Recensie 'Term Life'

Niet elk stripboek leent zich voor een succesvolle film, bewijst regisseur Peter Billingsley met Term Life. Nick Thornborrows origineel oogt ongepolijst en rauw, maar is in de vertaling naar film verworden tot een vreemd soort mengelmoesje van actiescènes en zoetsappigheid, waarbij de makers de tweedimensionale personages wel erg letterlijk hebben overgenomen.

De inzet

Het verhaal klinkt als een veelbelovende kruising tussen Taken en Ocean’s Eleven. Beroepscrimineel Nick Barrow (Vince Vaughn) gebruikt zijn scherpe blik om berovingen te plannen tot in de kleinste details, maar laat de uitvoering over aan de kopers van de klus. Hij doet dit niet onverdienstelijk, totdat zijn laatste onderneming onverwachts dodelijk afloopt. Tot overmaat van ramp blijkt een van de overvallers de meedogenloze kartelbaas Victor Fuentes (Jordi Mollà) als vader te hebben, die nu hoofden wil zien rollen. Barrow is zijn leven niet meer zeker en sluit een levensverzekering af om de toekomst van zijn vervreemde dochter Cate (Hailee Steinfeld) veilig te stellen. Maar deze gaat pas na 21 dagen in, en Nick weet niet of hij hen beiden zo lang in leven kan houden.

De uitvoering

Het concept van de klussenverkopende meesterdief is leuk, maar wordt alleen in de opening gebruikt en blijft daarna slechts een detail in een rommelig kat-en-muisspel. Fuentes en handlangers vormen een onmiddellijke dreiging voor Barrows dochter, en er zit niets anders op voor Nick dan haar op te halen om samen onder te duiken in een ingeslapen vakantieoord. Het sentimentele relaas van een vervreemde vader en dochter die weer nader tot elkaar proberen te komen wordt clichématig uitgewerkt, inclusief herbeleefde jeugdemulatie waarin het duo ijsjes deelt en naar de kermis gaat. Om deze breuk in het tempo goed te maken, wordt het versneden met een dreigende Fuentes en razende politiemannen, met wisselend effect.

Het spel

Zoals gebruikelijk speelt Vince Vaughn min of meer zichzelf, met ditmaal de toevoeging van een haarstijl die zo suf is dat het zelfs door de personages zelf benoemd wordt. Hailee Steinfeld, die haar sporen verdiende met True Grit, weet helaas ook niet veel meer te doen met het gegeven script en gaat met haar inconsequente Cate op herhaling van haar rol in Three Days to Kill. Haar grillige vertolking schiet alle kanten op en schakelt in toon tussen stoere, nukkige tiener en kirrend klein meisje. Dieptepunt is Bill Paxton als louche politieman Keenan, die in al zijn karikaturaliteit laat merken dat hij gebaseerd is op een stripfiguur. Voor het betere werk kun je terecht bij de bijrollen, met onder andere Breaking Bads Jonathan Banks als Barrows vriend Harper, en de Spaanse Mollà als de subtiele slechterik met het engelachtige gezicht en een zachte stem.

Term Life is goed voor wat vermaak en een glimlach hier en daar, maar lost de belofte van het voorgespiegelde concept niet in. Zelfs de titulaire verzekeringstermijn is niet meer dan een voetnoot in de wankele film. Tel daarbij op dat de makers in de valkuil gevallen zijn van het overnemen van de voice-over uit de strip, en je hebt een B-film als resultaat.