Recensie 'Emilia Pérez'

Een combinatie van een keihard misdaadepos, een tranentrekkend drama en musical? Regisseur Jacques Audiard waagt een gedurfde poging met het indrukwekkende Emilia Pérez (2024). Met succes. De Mexicaanse film, die aan elkaar vast hangt met prachtige muziek, ijzersterke dialogen, verrassende invalshoeken en steengoede actrices, kruipt onder de huid en is maatschappijkritisch.

Gelaagde dramafilm

Niet iedere filmliefhebber springt een gat in de lucht als het gaat om musicals. En de recente release van Joker: Folie à Deux bevestigt dat niet elke film een musical hoeft te zijn. Hetzelfde is af te vragen over het Mexicaanse drama Emilia Pérez. De gelaagde film van Jacques Audiard (Un prophète) vertelt het verhaal van Emilia Pérez en haar transitie van huiveringwekkende maffiabaas naar vechtende vrouw.

Een nieuw leven

Rita Mora Castro (Zoe Saldaña) zit vast in haar uitzichtloze baantje in een advocatenkantoor, maar wil meer met haar leven. Alsof het zo heeft moeten zijn, schakelt maffiabaas Manitas Del Monte (Karla Sofía Gascón) op dat moment de hulp in van de doortastende advocate. Hij wil zijn criminele leven achter zich laten en het leven leiden waar hij al lange tijd naar smacht. Manitas neemt een nieuwe identiteit aan en zet de transitie in om vrouw te worden: de beeldschone Emilia Pérez.

Audiard durft lastige vragen te stellen

Deze keuze gaat gepaard met moeilijke vraagstukken waar Audiard niet voor terugdeinst. Hoe verandert het leven van Jessi (Selena Gomez), de vrouw van Manitas? Hoe gaat Emilia om met haar twee jonge kinderen? Kan ze haar oude leven überhaupt wel volledig achterlaten? Emilia Pérez is daarmee op het eerste gezicht een intiem drama. Maar wie verder kijkt, ziet een film vol maatschappijkritische vragen die verder reiken dan binnen de lhbtq-gemeenschap.

Sterke dialogen

Daar zit ook meteen de valkuil van Emilia Pérez. Het wil té veel. Audiard heeft duidelijk fel commentaar op het drugsgeweld in Mexico en ziet zijn musicalfilm als de manier om dit aan te kaarten. Dat komt misschien niet helemaal lekker uit de verf. Een dansbaar liedje voegt op sommige momenten weinig toe, terwijl de intieme en kwetsbare momenten juist de gevoelige snaar raken met zachte woorden in een muzikaal jasje. Emilia Pérez voelt daarmee meer aan als een doordacht toneelstuk, waarbij sterke dialogen en een nauwkeurig uitgedacht verhaal de toon van de film bepalen.

Vrouwen maken de film

Maar de drie indrukwekkende hoofdrolspelers, gespeeld door Saldaña, Gomez en Gascón, dragen de film volledig. Saldaña overtuigt als sterke advocate met hart voor belangrijke zaken, Gomez durft zich eindelijk van een lelijke en kwetsbare kant te laten zien en Gascón zet een voortreffelijke prestatie neer waar je alleen maar een diepe buiging voor kan maken. Hun acteertalenten komen tot hun recht in Emilia Pérez en ze vormen samen het hart van de film.

Ongepolijst en duister verhaal

Emilia Pérez is rauw en vertelt een duister verhaal. Maar tegelijkertijd draait de poëtische musicalfilm vol ongepolijste nummers in de basis om de liefde en het leven. Daarmee is de film prachtig in haar eenvoud. Het is geen musical volgens het boekje, dus wie allergisch is voor onaangekondigde melodieën, enthousiast gezang en misplaatste choreografie in een goed verhaal, kan deze uitmuntende dramafilm wel degelijk een kans geven. De vrouwen in de film vormen met hun indrukwekkende prestaties de grootste reden om Emilia Pérez te kijken.