Recensie 'Ventoux'

Ventoux is de verfilming van het boek van Bert Wagendorp met dezelfde titel. Het verhaal gaat over vier mannen van middelbare leeftijd die besluiten een bijzondere reis uit hun jeugd her te beleven. Dertig jaar na dato gaan ze opnieuw de iconische Mont Ventoux op fietsen, de reis is echter niet louter ter ontspanning, maar ook om spoken uit het verleden te elimineren.

Geen midlifecrisismannentripje

In deze boekverfilming zien we wat voor veel mensen lijkt op een midlifecrisismannentripje, dat vervolgens uitmondt in een kinderachtig partijtje wielrennen. Maar niets is minder waar, Ventoux is een verhaal over volwassen worden, liefde, vriendschap, en verraad. Uiteraard is het ietwat literaire boek van Bert Wagendorp zo door regisseur Nicole van Kilsdonk en Wagendorp zelf aangepast dat deze film aansluit bij een groter publiek. Daar zijn de nodige bekende koppen (Kasper van Kooten, Wilfried de Jong, Leopold Witte, en Wim Opbrouck) , een paar flauwe grappen, en een titelsong van Blaudzun voor toegevoegd.

Verhaallijnen

De film heeft twee verhaallijnen. In de eerste plaats hebben we het verhaal van de volwassen garde; hier zien we de totstandkoming en uitvoering van een herbeleving van hun jeugdavontuur, waarbij grote mannen weer kleine jongetjes worden als gevolg van nostalgie. In de tweede verhaallijn zien we de flashbacks die ons stukje voor stukje de achtergrond, betekenis, en noodzaak van hun reis naar de Ventoux duidelijk maakt. Uiteraard komen deze verhaallijnen sterk overeen omdat ze dertig jaar later de reis zo precies mogelijk proberen na te beleven, nu echter met veel meer poen en luxe, een klein beetje meer verstand, en in de afwezigheid van een essentieel persoon uit de oorspronkelijke vriendengroep.

Cinematografie en karakter

Wat in deze film positief verrast is de cinematografie. Van Kilsdonk gebruikt prachtige filmhuisachtige shots die heerlijk in elkaar overvloeien, en een mooie weergave geven van het Franse landschap en deze iconische berg, de Ventoux. Zeker op de momenten van de het wielrennen zelf hoef je geen fan te zijn van de sport om deze beelden te kunnen appreciëren. Deze filmhuisachtige manier van filmen zet samen met de niet volledig chronologische vertelwijze een stevige basis neer, de acteurs en de aanpassingen in het script zorgen vervolgens dat het geheel luchtig en nuchter blijft. Precies de aspecten die je terugvindt in een overgroot deel van de grotere Nederlandse films. De film is echter te luchtig gemaakt, waardoor er soms toch weer in de wel bekende Nederlandse clichématigheden vervallen wordt. Zo worden de grotere thema’s als vriendschap, liefde en verlies wel aangegrepen, maar vervolgens weer los gelaten in het belang van de feel-good movie.

Ventoux is absoluut geen film uitsluitend voor de midlifecrisisman die van wielrennen houdt: door de mooie shots en de grappen en grollen van onze bekende acteurs is dit een film die erg toegankelijk is voor een erg groot publiek. Hiermee kruist deze film dan ook meteen alle vakjes aan van de gebruikelijke Nederlandse kaskraker: een humoristische film met een hoop stereotype’s gespeeld door BN’ers, en een semi-zwaar achterliggend thema.