Recensie 'El Castigo'

Het is op voorhand een interessant gegeven: je zet je kind voor straf uit de auto en rijdt verder, met de bedoeling het kind met een paar minuten weer op te halen. Dan heeft hij de boodschap vast begrepen en zal hij ook wel weer gekalmeerd zijn. Maar dan blijkt het kind spoorloos te zijn. Het zou de opmaat voor een thriller kunnen zijn, maar regisseur Matías Bize kiest voor de dramatische benadering. Eye Filmmuseum heeft al vaker films van Bize vertoond en La vida de los peces (2010) in de bioscoop uitgebracht.

Onderhuidse spanning

''Zo is het wel genoeg Ana," zegt Mateo als ze langzaam verder rijden. Ana rijdt zelfs nog even door - Mateo is duidelijk geïrriteerd - voordat ze uiteindelijk omdraait. Op het punt waar ze Lucas (Santiago Urbina) hebben achtergelaten, is de jongen niet te vinden. Ze lopen de bossen in, roepen zijn naam en proberen beiden rustig te blijven. Het duurt niet lang voor de eerste verwijten komen. Wat de jongen gedaan heeft, blijft lang onduidelijk. Als de schemering inzet en ze uren verder zijn, zien ze geen andere mogelijkheid om de politie te bellen. Pas dan horen we voor het eerst wat de jongen gedaan heeft en wat zijn achtergrond is. Het is een jongen met een gebruiksaanwijzing, die soms onverklaarbare woedeaanvallen heeft. Eén van de agenten gaat het bos in om de jongen te zoeken, terwijl de andere agent de ouders vraagt bij de auto te blijven.

Verwijten en schuldgevoelens

Dit is de vierde Previously Unreleased film in de reeks. In dit Chileense schouwspel werkt regisseur Bize beheerst maar beklemmend toe naar een climax die zijn weerga niet kent. Met een geweldige hoofdrol van Antonia Zegers als Ana en Néstor Cantillana als Mateo, die als echtpaar steeds verder van elkaar afdrijven met de meest verschrikkelijke verwijten, maar die elkaar in het begin van de zoektocht ook nog steeds vinden en opzoeken. Totdat het echt niet meer kan. Vanaf het begin voel je namelijk als kijker dat er meer speelt dan alleen dit. Dat het feit dat ze de jongen nu niet kunnen vinden, is niet het enige wat hun huwelijk onder druk zet. Je vraagt je af waarom Ana zo ijzig kalm blijft en doet voorkomen dat Lucas hen wil terugpakken door juist nu zo lang weg te blijven. En je begrijpt Mateo des te meer omdat hij zich meer om het welzijn van Lucas lijkt te bekommeren. Onbedoeld krijgt de film ook nog een komisch tintje als de vrouwelijke agent terloops laat vallen dat er poema's rondlopen in de bossen.

De makers claimen dat de film in één take is opgenomen. Dergelijke uitspraken moeten we tegenwoordig met een korrel zout nemen. Het is ook niet zo belangrijk. Wat wel opmerkelijk is, is dat de film grotendeels op één locatie gedraaid is met een minimaal aantal acteurs. Het bos en de Chileense natuur zijn daarbij een dankbaar onderwerp. Het bos ademt zowel serene rust als gevaar uit. In combinatie met een camera die de acteurs dicht op de huid zit en de naderende climax, slaagt deze film op alle fronten. De speelduur van 85 minuten is daarbij ideaal. Wederom een film die je niet mag missen in de bioscoop.