Recensie 'Drive My Car'

Drive My Car (2021) won al een prijs voor beste scenario op het filmfestival van Cannes en bij de Golden Globes en bij de Bafta's werden er prijzen gewonnen voor Beste Internationale Film. Des te meer reden om deze film eens goed onder de loep te nemen.

De Japanse regisseur Ryûsuke Hamaguchi maakte al eerder uitstekende dramafilms zoals Wheel of Fortune and Fantasy (2021) en Asako I & II (2018) maar excelleert met het epos Drive my Car; dat gebaseerd is op het gelijknamige korte verhaal van schrijver Haruki Murakami.

Seks als inspiratie

De film opent in een slaapkamer. Het gezicht van de vrouw is tegen het vroege ochtendlicht niet goed te zien. Ze vertelt een verhaal. De man luistert. De camera zoomt in op naakte lichamen. Langzaam wordt duidelijk dat de vrouw na de seks inspiratie krijgt voor haar verhalen. Die vrouw blijkt de gevierde scenarist Oto (Reika Kirishima) te zijn en de man is de theaterregisseur Yûsuke (Hidetoshi Nishijima). Het lijkt een ideaal stel, dat alles mee lijkt te hebben. Gaandeweg leren we dat achter die façade nogal wat pijn en verdriet schuilgaat. Om het verdriet te verdringen, gaat Oto vreemd met de jonge acteurs van haar scripts en Yûsuke, die ervan op de hoogte is, kiest ervoor om te zwijgen en houdt zo de illusie in stand.

Yûsuke krijgt de kans om een experimentele interpretatie van het toneelstuk Oom Vanja van Tsjechov te regisseren. Twee jaar daarvoor is zijn vrouw Oto plotseling overleden aan een hersenbloeding. Voor hij aan zijn nieuwe baan kan beginnen is er echter één maar: er wordt hem een chauffeur toegewezen. Het liefst rijdt hij zelf in zijn rode Saab van het hotel naar het theater, om al rijdende de teksten - die hij destijds met zijn vrouw opnam - te oefenen voor het stuk. Hij speelde zelf al eerder de rol maar is er nu fysiek niet toe in staat. Schoorvoetend stemt hij er in mee en maakt hij kennis met Misaki (Tôku Miura) die hem steeds op en neer zal rijden.

Wat regisseur Hamaguchi heel goed doet, is inzoomen op de karakters. Met bijna ieder personage heeft Yûsuke wel een connectie. En voor elke connectie ensceneert hij een setting waarin dat heel sterk naar voren komt, mede door het acteerwerk van alle acteurs. Die scènes worden dan weer afgewisseld met heel aardse zaken. Al die losse scènes vormen op een gegeven moment één geheel, waardoor met name de band tussen Yûsuke en Misaki sterker wordt en uiteindelijk op de achterbank van de rode Saab geheimen worden prijsgegeven.

Voelt als een goede roman

Drive my Car voelt als een goed boek. Eén die je niet kan wegleggen. Je wilt door blijven lezen. Niet omdat het boek spannend is, maar omdat het zo lekker leest. De film heeft een heerlijk tempo en een verhaalstructuur die geen moment verveelt. En dat is knap voor een film met een speelduur van drie uur. Het zit vol met intrigerende mono- en dialogen. Ondanks de krachtige boodschap die in het verhaal verscholen zit, is de film op geen enkel moment sentimenteel. Hamaguchi toont zich een ware meester van dialoog en beeld, die samensmelten tot een film van ongekende klasse. Een film die alle gewonnen prijzen en nominaties eer aandoet en die je zeker moet gaan zien.