Recensie 'Bob Trevino Likes It'

Regisseur Tracie Laymon zocht ooit haar eigen vader en gebruikt dit gegeven voor haar nieuwe film Bob Trevino Likes It (2024). De indie-film maakte een zegetocht langs alle grote Amerikaanse filmfestivals en is nu in de Europese filmhuizen te zien.

Zijn wij familie?

De film opent met een snotterende Lily (Barbie Ferreira) die ziet hoe haar vriend berichtjes naar een andere vrouw stuurt. "Dit is Lily," appt ze nog terug. "O shit". In plaats van haar boosheid te tonen stuurt ze "'no prob!" terug. Het is tekenend voor haar karakter en haar geestesgesteldheid.

Als ze later met haar vader Robert 'Bob' Trevino aan tafel zit en haar verdriet wil delen, toont hij geen enkele interesse in haar. In plaats daarvan is hij bezig met zijn dates. Of Lily hem morgen niet wil vergezellen om te laten zien wat een geweldige vader hij niet is. De avond loopt anders dan verwacht. Bob verbreekt het contact en laat Lily alleen achter. Als ze weken niets van hem hoort, zoekt ze op internet naar Bob Trevino en vindt er een. "Zijn wij familie?" vraagt ze aan hem. Dat zijn ze niet maar hij reageert op haar Facebook-berichten en er ontstaat een band tussen de twee.

Pareltje

Eens in de zoveel tijd komt er een pareltje voorbij en dit is er zo een. Vanaf het begin trekt de film je het verhaal binnen en doet je lachen en huilen. Wat een talent is Ferreira, die een heel scala aan emoties en mimiek de revue laat passeren. Ze speelt de twintiger Lily met net genoeg overtuiging en zekerheid om haar te geloven. Haar moeder heeft haar op jonge leeftijd verlaten door drugsgebruik; ze had een onstuimige jeugd met haar vader en gevaren die op de loer jagen. Ze heeft haar hele jonge leven voor anderen gezorgd en behoudt net genoeg enthousiasme om iets van het leven te maken. Ze verlangt naar liefde en aandacht en mist een vaderfiguur.

Die vindt ze in de vorm van Bob Trevino, oftewel Bob 2, zoals ze hem zelf noemt. Deze Bob (John Leguizamo) is de goedheid en vriendelijkheid zelve. Na voorzichtig contact waarbij de vrouw van Bob hem nog waarschuwt voor 'catfishing', ontmoeten ze elkaar. Het zijn twee verloren zielen die elkaar vinden en ieder hun verdriet hebben. Het levert een aantal wonderschone scènes op, die zo door je ziel heen snijden. Verder heeft Lily alleen contact met Daphne (Lauren Spencer), de vrouw die ze verzorgt. Ze neemt haar soms in vertrouwen.

French Stewart speelt de echte vader van Lily zo overtuigend dat je hem in de eerste scène al zou willen slaan omdat hij zich als een lul van een vader gedraagt. Hij is zo egocentrisch en zo onsympathiek dat je al snel te doen hebt met Lily. De film is klein en lieflijk, concentreert zich op echte mensen en doet dat vol overtuiging. De casting is perfect, het acteerwerk zowaar nog beter en het verhaal aandoenlijk genoeg om je in te kunnen verplaatsen. Een paar scènes zijn misschien net iets te dik aangezet - zonder dat het stoort - maar wat je vooral zal bijblijven is dat je net een kleine, wonderschone film hebt gezien. Ze worden gelukkig nog steeds gemaakt.