Recensie 'La vita davanti a sé'

Het is alweer tien jaar geleden dat Sophia Loren een speelfilm maakte; nu, op 86-jarige leeftijd, is zij terug en speelt ze een aangrijpende rol in deze door haar zoon Edoardo Ponti geregisseerde film. La vita davanti a sé (2020) vertelt het verhaal over een onverwachte vriendschap tussen een holocaustoverlever en tevens ex-prostituee (Sophia Loren) en een wees uit Senegal (Ibrahima Gueye).

De film gaat over een groep minderheden die ondanks hun uiteenliggende culturele achtergronden, begrip en liefde voor elkaar ontwikkelen. Dit zorgt ervoor dat er nieuwe mogelijkheden ontstaan in het leven dat nog voor hen ligt.

Madame Rosa (Sophia Loren) zorgt in haar huis in Bari (Italië) voor kinderen van lokale tippelaars. Door een vreemde samenloop van omstandigheden krijgt Madame Rosa het verzoek een wees uit Senegal (Momo) voor enkele maanden in huis te nemen. Madame Rosa haalt zich heel wat op haar hals, want Momo gaat niet naar school, is zeer eigenzinnig en verkoopt bovendien drugs.

Sfeer

De beelden van de leefomgeving van de personages zijn net als het verhaal vrij rauw en niet mooier gemaakt dan het is. Door het typisch mediterraanse zonnetje dat schijnt over de wat sombere wijk van Bari, word je meegenomen in de sfeer van het verhaal. Des te meer jammer dat die sfeer meermaals verbroken wordt door de matige animatie van de symbolische leeuwin in Momo's gedachte. Ondanks dit is het een realistische film met aan het eind een speciaal voor deze film door Diane Warren geschreven lied, gezongen door Laura Pausini. Al met al dus zeker het kijken waard.

Op weg naar de Oscars?

Een eerdere versie van deze film genaamd La vie devant soi (1977) met in de hoofdrol Simone Signoret, won in 1977 de Oscar voor beste buitenlandse film. Kan deze prestatie nu geëvenaard worden?

Terwijl alle ogen uiteraard gericht zijn op Sophia Loren, is het misschien wel de jonge acteur Ibrahima Gueye die de show steelt in deze film. Beide acteurs worden door verschillende Amerikaanse media meegenomen in de Oscar-voorspellingen voor 2021. De één doorgewinterd en wederom 'getypecast' in de rol van afgeleefde vrouw, de ander slechts een debutant.

Hoe dan ook, beiden goed gecast en beiden spelen met overtuiging, expressie en sprekende lichaamstaal. Dit laatste compenseert naar mijn mening ruimschoots het gemis aan een diepgaand script.

Het fijne aan deze film is dat het verhaal direct begint en je meteen wordt gegrepen door een pakkend en voor velen wellicht herkenbaar citaat van hoofdpersoon Momo: "Ik wil terug naar het begin toen nog niets vastlag". Het verhaal appelleert aan het ideaal van Victor Hugo's (Les Misérables) dat er geen slechte mensen bestaan, alleen slechte omstandigheden. Als wij ons dat zouden realiseren zou de wereld zoals Madame Rosa zegt "erg vredig" kunnen zijn.