Recensie 'The Amazing Spider-Man 2'

In dit tweede deel komt de nieuwe Spider-Man-reeks goed op stoom. Hoewel de film net wat te vol is gestopt met verhaallijnen ziet het er allemaal prachtig uit en doet de toon – met Andrew Garfield in de hoofdrol – recht aan het bronmateriaal.

Het vorige optreden van het webhoofd – The Amazing Spider-Man uit 2012 – voelde nogal overbodig. Aan de ene kant omdat de Spider-Man-trilogie van regisseur Sam Raimi toen nog vers in het geheugen lag, aan de andere kant omdat er te veel tijd werd besteed aan nog maar een keer de hele ontstaansgeschiedenis van de spinnenman uit de doeken doen. Visueel wist The Amazing Spider-Man wel te overtuigen en de film had een groot pluspunt in de vorm van het centrale koppel: Andrew Garfield als Peter Parker / Spider-Man en Emma Stone als Gwen Stacy, zijn vriendinnetje.

Droog-humoristisch

Zij keren terug in dit tweede deel van de nieuwe reeks, waarin gelukkig geen tijd besteed wordt aan wat we al eerder gezien hebben. Regisseur Marc Webb kan ons meteen in de actie storten. Na een proloog waarin we meer te weten komen over de ouders van Peter Parker, keren we terug naar New York, waar Spidey tussen de hoogbouw slingert aan zijn webdraden, een paar boeven vangt en en passant een telefoontje van Gwen beantwoordt. Deze vijfde Spider-Man-film lijkt voor het eerst echt recht te doen aan de toon van de stripverhalen, zowel visueel als qua dialogen en acteerwerk. Vooral het doorlopende droog-humoristische commentaar dat Spider-Man levert tijdens het inrekenen van de slechteriken en het aanstekelijke plezier waarmee hij door Manhattan zeilt zijn dit keer erg goed getroffen.

Visueel rijk

Dit is een visueel zeer rijke en inventieve film. De goed gekozen locaties, zoals een straatje in Chinatown met kleurrijke winkeltjes en restaurantjes, zien er in 3D prachtig uit. Natuurlijk drijven de beelden voor een groot deel op speciale effecten, maar met een aantal slimme ingrepen voelt het nooit kunstmatig. Zo zijn de actiescènes met een heerlijk rustige cameravoering geschoten en wordt het camerastandpunt vaak laag gehouden, waardoor je de metroroosters en de putdeksels bijna kunt aanraken. Een confrontatie tussen Spidey en Electro (gespeeld door Jamie Foxx) op Times Square voelt dan ondanks alle computermagie toch gegrond.

Essentieel hoofdstuk

Electro is hier de superschurk op het affiche, maar eigenlijk is de confrontatie met hem slechts het voorprogramma voor de gebeurtenis waar het in deze film echt om draait. Daarbij komt een aantal verhaallijnen rond Harry Osborn – erfgenaam van een zakenimperium, perfect neergezet door Dane DeHaan – en Gwen Stacy bij elkaar. De kenners weten wat ik bedoel en het siert de makers van The Amazing Spider-Man 2 dat ze dit essentiële hoofdstuk uit Spider-Mans geschiedenis niet uit de weg zijn gegaan.

Door al die verhaallijnen – de Rhino, gespeeld door Paul Giamatti, maakt ook nog zijn opwachting – wordt de film wel erg druk en met twee uur en twintig minuten ook aan de lange kant. Vooral in het middenstuk zit een aantal zwakke scènes, die wel gesnoeid hadden mogen worden. Maar aan het einde van The Amazing Spider-Man 2 is de conclusie dat deze reeks inmiddels goed op stoom is en dat we met Peter Parker en zijn entourage in deze vorm nog jaren vooruit kunnen.