Recensie 'Prooi'

Regisseur Dick Maas is dit jaar, na het veelbesproken Sint en het geflopte Quiz, weer terug met de (komische) thriller Prooi. Maas gaat gewoon voor waar hij het beste in is: lekker veel schrikmomenten, wat gortdroge humor en een boel gorigheid. Is deze productie er wél eentje die het publiek naar de bioscopen trekt?

I love Amsterdam

In Prooi wordt er op bloederige wijze een gezin afgeslacht, waarna dierenarts Lizzy (Sophie van Winden) het vermoeden heeft dat dit het werk is van een gigantische leeuw. Nadat blijkt dat deze leeuw koers heeft gezet naar Amsterdam, wordt een Britse jager (Mark Frost) ingezet om het beest te stoppen. Zodra de film begint, weet je dat je naar een film van Dick Maas aan het kijken bent. De man heeft een compleet eigen stijl, wat te zien is aan de manier van vertellen, maar ook te horen aan het gebruik van de muziek. Fans kunnen hun hart ophalen. Maar hoe vertrouwd het ook aanvoelt, helaas komt Prooi niet dicht in de buurt van zijn klassiekers, zoals Amsterdamned en De Lift.

Jouw hoofd of het mijne

Prooi is bloederig. Heel bloederig. Slachtoffers van de leeuw worden genadeloos uiteen gereten: hoofden worden er afgescheurd, ingewanden eruit getrokken en ledematen vliegen je om de oren. Met de camera op zoom-modus. Het schrikgehalte is aardig hoog in de film. Het is tegenwoordig op dat gebied vrij moeilijk om compleet verrassend uit de hoek te komen en ook Maas slaagt hier niet altijd in: wanneer en wat er gaat gebeuren kun je uittekenen. Maar ondanks dat, schrik je nog steeds. Mochten slimmeriken zich afvragen: 'Goh, zou de crew besloten hebben om een echte leeuw in Amsterdam los te laten?' (onder het mom van: kijk maar welke slachtoffers je maakt, wij filmen de resultaten wel ter inspiratie), dan kun je uit sommige houterige digitale effecten concluderen dat dat niet het geval is. Zo'n film is gewoon afhankelijk van de special effects en als die niet tiptop in orde zijn, haalt het de film enorm naar beneden.

Altijd lachen met die leeuwen

Prooi neemt zichzelf niet te serieus. Het plot is natuurlijk al een beetje vergezocht en daarom is het nodig dat de film enige humor bevat. Dat zit wel goed. De film zit lekker vol flauwe, droge grappen en gekke situaties, waarvan het de bedoeling lijkt te zijn dat ze op je lachspieren werken in plaats van het serieus te nemen. Het bevat een goede dosis Nederlandse nuchterheid en daardoor stijgt de film weer iets in waardering. Het enige vervelende is dat de doelgroep waar de film eigenlijk het meest geschikt voor lijkt te zijn, te jong is om ook maar één stap in de betreffende bioscoopzaal te zetten. Voor de tieners van Nederland zal de film écht spannend zijn. Voor de volwassenere, kritische kijker is de kans groot dat het een film is die niet lang blijft hangen. Dick Maas zijn Prooi: we hebben beter van hem gezien.