Recensie 'Princess'

De Nigeriaanse Princess is pas negentien jaar en nu al volledig op zichzelf aangewezen. Ze kwam als immigrante naar Italië maar kreeg daar geen status en verdient nu haar geld in de illegale prostitutie. Dat is gevaarlijk werk, maar Princess is niet bang. Zeker niet voor lompe, agressieve mannen. Maar wat moet ze met die zachtaardige man die ze steeds tegen blijft komen?

Princess (2022) is de nieuwe dramafilm van de Italiaanse regisseur Roberto De Paolis, die eerder Cuori Puri maakte. Net als zijn eerste film gaat Princess over uitgesproken personages en een onwaarschijnlijke liefde die anders loopt dan verwacht. De hoofdrol wordt gespeeld door Kevin Glory, die hiermee een indrukwekkend debuut maakt. Ze speelt de rol van Princess charismatisch en overtuigend. Al haar tegenspelers weten overigens hun personages op een erg natuurlijke wijze neer te zetten, waardoor de film af en toe bijna als een documentaire aandoet.

Onvoorziene ontmoeting

Tegenover Glory staat het personage van Lino Musella, een timide man met de naam Corrado. Hij loopt Princess per ongeluk tegen het lijf in het bos als hij op zoek is naar wilde paddestoelen voor in zijn pasta. Princess beschouwt hem als de zoveelste klant, maar hij heeft daar helemaal geen interesse in. Deze onverwachte interactie lijkt helemaal niet op de gesprekken die de twee gewoonlijk hebben met de mensen om hen heen, en alhoewel ze snel weer hun eigen weg gaan, blijft er iets hangen. Er verandert iets kleins, dat steeds groter wordt.

Waargebeurd verhaal

Princess is een uit het leven gegrepen verhaal, dat de regisseur baseerde op de levens van Nigeriaanse immigranten in Rome die hij interviewde ter voorbereiding. Dat is terug te zien in de treurige, schrijnende details, maar ook in de lieve, intieme momenten die de personages met elkaar beleven. Met de film brengt De Paolis het verhaal van een gemarginaliseerde groep naar het grote publiek, maar hij neemt het narratief tegelijkertijd ook over. Het is niet zo dat hij er een duidelijke stempel op drukt: hij houdt alles erg aan de oppervlakte. De regisseur kiest ervoor om andermans verhaal te vertellen, maar laat ondertussen niemand echt aan het woord. De film heeft het perspectief van een buitenstaander, maar laat ook veel intieme momenten zien. Omdat het verhaal tussen die twee uitersten blijft zweven, komt het niet echt van de grond.

Denderend debuut

En dat is jammer, want ik zou dolgraag weten hoe Princess zich echt voelt, wat Corrado doet als hij alleen thuis komt nadat hij Princess heeft weggebracht, hoe het komt dat Princess dit werk doet, en wat er omgaat in de hoofden van de mannen die voor haar stoppen als ze langs de weg staat. Er zit genoeg in de film, en de twee hoofdpersonages zijn erg sterk, maar het plot is te leeg en het einde is nogal plotseling en willekeurig. Maar De Paolis laat ons wel kennis maken met het acteertalent van Kevin Glory, en daar mogen we hem eeuwig dankbaar voor zijn.