Recensie 'Run & Jump'

De man van de levenslustige Vanetia is na een beroerte nog maar een schim van zichzelf. Een psycholoog trekt bij het gezin in om hem te observeren, maar kan ook niet voorkomen dat hij een band opbouwt met Vanetia. Run & Jump gaat op een lichte en intelligente manier om met de driehoeksverhouding die hierdoor ontstaat.

In het speelfilmdebuut van regisseur Steph Green spatten de kleuren van het scherm. De grote gele letters van de titel zijn geprojecteerd over beelden van de fel-oranje oude Volvo van de familie Casey die langs groen en blauw geverfde huisjes rijdt in een Ierse dorpje. Het rode haar van de levenslustige Vanetia Casey (Maxine Peake) contrasteert met het felgroene kikkerpak dat haar dochtertje heeft aangetrokken en met de kobaltblauwe V-halstrui van dr. Ted Fielding (Will Forte), de Amerikaanse psycholoog die bij het gezin is ingetrokken om Vanetia's man te observeren. Conor (Edward MacLiam) is onlangs teruggekeerd naar huis na een beroerte maar hij is nog slechts een schim van de man die hij voorheen was. De kleurenpracht van de film tekent de toon van Run & Jump: dit is een tragisch verhaal dat met humor en lichtheid wordt verteld.

Objectieve onderzoeker

Ted is vrijgezel. Zijn leven staat in het teken van de wetenschap. Als de objectieve onderzoeker, met zijn haar onberispelijk gekamd en zijn pennen netjes geordend op het bureau, probeert hij afstand te houden tot het gezin Casey. Hij verschuilt zich achter zijn camera, waarmee hij vastlegt hoe Conor zich fixeert op de overzichtelijke wereld van zijn houtwerkplaats en van natuurfilms op televisie. "Dieren hebben eenduidige emoties", luidt Teds verklaring voor dat laatste. Hij ziet ook hoe Conor zich afsluit voor zijn vrouw en op een kinderlijke manier ruzie maakt met zijn tienerzoon. Als hij 's avonds de beelden zit terug te kijken op de kinderkamer die hij in het huis heeft betrokken, valt zijn oog steeds meer op Vanetia, een vrouw die met een onmogelijk optimisme reageert op deze klap voor haar gezin. Vanetia gaat op haar beurt steeds meer leunen op Ted, als enige andere volwassene in huis nu haar man in een soort infantiele toestand is teruggevallen.

Ontwarren van de knoop

Het scenario dat Steph Green samen met debutante Ailbhe Keogan schreef – deels gebaseerd op Keogans persoonlijke ervaringen – gaat op een intelligente manier om met de complexe driehoeksverhouding die hier ontstaat. Vanetia is degene die uiteindelijk het voortouw zal moeten nemen in het ontwarren van de knoop die zich langzaam vormt. Maxine Peake laat in haar spel feilloos de zoektocht zien van een krachtige vrouw die amper twijfel lijkt te kennen, maar tegelijkertijd in een ontkenningsfase blijft steken.

Hier en daar missen de situaties waarin Vanetia en Ted geplaatst worden originaliteit: een fietstocht door de regen, de springerige Vanetia die de houterige Ted probeert te verleiden tot een dansje. Ook een aantal bochten in het scenario door gebeurtenissen buiten de centrale driehoek van Vanetia, Ted en Conor voelt overbodig. Maar de kracht van de film is de erkenning dat er hier geen eenvoudige antwoorden zijn. Hoewel regisseur Steph Green even lijkt te dralen met het afwikkelen van de plot, volgt er een einde dat bevredigend is zonder eenduidig te zijn. Er zijn lessen geleerd, maar dat wil niet zeggen dat alle antwoorden zijn gevonden.