Recensie 'The Rover'

Guy Pearce trekt als meedogenloze wreker door de Australische woestenij, op zoek naar de mannen die zijn auto hebben gestolen. Hij neemt daarbij onnozelaar Rey (Robert Pattinson) op sleeptouw en tussen de twee mannen ontstaat langzaam een band.

"Je moet wel echt van die auto houden", zegt hoerenmadam Grandma tegen Eric (Guy Pearce), terwijl hij een pistool op haar richt en haar verbeten vraagt of ze de mannen heeft gezien die zijn auto hebben gestolen. "Vreemd om je daar vandaag de dag druk over te maken." Vandaag de dag is "tien jaar na de ineenstorting", zoals we kunnen lezen op een titelkaart aan het begin van The Rover. Die ineenstorting wordt verder niet uitgelegd, maar de gevolgen zijn duidelijk: Australië is veranderd in een wetteloze woestenij. Gelukzoekers uit alle windstreken zijn naar het land getrokken vanwege de mijnen en er is amper nog een overheid aanwezig om de orde te handhaven. In stoffige dorpjes met golfplaten huisjes vol kogelgaten en kapotgeschoten ramen worden allerlei handeltjes gedreven: hier kun je drank of benzine kopen van nerveuze winkeliers met een geweer in de aanslag, daar bieden jongens verdoofd door drugs hun lichaam aan.

Meedogenloze wreker

Eric zwerft in die omgeving rond alsof hij alle geloof in het leven verloren heeft en niets hem meer kan deren. Maar als zijn auto wordt gestolen door drie mannen die op de vlucht zijn na een uit de hand gelopen overval, verandert hij in een meedogenloze wreker. Die auto blijkt zijn kostbaarste bezit. Waarom hij er zo aan gehecht is, zien we pas in de allerlaatste scène. Maar dat is van secundair belang. Het gaat regisseur David Michôd om de reis, niet om de bestemming. Eric stuit op zoek naar de drie overvallers op Rey (Robert Pattinson), de wat onnozele broer van een van hen. Rey weet waar de auto zou kunnen zijn, dus neemt Eric de jongen op sleeptouw.

Norse vader

The Rover is een film die zich langzaam voortbeweegt. We weten niet precies wat we van deze twee mannen kunnen verwachten en dat zorgt voor een onderhuidse spanning bij de beelden van het uitgestrekte Australische landschap, met af en toe een uitbarsting van geweld. De dreigende muziek van Antony Partos en Sam Petty past daar uitstekend bij: scheurende synthesizerklanken en repeterende loopjes van vervormde pianoakkoorden. Met name bij Eric is het zoeken naar wie deze man is. We komen in de loop van de film een paar details over zijn geschiedenis aan de weet, maar zijn personage wordt vooral gevormd door zijn handelen. Deze man is meedogenloos, manipulatief en hij heeft weinig op met zijn medemens. Toch kan zelfs hij niet voorkomen dat er een band ontstaat met de niet al te snuggere Rey. Eerst spreekt Eric hem bij het kampvuur nog toe als een norse vader zijn hardleerse zoon. Maar later weet de jongen hem te verrassen.

Robert Pattinson zet als Rey een mooie rol neer: met een lijzig accent en een trage oogopslag, kreunend en zuchtend alsof een zin formuleren hem moeite kost. Maar je ziet ook dat het licht in die ogen niet helemaal gedoofd is. Hij heeft potentie, deze Rey, maar hij laat zich te makkelijk beïnvloeden. Hij heeft een oudere broer nodig, of een vaderfiguur. Uiteindelijk loopt hij vast in zijn onvermogen om tussen die twee te kiezen.