Recensie 'Love Eternal'

Ian houdt van de doden. En dat moet je vrij letterlijk nemen in deze bewerking van een Japans horrorboek. Regisseur Brendan Muldowney probeert van dit gegeven een romantisch drama te maken, maar faalt daarbij jammerlijk.

De Japanse auteur Kei Oishi schrijft boeken in het horrorgenre. Bizarre verhalen die regelmatig het morbide met het seksuele verbinden. Ze zijn in Japan heel populair, maar daarbuiten amper bekend: zijn werk is niet vertaald in het Engels, laat staan het Nederlands. Japanse filmmakers hebben een aantal van zijn boeken verfilmd, waarvan Apartment 1303 het bekendste voorbeeld is. Deze film kreeg in 2012 een Amerikaanse remake met Mischa Barton en Rebecca De Mornay. Nu is er de verfilming van Oishi's boek uit 2004, waarvan de Japanse titel zo veel betekent als "ik hou van de doden". De Ierse regisseur Brendan Muldowney heeft er echter geen horrorfilm van gemaakt. Hij zag iets anders in het materiaal en maakte een… ja, wat eigenlijk?

Gebrekkig mens

Love Eternal is het verhaal van Ian (gespeeld door de Nederlandse acteur Robert de Hoog), die na de dood van zijn ouders een teruggetrokken leven leidt in de villa van het gezin. Zijn enige contact met de buitenwereld verloopt via een chatgroep op internet voor mensen met zelfmoordneigingen. Ian noemt zichzelf – in een van de vele voice-overs die de film rijk is – een gebrekkig mens. Als hij uiteindelijk naar een rustige plek in de bossen rijdt om een einde aan zijn leven te maken, blijkt hij daar niet de enige te zijn. Hij ziet een groepje dat een soort zelfmoordpact lijkt te hebben gesloten. Ze nemen slaappillen in en sluiten een slang aan op de uitlaat van hun bestelbus. Ian slaat ze een tijdje gade en loopt dan naar het busje toe, waar de uitlaatgassen inmiddels hun werk gedaan hebben. Zijn oog valt op een mooie, jonge vrouw en hij besluit haar levenloze lichaam mee naar zijn villa te nemen. Het is het begin van Ians macabere fascinatie.

Bizarre gebeurtenissen

Soms zijn genreconventies prettig. Als het verhaal van Ian verteld zou worden volgens de conventies van het horrorgenre, zouden we op basis van precies dezelfde gebeurtenissen met behulp van de montage, de belichting en de muziek regelmatig een schrikeffect te verwerken krijgen. Dat zou ons als kijker duidelijk maken dat dit een genrefilm is en dat we ons met een gerust hart kunnen overgeven aan de bizarre gebeurtenissen op het scherm: wat we zien, is immers alleen bedoeld om ons te laten griezelen. Regisseur Muldowney pakt het echter anders aan. Hij lijkt oprecht geïnteresseerd in de innerlijke wereld van Ian en in de ontwikkeling die hij doormaakt door zijn relatie met de doden. Het is een dappere poging, maar hij faalt. De materie die we hier voorgeschoteld krijgen, is daarvoor te naargeestig, te taboe en te zeer afkomstig uit de duistere kelders van de horror.

Zelfs met de dromerige muziek van Bart Westerlaken en het onschuldige gelaat van Robert de Hoog, lukt het niet om dit materiaal van het genre los te weken en er een regulier drama van te maken. Of zelfs een romantisch drama, wat de film lijkt te willen zijn vanaf het moment waarop de Schotse actrice Pollyanna McIntosh ten tonele verschijnt. Maar voor romantiek zijn we dan als kijker absoluut niet meer in de stemming.