Recensie 'Mijn beste vriendin Anne Frank'

We kennen allemaal het verhaal van Anne Frank. Althans, het verhaal uit haar dagboek. Minder bekend is haar vriendschap met Hannah Goslar. De taak aan regisseur Ben Sombogaart om daar een visie op te geven. Wie waren deze vriendinnen die zo plotseling van elkaar gescheiden werden?

"Blijf je voor altijd bij me?", vraagt Anne aan Hannah als ze op een mooie zomerdag samen in het park zitten. De Duitse soldaten zijn al in Amsterdam maar de echte dreiging van een oorlog is nog ver weg. "Voor altijd," zegt Hannah. Ze heeft de woorden nog niet uitgesproken of Anne is al weer verdwenen om te sjansen met de jongens uit de buurt. In essentie is die belofte de kern van het verhaal.

Mijn beste vriendin Anne Frank (2021) laat een heel ander beeld van Anne zien. Niet de talentvolle schrijver die we kennen van haar dagboek, maar een 'echte tiener' met een voorliefde voor 'tongen' met de jongens en een bovengemiddelde interesse in seksualiteit. Hannah, daarentegen, is veel conservatiever en bedeesder. Af en toe is Anne best onuitstaanbaar en de makers laten haar niet altijd op haar voordeligst zien. Zo was ze niet altijd even aardig naar Hannah toe. Hoe onschuldig de meiden ook zijn, onwillekeurig vraag je je af of een woord als tongen al in de jaren 40 van de vorige eeuw gebruikt werd.

Heden en verleden

Om het contrast tussen de alledaagse tienerdingen en de concentratiekampen te illustreren, wordt er vakkundig gesneden tussen heden en verleden. Dat levert een pakkende vertelstructuur op met enkele prachtige scènes. Maar naarmate de film vordert, gaat het wringen. Omdat wat zo bij Anne hoort – haar dagboek en het Achterhuis – niet in de film zitten en de film ook tijdsprongen maakt, blijft het op dramatisch vlak wat achter. Hanneli, zoals Anne haar vriendin noemt, is eigenlijk de enige verwijzing naar haar dagboek.

Het moment dat de vriendinnen elkaar voor het eerst weer zien in de concentratiekampen, mist dramatische spanning. Zeker als je de afloop kent. De tijd die tussen het moment van het laatste contact zit, voelt een beetje gekunsteld en ongemakkelijk. Het is niet helemaal te verklaren waar dat precies in zit; of dat nu het script, de karakterontwikkelingen, de tijdsprongen of juist de andere benadering van de film zijn?

Grote talenten

Daar staat tegenover dat de film leunt op twee grote, jonge talenten. Josephine Arendsen als Hannah is werkelijk fenomenaal. Wat een talent. Aiko Beemsterboer, die al wat langer aan de weg timmert, overtuigt als Anne maar het is Arendsen die een blijvende indruk achterlaat. Aardige bijrollen zijn er van Roeland Fernhout als vader Goslar en Stefan de Walle als vader Frank.

Sombogaart, die heel veel kinderfilms maakte maar ook zwaardere onderwerpen verfilmde als Bride Flight (2008), De Storm (2009) en Knielen op een bed violen (2016), levert een strakke regie. Sombogaart weet echt wel hoe je een verhaal moet vertellen maar dit keer lijdt de film helaas onder een script dat wel wat verdieping had kunnen gebruiken.

Mijn beste vriendin Anne Frank is misschien niet de allerbeste film over Anne Frank en Hannah, maar op een paar kleine kanttekeningen na mag deze zeker gezien worden. De cinematografie, de muziek en het spel van de twee jonge actrices maken dat de film net boven de middelmaat uitkomt. Maar het verhaal van Anne 'levend' houden is natuurlijk de grootste verdienste.