Recensie 'Hardcore Never Dies'

Het is 1996. De 17-jarige Michael droomt van een studie aan het conservatorium, maar zijn ouders zien daar maar weinig toekomst in. Die hebben liever dat hij zijn werk in de tomatenkas wat serieuzer neemt, maar Michael laat zich niet tegenhouden. Ondertussen duikt ook zijn oudere broer Danny weer op in zijn leven. Danny met zijn kale kop, trainingspak en hardcore uit de speakers van zijn autootje. Hij neemt zijn kleine broer mee op sleeptouw, en Michael laat zich maar al te graag inspireren door deze maffe wereld vol herrie en drugs.

Tot in de puntjes uitgedacht

Hardcore Never Dies (2023) is de nieuwe film van Jim Taihuttu, de man achter onder andere De Oost (2020) en Wolf (2013), en draait om de Rotterdamse gabberscene uit de jaren 90. De hoofdrollen zijn voor Jim Deddes, Joes Brauers en Rosa Stil, die voor de film een flinke transformatie ondergingen. Deddes vertelde aan Volkskrant Magazine dat hij voor de rol kilo's moest afvallen - en de kop moest natuurlijk kaal. Best een toewijding, en die toewijding is ook terug te zien in andere aspecten van de film. Over alle details lijkt nagedacht: van de gokkasten tot de oude flesjes Heineken, de mobieltjes zonder beltegoed en Danny's huis vol zooi en sigarettenrook, de film is een ware tijdreis naar dertig jaar geleden.

De acteurs passen goed bij elkaar en spelen prima, al moeten ze werken met een niet al te sterk plot. Het stoort echter niet dat het verhaal hier en daar wat voorspelbaar is. De film laat je even voelen hoe het is om 17 te zijn en voor het eerst je eigen plan te trekken, en hoe makkelijk het is om je te laten meeslepen in de problemen van anderen. Taihuttu houdt ons bij de les met humor, af en toe wat oprechte kwetsbaarheid en sterke, herkenbare elementen zoals de Jezusbus.

Sterke scènes

De bus, die echt bestaat en die je nu ook kan tegenkomen bij de uitgang van hardcorefeestjes, is van een religieuze groep die aan ravers probeert uit te leggen dat hun muziek duivels is, en dat ze beter voor Jezus kunnen kiezen. Dit lijkt nogal een groot contrast, maar met pillen achter de kiezen gaat de gemiddelde gabber graag met hen in gesprek. Ook de parallellen tussen de woorden van Nietszche over Beethoven, waar Michael zich over buigt voor zijn auditie op het conservatorium, en de monologen die zijn broer Danny houdt onder invloed van XTC, zijn slim in het plot geschreven.

Kostuumdrama op Nikes

De film bevat nog veel meer van dat soort pareltjes, en is daarmee bijna een soort period piece, omdat het de Rotterdamse hardcorescene zo ontzettend treffend weet te vatten. Het thriller-onderdeel over bendegeweld, schulden en stress zou ook uit een willekeurige Netflix-serie kunnen komen, maar de aankleding, cinematografie en algehele uitstraling zorgen ervoor dat je dat bijna vergeet. Hardcore Never Dies is bijna een kostuumdrama in een Australian-jack en op Nikes, over broederschap, ambitie en bewijsdrang, met een kleine knipoog naar gabber-pianist Matthijs Wognum. Een instant klassieker in het Nederlandse filmlandschap.