Recensie 'Liza, the Fox-Fairy'

Liza, the Fox-Fairy, het speelfilmdebuut van regisseur Károly Ujj Mészáros, is een prachtige film vol zwarte humor en sterke karakters. De sprookjesachtige manier waarop Boedapest wordt weergegeven, lijkt soms zelfs op de Franse hit Amélie.

De film vertelt het sprookje van Liza, een verpleegster die dag en nacht een oude Japanse weduwe verzorgt. Tijdens dit werk leert ze de Japanse taal en cultuur. Haar enige vriend is de geest van de beroemde Japanse zanger Tomy Tani. Geïnspireerd door een Japanse roman is het Liza’s grootste wens is om op haar dertigste verjaardag een romantische liefde te ontmoeten. Maar in haar zoektocht werkt Tomy haar tegen. Door toedoen van de geest sterven de mensen met wie Liza op date gaat. Ze denkt daarom dat ze een fox-fairy, oftewel een vossenfee is; een mythische Japanse demon die onheil brengt aan alle mensen die voor haar vallen. De politie stelt een onderzoek in, maar rechercheur Zoltan denkt dat Liza onschuldig is.

Prachtige vormgeving

De film begint rustig en de regisseur introduceert zijn fictieve kapitalistische Boedapest aan het einde van de jaren 60. Zo gaat Liza naar de fastfoodketen Mekk Burger en hangen er billboards die de nieuwste modetijdschriften aanprijzen. De burgers en omgeving zijn designvol aangekleed. De film is prachtig vormgegeven en de korte scènes met grappige gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op. Dit alles wordt ondersteund door een snel pratende, droge voice-over en aanstekelijke soundtrack gebaseerd op de popmuziek uit de jaren 70.

De dood van elk persoon wordt geïntroduceerd met de naam van de scène, waardoor de film niet altijd even verrassend of spannend is. De werking van de vloek en de betrokkenheid van Tomy zijn al snel duidelijk, maar daar staat tegenover dat elk sterftegeval creatief is. Dat er niet echt verrassende wendingen in de film zitten, wordt deels goedgemaakt door de climax die met mooie effecten wordt vormgegeven. Liza the Fox-Fairy zit daarnaast vol zwarte humor, zonder dat de film duister of bizar wordt. Het verhaal voelt eerder aan als een sprookje. Door de fantasiewereld met het kleurrijke design en de romantische details, zijn er soms zelf overeenkomsten met de Franse hit Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain.

Assenpoester

De personages sluiten naadloos aan op de sfeer en het decor van de film. De sprookjesachtige Liza (Mónika Balsai) is eerlijk, rustig en onschuldig en haar uitdrukkingen zeggen vaak meer dan woorden. De link tussen haar en Assenpoester is snel gemaakt; beiden knappe huisvrouwen op zoek naar liefde. Politieman Zoltán (Szabolcs Bede Fazekas) is onhandig, maar blijft volhouden in de onschuld van Liza. De geest van Tomy (David Sakurai) zegt weinig en lijkt daardoor ongrijpbaar. Als een echte artiest zingt hij op een musicalachtige manier de aanstekelijke liedjes.

De sprookjesachtige film verbaast en spreekt tot de verbeelding in een prachtig fictief decor. Dat het verhaal soms een beetje voorspelbaar is, wordt ruimschoots goedgemaakt door de creativiteit van de regisseur, het sterkte acteerwerk, de catchy liedjes en het verrassende einde. Zoals Amélie een romantisch beeld schetst van Parijs, zo schetst Liza, the Fox-Fairy dat van Boedapest.