Recensie 'Je me tue à le dire'

In Je me tue à le dire wordt de band tussen een moeder en zoon op zeer komische en toch nog dramatische wijze neergezet. Je wordt meegetrokken in een realistisch verhaal waarin het oedipuscomplex op een bizarre manier wordt weergegeven. Een eigenzinnige Belgische film die je meeneemt in een wirwar van emoties.

Moeder en zoon

Als er borstkanker wordt geconstateerd bij Monique (Myriam Boyer) neemt moederskindje Michel (Jean-Jacques Rausin) al snel alle zorg op zich. Monique blijft toch nog erg lang in leven, dat voor haar bestaat uit bubbeltjeswijn drinken, voor haar vier katten zorgen en Michel vertroetelen. Michel wordt echter bevangen door doodsangst en denkt dat hij haar ziekte heeft overgenomen. Hij stopt met roken maar zijn haar begint uit te vallen en hij denkt toch echt een knobbeltje bij zijn borstkas te voelen.

Moederskindje

De film begint met de bevalling van Michel. Met al het bloed, intieme beelden en de nageboorte die daarbij hoort. De toon is gezet. Vanaf dat moment begin je kennis te maken met Michel. Een maffe, kinderachtige en sukkelige jongen. Je komt er al snel achter dat Michel op de meest komische manier met situaties omgaat en altijd weer terechtkomt bij zijn moeder. Hij werkt bij in een elektronicagroothandel samen met zijn beste vriend en collega en hoeft hier vrijwel niets te doen.

Stijlvol en goor

Je me tue à le dire wordt in het Engels Death by Death genoemd, deze titel wordt steeds duidelijker door middel van vijf hoofdstukken. In deze hoofdstukken stuit je van lekkende borsten naar de betekenis van de dood voor Michel en weer verder. Het verhaal is in zwart-wit kader. Dit maakt de film erg stijlvol en daarnaast ben je er extra blij mee als er gruwelbeelden zoals het gepor in een vogelkarkas voorbijkomen en de details hierdoor toch iets minder duidelijk zijn.

Vier keer lof

In de film komen eigenlijk maar vier personen voor en hier en daar wat kleine bijrollen. Michel en daarnaast de drie belangrijkste mensen in zijn leven. Op de eerste plaats natuurlijk zijn moeder Monique, gespeeld door Myriam Boyer, die haar rol als eenzame kattenvrouw zonder veel conversatie toch op geheel eigen wijze neer weet te zetten. Daarnaast het speelse vriendinnetje van Michel, gespeeld door Fanny Touron. En de komische collega van Michel (Serge Riaboukine), waar Michel de meeste dialogen mee heeft. Over het acteerwerk van Jean-Jacques Rausin alleen maar lof. De rol van Michel neemt hij zo goed op zich dat je je niet kan voorstellen dat Michel niet echt bestaat.

Xavier Seron

Dat dit de eerste speelfilm is die Xavier Seron heeft gemaakt zou je niet verwachten. Niet voor niks dus dat deze film ook zoveel awards heeft binnengesleept. Hiervoor heeft Seron een korte film en documentaire gemaakt.

Je me tue à le dire is een absurde film met een steengoed verhaal. De maffe humor zorgt dat je constant met een glimlach zit te kijken, die af en toe plaatsmaakt voor een brok in de keel als de harde realiteit van de onontkoombare dood wordt weergegeven.