Recensie 'Lady Macbeth'

In een grimmig negentiende-eeuws landschap wordt een jonge vrouw als bruid verkocht samen met een stuk land dat volgens de koper, tevens haar nieuwe echtgenoot, niets waard is. Een affaire met één van de stalknechten laat haar rebelleren tegen het patriarchale milieu dat in haar nieuwe thuis heerst. En daar gaat ze ongeloofwaardig ver in.

Somber en beklemmend

William Oldroyds eerste lange film speelt zich af tegen een grauw beeld van het Engelse platteland, de achtergrond voor een verhaal dat nog onaangenamer is. De sfeer van een kleurloze omgeving en een milieu van onderdrukking wordt neergezet door stille, donkere shots, en zo wordt iedere gebeurtenis die de film toont somber en beklemmend. Veel van die beelden zien er prachtig uit, zeker de korte scènes die zich afspelen buiten het huis en in de indrukwekkende natuur, maar tegelijkertijd wordt de herhaling ervan nogal eentonig en Lady Macbeth weet dat niet op te lossen met interessante ontwikkelingen in het plot.

Aanstoot als doel

Het lijkt dat Lady Macbeth vooral probeert aanstootgevend te zijn, en daarmee gaat veel van het redelijk interessante plot verloren. Terwijl de film begint als een goed drama met een kritische, feministische toon, mondt het niet veel later uit in een lege en ongeloofwaardige thriller. De rebellie van het hoofdpersonage Katherine tegen de onderdrukking van haar man en diens vader geeft de film een bepaalde socio-politieke urgentie, maar wordt door het script te ver doorgetrokken om, naar het lijkt, het publiek te shockeren. Omdat Lady Macbeth hier veel te veel op gericht is, neemt de film te weinig tijd om enkele belangrijke personages te verkennen en uit te diepen, waardoor de verandering die Katherines karakter doormaakt ongeloofwaardig is en onbelangrijk lijkt.

Negatieve lading

In de eerste helft van de film is Katherine een figuur dat de sympathie van de kijker wekt door haar eigenzinnigheid en assertiviteit. Ze staat in de feministische thematiek van de film als een sterke vrouw die in haar eentje tegen de patriarchie opstaat, maar deze positieve noot in de sombere film wordt al snel teniet gedaan door de rare wendingen die het plot neemt. Haar activistische houding in de micro-patriarchie verandert in algemene afgunst en een soort van psychopathische obsessie, en dat doet af aan het positieve punt dat de film lijkt te willen maken en laat de kijker achter met een nogal negatieve conclusie over bevrijding van onderdrukking. Dit hoeft natuurlijk geen slechte eigenschap te zijn, het had de film zelfs heel sterk kunnen maken, ware het niet dat Lady Macbeth de claims die het maakt nooit echt verantwoordt of uitdiept: de redenen voor de karakterontwikkeling van Katherine blijven onduidelijk, de gruwelijkheden die de film toont lijken onnodig en het plot neemt onverklaarbare wendingen.

Uiteindelijk zijn het het acteerwerk, dat zeker van hoofdpersonage Florence Pugh en bijrol Paul Hilton bovengemiddeld is, mooie cinematografie en sporadisch een goed uitgewerkte scène die Lady Macbeth onderhoudend maken, maar de film lijdt onder de prioriteiten die het stelt.