Recensie 'We Live in Time'

De eerste weken van een nieuw jaar zijn een goed moment om te reflecteren én om vooruit te kijken, en het is niet moeilijk om dan wat melancholisch te worden. Regisseur John Crowley komt dan ook precies op tijd met zijn nieuwe film We Live in Time (2024), een totaal meeslepende romantische dramafilm met Andrew Garfield en Florence Pugh waarmee hij je uit je winterdip wakker schudt en even laat voelen dat je leeft.

Een reis door het leven

Een Britse dramafilm voor tijdens de koude wintermaanden is natuurlijk altijd een goede zet, maar met We Live in Time weet Crowley het genre te overstijgen. In zijn film reizen we heen en weer door de tijd, waardoor we Almut (Pugh) en Tobias (Garfield) leren kennen in de verschillende periodes van hun leven. Dit zet je als kijker even op het verkeerde been: kijken we naar de toekomst, naar het verleden, zijn dit iemands memoires of iemands dromen? Of allemaal tegelijk? Wat de fragmenten gemeen hebben, is dat het thema tijd een grote rol speelt. De tijd die zich opdringt, te lang op zich laat wachten, de angst om te laat te komen of om een kans te missen, een veel te vroeg vertrek, maar vooral over hoe de tijd altijd maar doorgaat.

Alle fases van leven en liefde

De vonk tussen Tobias en Almut slaat over als Tobias komt eten in het restaurant van Almut, nadat ze hem een paar dagen eerder per ongeluk heeft aangereden. In de wachtruimte van het ziekenhuis stelt ze zich later aan hem voor, en om het goed te maken is er dat diner. Het is het begin van een grootse liefde die zich langzaam voor ons ontvouwt en waarvan we de pieken en dalen te zien krijgen. Pugh en Garfield hebben een onmiskenbare chemie en weten je als kijker vanaf het begin totaal in te pakken. Hun personages zijn veelzijdig en hoewel de film natuurlijk draait om hun liefde, zit het ontroerende hem vooral in het volkomen alledaagse van de meeste scènes.

Zoet maar zinnig

Die alledaagsheid wordt opgetild door een kalme soundtrack van componist Bryce Dessner, die we ook kennen van zijn band The National, met af en toe een passend popnummer. Het tedere "Everything I Am Is Yours" van The Villagers klinkt plotseling alsof het speciaal voor deze film is gemaakt - probeer daar maar eens droge ogen bij te houden. De zoetsappigheid ligt er af en toe wel wat dik bovenop, maar door de sprongen in de tijd wordt het nergens echt te veel. De film blijft luchtig, maar toch betekenisvol.

Crowley weet het zo te vormen dat het af en toe bijna lijkt alsof je zelf herinneringen ophaalt aan een ander leven. We Live in Time is een lief, herkenbaar en met vlagen ook grappig verhaal over twee mensen die ook maar gewoon proberen er wat van te maken samen, en dan zijn die twee mensen toevallig ook nog Florence Pugh en Andrew Garfield. Ga er lekker voor zitten en laat je totaal inpakken door deze twee charmante Britten.