Recensie 'Straw'

Hoeveel kan een mens aan voordat hij of zij knakt? Dat onderzoekt Straw (2025), de nieuwe film van regisseur Tyler Perry. Hij maakte in een deal met Netflix ook A Jazzman's Blues (2022) en The Six Triple Eight (2024). Voor deze film kan hij leunen op het talent van Taraji P. Henson, die overtuigt in haar rol van radeloze moeder.

Slechte dag

Janiyah Wiltkinson (Henson), is een alleenstaande moeder met haar zieke dochtertje Aria (Gabby Jackson), die last heeft van epilepsie. Ze woont in een achterstandswijk en heeft twee banen om rond te komen. Ze is de goedheid zelve maar een reeks van gebeurtenissen die op een dag plaatsvinden, doen haar geest knakken.

Het enige wat ze wil, is haar salaris door middel van een cheque innen bij de bank aan de overkant van de supermarkt waar ze werkt. Of beter gezegd werkte, want ze is ook net ontslagen. Gewapend met een pistool en een 'bom' loopt ze de bank binnen. Dat er binnen no-time een hele politiemacht buiten staat maakt de hele situatie nog grimmiger.

Intens en rauw acteerwerk

Henson speelt haar rol zo overtuigend en rauw dat je volledig meegaat in haar geestestoestand. Nicole (Sherri Shepherd), de bankmanager, probeert de rust te bewaren terwijl Kay Raymond (Teyana Taylor), een politieagente buiten, probeert in te schatten wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Hoe meer er duidelijk wordt, hoe meer burgers op de hand van de radeloze moeder zijn. Ook hier spelen de media een grote rol. Terwijl iedereen de rust probeert te bewaren en hoopt op een vreedzame afloop, is daar de FBI die de boel op scherp zet en alles lijkt te dwarsbomen wat daarvoor zo zorgvuldig is gebouwd.

Intens, meeslepend maar niet altijd even subtiel

Straw is een intense film, de intensiteit van Henson in haar rol is zo voelbaar dat je niet anders kan dan meegaan in het schrijnende verhaal. De film is ook maatschappijkritisch want de hedendaagse issues van racisme in de Verenigde Staten zitten erin, evenals masculiniteit en arrogantie van de politie. Ook wordt de Black Lives Matter-materie niet geschuwd. Maar wat misschien nog wel erger is, is het gebrek aan empathie voor de mensen aan de onderkant van de samenleving, wat de film laat zien. Die dag na dag tegen bureaucratie aanlopen, vastlopen in een wirwar van regels en een starre houding van hun medemens. Het gevoel dat je door niemand wordt gehoord of gezien. Laat staan geholpen.

Je zou kunnen stellen dat de film niet altijd even subtiel in zijn bedoelingen is, maar doeltreffend is het wel. Al is het maar om te laten zien hoeveel een mens aankan voordat die knakt. En dit gebeurt niet alleen in Amerika. Door het inventieve scenario van Perry en zijn strakke regie zal niemand deze film onberoerd laten. Al snel zijn er associaties met Dog Day Afternoon (1975) met Al Pacino of iets recenter, John Q (2002) met Denzel Washington. Deze film kan moeiteloos in dat rijtje weggezet worden. Een indrukwekkende film die best een bioscooprelease verdiend had.