Recensie 'Love, Rosie'

Een zoetsappig liefdesverhaal gefilmd in het idyllische Ierland – waar hebben we dat eerder gehoord? De auteur van PS. I Love You schreef het boek waar de romantische komedie Love, Rosie op is gebaseerd. Een kleurrijke wervelwind die met een lach en en traan schetst hoe het leven ons soms gewoon overkomt.

Eigenlijk gaat het allemaal mis op het eindexamenfeest. De ambitieuze Rosie (Lily Collins) en Alex (Sam Claflin) zijn al jaren bevriend en hebben grootse plannen om samen Londen in te ruilen voor het Amerikaanse Boston. Als er ‘nonchalant’ over hun dates wordt gepraat, durft geen van tweeën hun ware gevoelens over de ander te uiten – dus brengen ze de avond door met de twee populairste tieners van de school. Na deze desastreuze nacht vallen Rosies plannen door een zoekgeraakt condoom in duigen en lijkt het erop dat die ene beslissing wel eens het einde van het voorbestemde koppel kan betekenen. Voorgoed.

Komedie en drama

Een film over man-vrouwvriendschap is niet nieuw. Voorspelbare komedies als No Strings Attached of Friends with Benefits zitten dan ook vol clichés over het al dan niet bestaan van een eenzijdige verliefdheid. In Love, Rosie is de bijzondere band tussen de hoofdpersonages echter geen vraag: het is direct voelbaar. De twee jonge acteurs hebben een natuurlijke chemie, en daar komt de Hugh Grant-charme van Sam Claflin nog eens bovenop. De periode van ruim tien jaar roept een When Harry Met Sally-achtige melancholie op, terwijl sommige momenten gewoon niet meer dan platte komedie zijn. Een stokpaardje van Duitse regisseur Christian Ditter, die vindt dat komedie en drama onlosmakelijk verbonden zijn.

Feest voor het oog

Het is een verhaal over de onvoorspelbaarheid van het leven, de nutteloosheid van langetermijnplannen en de relevantie van kleine beslissingen. Maar tegelijkertijd gaat het ook om twee jonge tieners, die in het begin nog maagd zijn, elkaar daarna over hun partners seksgezichten vertellen en dan door een worsteling met dromen, vrienschap en liefde langzaam volwassen worden. Dat laatste kan voor sommigen wel eens iets te zoet zijn. Als je daarbij let op de wat onrealistische verhaalwendingen (welke 23-jarige geneeskundestudent leeft als vastgeroest echtgenoot in een droomappartement?), de tekortgeschoten make-up (Rosie blijft door de jaren constant even jong) en de haast onafgebroken vrolijke popmuziek, weet je dat de film niet voor iedereen is weggelegd. Wel is het ontegenzeggelijk een feest voor het oog. De dynamiek van de camera alleen toont het verstrijken van de tijd, het sfeervolle licht en de intense kleuren illustreren de romantiek en de emoties van de acteurs zijn onmisbaar door de vele close-ups.

Het is een frisse romantische komedie, die een even tergend als mooi liefdesverhaal vertelt. En die schoonheidsfoutjes, die vergeven we dan wel. Je kan immers niet alles voorzien in het leven.