Recensie 'C'è ancora domani'

In Nederland zal niet iedereen gehoord hebben van Paola Cortellesi, maar in Italië kun je niet om haar heen. Ze werd bekend als actrice, maar is ook zangeres, cabaretière, presentatrice, schrijfster, regisseur én producent. Afgelopen november werd ze 50 en nu volgt dit voorjaar haar film C'è ancora domani (2023), waarin ze zelf ook de hoofdrol speelt.

C'è ancora domani neemt ons mee terug naar het levendige en chaotische Rome van 1946, een stad in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. In een benauwd souterrain delen Delia en Ivano hun leven met hun kinderen en de ziekelijke vader van Ivano. De film biedt een intrigerende kijk op het delicate evenwicht tussen de euforie van de bevrijding en de schaduw van oorlogsjaren door de ogen van een vrouw die, ondanks de nieuwe vrijheid van haar land, weinig macht over haar eigen leven heeft.

Duik in de geschiedenis

De film van Cortellesi is geschoten in zwart-wit en heeft een kalm tempo met prachtige afwisselende shots waarmee af en toe interessante perspectieven worden opgezocht, zoals de slaapkamer van bovenaf in de openingsscène. Het is doodeenvoudig om je in te leven in Delia, omdat Cortellesi haar zo treffend speelt. De sympathieke maar hulpeloze vrouw voelt zich gevangen in haar rol als moeder maar vooral als slachtoffer van de agressieve Ivano, die haar weinig toestaat en slaat als hij ontevreden is. Ze is niet de enige vrouw in haar omgeving die te lijden heeft onder dominante mannen, maar haar geval lijkt wel het ergste. Maar als er een onverwachte brief bezorgd wordt, krijgt Delia hoop. En dan begint er langzaam iets te bloeien.

Vrouwenrechten

Cortellesi vertelt met haar film een verhaal uit de recente geschiedenis dat voor veel mensen op een bepaalde manier herkenbaar is. Ze baseerde haar verhaal op de herinneringen van de vrouwen uit haar familie en naaste omgeving. Vanuit een Nederlands perspectief is het verhaal van C'è ancora domani ook boeiend. Hoewel vrouwen in Nederland 'al' in 1920 mochten stemmen, werd de 'Wet Handelingsonbekwaamheid' pas in 1956 afgeschaft. Dit betekent dat vrouwen vóór die tijd niet zonder toestemming van hun man mochten werken, op reis gaan of zelfs maar een bankrekening openen, wat vaak genoeg heeft gezorgd voor situaties die vergelijkbaar zijn met die van Delia.

Een klein beetje hoop…

In de film is het duidelijk dat Delia aan alles voelt dat haar situatie onrechtvaardig is, maar tegelijkertijd is het voor haar vrijwel onmogelijk om aan de situatie te ontsnappen. Ze doet er alles aan om haar dochter een beter leven te geven, maar wordt steeds geconfronteerd met de conservatieve realiteit. Tot die realiteit begint te schuiven…

C'è ancora domani is een hoopvol verhaal over een belangrijk stuk Europese geschiedenis dat vandaag de dag relevanter is dan ooit. De film wordt op geen enkel moment belerend, maar vertelt kalm een indringend verhaal dat steeds aangrijpender wordt. De muziek eronder is af en toe wat afgezaagd, maar omdat de rest van de film zo sterk is, is dat regisseur en hoofdrolspeler Cortellesi vergeven. Het is tijd dat de rest van Europa haar leert kennen.