Recensie 'Stoker'

De eerste Engelstalige film van de geroemde Zuid-Koreaanse regisseur Park Chan-wook (bekend van The Vengeance-trilogie) is een feit. Met een script dat op Hollywood's 'Black List' stond, onder een valse naam van Wentworth Miller (Prison Break) en het haast autistische perfectionisme van Chan-wook maken dit Westerse uitstapje tot een succes.

India Stoker, gespeeld door Mia Wasikowska (Alice in Wonderland, Jane Eyre), is een introvert achttienjarig meisje die het moeilijk heeft na de dood van haar geliefde vader Richard. India blijft achter met haar labiele moeder Evelyn (Nicole Kidman) in hun enorme landhuis. Tijdens de uitvaartdienst van Richard duikt uit het niets zijn charismatische broer Charlie (Matthew Goode) op, van wie India tot dan toe niet eens van zijn bestaan af wist. Wanneer de dienst is afgelopen biedt de charming Uncle Charlie aan om te komen logeren in huize Stoker, om troost te bieden na het verlies. Dit tot groot genoegen van moeder Evelyn, maar tot ongenoegen van India die een naar gevoel krijgt van zijn aanwezigheid.

Black List

Het komt niet als een grote verrassing dat Chan-wooks eerste non-Aziatische film een succes is als je de juiste mensen en middelen hebt. Het is ook niet verwonderlijk dat juist hij dit script heeft gekozen, geweld en familiedrama zijn thema's waar hij bekend mee is geworden. De schrijver van het script is Wentworth Miller en het kwam terecht op de Black List: "De tien beste ongeproduceerde screenplays" van Hollywood. Miller heeft het verhaal voor een deel gebaseerd op Hitchcock’s Shadow of a Doubt en Bram Stoker’s Dracula.

Stoker behandelt complexe thema’s als rouw en seksualiteit in een driehoeksrelatie tussen India, haar moeder en oom. Een interessante combinatie die krachtig overkomt door Matthew Goode in de rol van sympathieke oom die een stiekeme engerd is, Nicole Kidman als de op het oog perfect lijkende porseleinen huisvrouw maar diep van binnen zo breekbaar als een vaas. Voeg hieraan nog de kille Wednesday Addams-blikken van Wasikowska toe en je hebt goede ingrediënten voor een psychologisch familiedrama.

Visuele spanning

Park Chan-wook is een perfectionist ten top, ieder shot is uitgedacht en dat maakt van Stoker een sterk gestileerd werk dat je eraan herinnert dat filmkunst wel degelijk vakmanschap is. De mise-en-scène draagt bij aan de donkere, dreigende sfeer en angst. De spanning die visueel al merkbaar is wordt daarnaast nog aangedikt door de filmmuziek waar Clint Mansell verantwoordelijk voor is (Requiem for a Dream, Black Swan).

Stoker is opgebouwd als een dreigende puzzel die je in spanning weet te houden. De nauwkeurigheid van Park Chan-wook en de overtuigende cast maakt het tot een gepolijst psychologisch familiedrama dat toegankelijk is voor een groot publiek en een waardig opstapje voor eerder werk van de regisseur.