Recensie 'The Interview'

Een van de meest controversiële films van afgelopen tijd is toch wel The Interview. Voordat de film uitkwam lekte het script uit, werd de film gestolen door hackers en online gezet. En of dat nog niet genoeg was werd de comedy uit de bioscopen gehouden na bedreigingen vanuit Noord-Korea.

In de film zijn Dave Skylark (James Franco) en Aaron Rapaport (Seth Rogen) twee succesvolle tv-makers. Skylark presenteert een programma waar hij celebraties interviewt. Na de 1000ste aflevering van het programma komen Skylark en Rapaport erachter dat Kim Jong-un, ijzersterk gepeeld door Randall Park, fan is van de show. Skylark mag Un live interviewen, beiden gaan akkoord in de hoop zichzelf te legitimeren als journalisten. Voordat de twee vertrekken worden ze benaderd door CIA-agenten. Zij willen dat Skylark Un vermoord. Dave en Aaron zeggen enigszins twijfelend toe en vertrekken naar Noord-Korea.

Samenwerkingen tussen Rogen en Franco

De humor in de film is te vergelijken met die uit eerdere samenwerkingen tussen Rogen en Franco (This Is the End, Pineapple Express). De grappen zijn goed getimed, vaak wat schunnig, veelal verbaal en misschien wat morbide. En dat doen deze jongens goed. Het groepje dat producer Judd Apatow (The 40 Year Old Virgin, Knocked Up) jaren geleden samenstelde is ver gekomen in het comedyfilmcircuit. The Interview is niet de beste film die deze groep heeft gemaakt. Waar de karakters in Pineapple Express en This Is the End iets onschuldigs hadden, zijn het hier arrogante tv-persoonlijkheden op zoek naar bevestiging. In de eerste films was het daarom mee lachen met de karakters en in The Interview is het soms ronduit uitlachen. Nou hoeft dat niet minder grappig te zijn, maar het maakt deze film minder leuk om te kijken dan eerdere samenwerkingen tussen Rogen en Franco omdat de karakters in deze film verder van de kijker afstaan. Het produceren van de bromedy is hun handelskenmerk en dit grapje lijkt nog niet oud te worden.

Sociaal commentaar

Sociaal commentaar komt voornamelijk in het begin van de film voor wanneer we Rogen en Franco aan het werk zien in de televisiewereld. Twee televisiepersoonlijkheden die alleen aandacht besteden aan non-nieuws, een (makkelijke) sneer naar het entertainment-nieuws en de roddelpers. Maar misschien nog wel meer naar de mens zelf die liever kijkt naar mooi fabriceerde onzin dan naar feitelijk nieuws. Daarnaast wordt er politiek commentaar gegeven op het moment dat de twee heren zich in Noord-Korea bevinden. Er wordt geïnsinueerd dat het bestaan van Noord-Korea, op de manier die wij kennen, alleen mogelijk is gemaakt door toedoen van het Westen. Genoemd wordt onder andere de handelsembargo’s die het land tot een van de armste ter wereld hebben gemaakt. Daarnaast laten regisseurs Rogen en Evan Goldberg (This Is the End) zien dat de positie van politieke personen fragieler is dan gedacht. Zeker wanneer deze persoon fan is van Katy Perry.

Door controversie lagen de verwachtingen voor deze film hoog. Rogen en Goldberg voldoen misschien niet aan ieders verwachtingen, maar leveren desalniettemin een goede film. En weten met flauwe grappen toch serieuze onderwerpen te tackelen.