Recensie 'Swimming Home'

Swimming Home (2024), het regiedebuut van de Britse Justin Anderson, ging afgelopen januari in première op het Internationale Filmfestival in Rotterdam. De beklemmende film neemt ons mee op een intrigerende reis door de duistere krochten van menselijke relaties. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Deborah Levy uit 2011, dat op de shortlist voor de Man Booker Prize terechtkwam.

Een naakte vreemdeling

De plot draait om een ogenschijnlijk perfect gezin dat tijdens de zomervakantie zijn intrek neemt in een afgelegen kustdorp. Hun idyllische vakantie wordt echter verstoord wanneer ze een mysterieuze vrouw in hun zwembad aantreffen. Deze onbekende met haar groene nagels en vage verhalen over tuinieren, werpt een schaduw over de toch al gespannen relatie tussen de ouders, Isabel en Joe. Terwijl de temperatuur stijgt, de spanning toeneemt en de afstand tussen de personages wordt benadrukt, worden we als kijkers meegezogen in een hachelijk spektakel dat wordt versterkt door het adembenemende landschap waarin het zich afspeelt.

Boekverfilming

Anderson slaagt er in zijn film in om Deborah Levy's verhaal op een gedurfde manier te vertalen, voorzichtig balancerend tussen verschillende genres. Het psychologische drama smelt samen met aspecten uit horror, met het familiedrama als helder middelpunt. Andersons script zit vol met humor en absurdisme en legt genadeloos de naakte waarheid van onderdrukte emoties en diepgewortelde verlangens bloot.

Goed ensemble

Mackenzie Davis en Christopher Abbott kropen voor de film in de huid van het getormenteerde koppel dat wanhopig poogt de scherven van hun eens zo hechte relatie te lijmen. Actrice Nadine Labaki speelt een nuchtere vriendin met wie de villa gedeeld wordt, en haar kalme personage benadrukt de ontwrichting van het gezin. De meest opvallende rol in de film is voor Ariane Labed. Ze weet ons als mysterieuze vreemdeling in de greep te houden, met haar geheimzinnige dubbelzinnigheid die al snel omslaat in iets dat nog veel intenser is.

Pasolini

Het is bijna onmogelijk om in Swimming Home geen echo van Pasolini's Teorama uit 1968 terug te zien. Ook in die film legt de komst van een onbekende de onderdrukte onrust binnen een familie bloot. Andersons werk lijkt een ode aan deze klassieker, en het is ook niet de eerste keer dat hij zich waagt aan dit thema. Ook in zijn korte film Jumper ging hij op zoek naar de complexiteit van interpersoonlijke relaties, al was het erotische aspect in die short een stuk nadrukkelijker dan in deze speelfilm.

Impliciete spanningen

Swimming Home zit ook vol seksueel verlangen, maar dat is meer een sterke onderstroom, want de begeerte wordt nergens echt expliciet. Het verhaal ademt een broeierige sfeer, met een cinematografie die de zinderende hitte van de zomer voelbaar maakt. Elke scène is geladen met een sensuele spanning, en geen enkel personage ontsnapt eraan. Dit alles speelt zich af in prachtige landschappen, afgewisseld met vervreemdende scènes van experimentele dansvoorstellingen.

Swimming Home voelt als een koortsige droom na een zonnesteek. Een nachtmerrie misschien zelfs, zo een waarin je je probeert te bewegen, maar niet vooruit komt. Als een vis op het droge die naar de zee terug probeert te zwemmen. De film is eigenzinnig en daardoor boeiend, maar je moet daar wel zin in hebben, want Anderson neemt zichzelf hierin vreselijk serieus. Maar dat mag ook best, want het is een sterk verhaal, de cinematografie is betoverend en er wordt goed geacteerd. Een maf sprookje vol symboliek, zon en naakte lichamen. Gaat dat zien.