Recensie 'Aquaman and the Lost Kingdom'

Jason Momoa kruipt opnieuw in de huid van Arthur Curry in Aquaman and the Lost Kingdom (2023), waarin hij de hulp van zijn broer Orm moet inschakelen om Black Manta te verslaan. Zal het de DC-held lukken? En misschien nog wel belangrijker: weet het nieuwe superheldenavontuur 2023 op de valreep te redden als het jaar van de slechte superheldenfilms?

Papa Arthur

In Aquaman (2018) zagen we hoe Arthur Curry de roodharige Mera (Amber Heard) ontmoette. Nu, enige tijd later, zijn de twee samen en hebben ze zelfs een baby: Arthur Junior. De koning van Atlantis merkt dat het niet gemakkelijk is om een koninkrijk te leiden terwijl je 's nachts voor een pasgeboren baby moet zorgen. De druk op zijn leiderschap stijgt wanneer de verloren stad wordt aangevallen door David Kane (Yahya Abdul-Mateen II), ook wel bekend als Black Manta. De voormalig piraat is nog altijd uit op wraak voor het laten sterven van zijn vader…

Weinig water voor Aquaman

Een duidelijk opzet, zou je denken. Maar toch lijkt het Aquaman-vervolg moeite te hebben met het kiezen van één focus; volgen we liever de DC-held terwijl hij op land voor zijn kleine zorgt? Of zijn de politieke vergaderingen onder water belangrijker? Hoewel we in de eerste film net als Arthur Curry een buitenstaander van Atlantis zijn, zouden we ons in het vervolg verbonden moeten voelen met de geavanceerde stad aangezien hij nu de koning is. Maar Atlantis leren we helemaal niet kennen en het grootste deel van de film speelt zich op andere plekken af. Een stukje world building zou hier na deel 1 wel op zijn plaats zijn geweest.

Dat maakt het voor ons moeilijk om echt iets te geven om de aanval op de stad. Want Aquaman kennen we vooral in zijn vaders huis op het land, dat is waar hij altijd nog naartoe kan. Dus wat maakt het ons uit of Atlantis onder vuur ligt? Het zijn deze rare keuzes die ervoor zorgen dat Aquaman and the Lost Kingdom niet helemaal uit de verf komt. Zo introduceert Arthur in één van de eerste scènes zijn 'beste vriend' Storm, een zeepaardje, maar komt deze blauwe rakker slechts in twee scènes voor. Storm wie? Dan is er ook nog het debacle rond Amber Heard en Johnny Depp dat ervoor gezorgd heeft dat Mera wel aanwezig is in de film, maar bijna niets mag zeggen en enkel aanwezig is omdat ze de moeder is van Arthurs kind. Had haar dan dood laten gaan in het begin als je een personage de hele tijd zo nietszeggend in beeld brengt.

Had Taika Waititi om advies gevraagd

Tel daar bovenop enkele momenten die niet helemaal klopten - zoals enorm explosief materiaal dat maar niet lijkt te kunnen ontploffen - en dialoog die allesbehalve natuurlijk aanvoelt, en je hebt een standaard superheldenfilm die je enkel kijkt voor de vechtscènes. Díe waren wel vermakelijk, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Met een krab waarmee DC Korg uit Thor: Ragnarok (2017) probeert na te doen - waarvoor je toch echt Taika Waititi nodig hebt om dat te laten werken - weet de film ook qua humor het publiek niet te overtuigen. En met op een hoop gegooide verhaalelementen die zijn geleend uit James Bond en Star Wars, voelt het tevens niet origineel aan.

Zet je verwachtingen laag

Met enkel vermakelijke gevechtsscènes - die op een gegeven moment ook nog eens voorspelbaar worden - kom je er helaas niet, DC. En dat is jammer, want Jason Momoa is absoluut de perfecte Aquaman. Zal je de bioscoopzaal willen verlaten tijdens het zien van deze film? Nee, dat niet. Maar je moet je verwachtingen behoorlijk laag zetten om er voor jezelf nog een vermakelijke avond uit te halen.