Recensie 'Une Nouvelle Amie'

Een Hitchcockiaans misdaadverhaal was de inspiratie voor deze sprookjesachtige tragikomedie over travestie. Met stippenrokjes, decolletés en nagellak zien we de vrolijke kant van een identiteitsdilemma en verschijnt een nieuwe Romain Duris op het witte doek. Makkelijk blijkt het niet. Want een vrouw zijn, dat is hard werken.

In een prachtige aaneenschakeling van flashbacks ontmoeten de jonge meisjes Claire en Laura elkaar om vervolgens beste vriendinnen te worden, verliezen ze voor het eerst hun hart aan de stoere sportjongens op school en ontwikkelen ze zich tot jonge vrouwen - totdat Laura na de geboorte van haar baby Lucie ziek wordt en overlijdt. Claire blijft alleen achter, futloos en depressief. Wanneer ze weduwnaar David opzoekt, maakt ze een verrassende kennismaking met een vervangende moeder voor Lucie en raakt ze verwikkeld in een spannend spel van geheimen, ontdekking en verlangen.

Extravagante lippenstift

Het hoofdpersonage van Claire wordt vertolkt door Anaïs Demoustier. Een rijzende ster die in meerdere scènes vooral in non-verbale communicatie straalt. Romain Duris kennen we nog als de dwalende Xavier uit de l’Auberge Espagnol-trilogie. In deze film zien we hem met wat kilo’s minder op hoge hakken door de extravagante kledingrekken paraderen. En dat doet ‘ie goed. Geen ladders in zijn panty of uitgeschoten lippenstift op zijn wang: de vrouwelijkheid komt bij Romain haast natuurlijk. Een moedige en geloofwaardige rol in tijden dat conservatief Frankrijk nog wel eens de straat op gaat.

Recalcitrant

Regisseur François Ozon is dan ook een beetje recalcitrant. Zijn laatste portret Jeune et Jolie ging over een zeventienjarige prostituee en zelf komt hij openlijk uit als homoseksueel. In Une Nouvelle Amie speelt seksualiteit wederom een grote, gelaagde rol en met dit thema brengt Ozon een (iets te) duidelijke moraal. Uiteindelijk gaat het immers niet om gezellige verkleedpartijtjes, maar wordt ons wat geleerd over acceptatie, vrijheid en het loskomen van maatschappelijke verwachtingen. De focus ligt daarbij niet alleen bij het personage die de uitzondering vormt, maar concentreert zich ook op de emotionele reis van een vrouw die altijd in andermans schaduw heeft geleefd. En dat is een interessante combinatie.

Ondoordacht einde

Helaas is de uitwerking van het verhaal niet altijd optimaal. De beoogde spanning is slechts zwakjes voelbaar en vooral het einde lijkt gehaast en ondoordacht. De plot wijkt op dat moment dan ook af van het originele korte verhaal van Ruth Rendell en misschien is daar de plank wel misgeslagen. In cinematografie blijkt de film eveneens niet uit. Wel linken de teksten van de soundtrack slim aan het verhaal en is de kracht van het ingetogen Franse drama weer eens bewezen.

Une Nouvelle Amie is een verfrissend nuchtere film die met respect, inlevingsvermogen en een vleugje humor een gevoelig onderwerp benadert. Maar daar blijft het bij. Als clichématig sprookje is het geslaagd, maar een beetje meer Hitchcock was niet verkeerd geweest.