Recensie 'The Card Counter'

Casino's, vlot verschuivende kaarten en de indringende blik van Oscar Isaac, wiens personage ons op kalme toon vertelt over zijn leven. Zo wordt The Card Counter (2021) in de trailer aan ons gepresenteerd. Maar het misdaaddrama is veel meer dan dat: de film gaat over onuitwisbare herinneringen die je liever kwijt dan rijk bent, het gewicht van trauma en de sporen die oorlog nalaat.

The Card Counter is de nieuwste film van Paul Schrader, de man die we kennen van zijn films First Reformed (2017) en Mishima: A Life in Four Chapters (1985) en zijn samenwerkingen met Martin Scorsese. Schrader schreef onder andere het scenario van Taxi Driver (1976), een film met de iconische, slapeloze protagonist Travis Bickle die ons de wereld door zijn ogen laat zien. William Tell, de hoofdpersoon in The Card Counter die waanzinnig gespeeld wordt door Oscar Isaac, doet af en toe denken aan Bickle. Ook hij is een einzelgänger, lijkt weinig te moeten hebben van de wereld om zich heen en leeft sober, gebukt onder een gewicht waarvan hij zelf denkt dat hij er nooit vanaf zal komen.

Alles op afstand

Tell stelt zich aan ons voor door te vertellen hoe goed hij zich wist aan te passen aan het gevangenisleven, tegen zijn eigen verwachtingen in. Dat leven ligt nu achter hem, maar hij wordt er nog regelmatig aan herinnerd. De soberheid is gebleven: Tell kleedt zich eenvoudig, in grijstinten en in alle hotelkamers bedekt hij alles zorgvuldig met zelf meegebrachte lakens. Alles in zijn leven heeft hij het liefst zo onpersoonlijk. Hij vult zijn dagen met het spelen van poker, een spel waar hij in de gevangenis erg goed in is geworden. De winsten die hij daar maakt, gebruikt hij om zijn simpele levensstijl te bekostigen, en verder doet hij vooral zijn best om een beetje uit de wind te blijven.

Maar zijn talentvolle speelstijl valt op en na een ontmoeting met een jongen (Tye Sheridan) wiens vader Tell gekend heeft, verandert er iets bij hem. Hoewel hij er alles aan doet om het te verbergen, brengt de jongen iets in hem naar boven. Tell besluit hem te steunen, en dat betekent dat het grijze masker af moet. Hij sluit een deal met La Linda, innemend gespeeld door Tiffany Haddish, die vanaf nu pokerwedstrijden voor hem zal organiseren.

Verlossende wraak

Stukje bij beetje ontrafelt de geschiedenis van de hoofdpersonen zich, worden we meegezogen in de duistere herinneringen van Tell en begint de film op een conclusie af te stevenen. The Card Counter gaat over trauma, schuld en de rol die de VS speelt in overzeese oorlogen, en die drie dingen beginnen steeds meer aan onze hoofdpersoon te vreten. Nu de deuren naar het verleden wijd open staan en de traumatische herinneringen en schuldgevoelens plotseling aan de oppervlakte drijven, lijkt er nog maar één uitweg te zijn: wraak. Of is het verlossing?

De opbouw naar het einde toe is wat hobbelig en verliest hier en daar wat spanning, maar wordt wel begeleid door een meeslepende soundtrack en sfeervolle cinematografische keuzes. De acteurs hebben een verrassende onderlinge chemie, maar ondanks dat wordt je als kijker niet uitgenodigd om met hen mee te leven of om ze te gaan geven. De sterke montage houdt ons gelukkig wel bij de les en stuurt je met gevoel van onheilspellende onrust naar huis.