Recensie 'Vivo'

Vivo is de eerste animatie-musicalfilm van Sony Pictures. De liedjes zijn geschreven door Hamilton-ster Lin Manuel Miranda die ook te horen is als het hoofdpersonage Vivo, een kinkajoe. Ook is er een spetterende bijdrage van de wereldberoemde Cubaans-Amerikaanse zangeres Gloria Estefan. Vivo neemt ons mee van de stad Havana in Cuba naar Miami in Florida en samen met hem ervaren we gevaar, liefde en loyaliteit op zijn avontuurlijke reis door de Everglades.

Straatmuzikant Andrés (Juan de Marcos González) leidt een rustig en tevreden leven in Havana, hij en zijn assistent Vivo maken mensen blij met hun muziek. Hoewel Andrés en Vivo niet dezelfde taal spreken, vormen zij wat muziek betreft een eenheid. Op een dag ontvangt Andrés een brief van zijn jeugdvriendin Marta (Gloria Estefan), die jaren geleden uit Cuba vertrok om carrière als zangeres te maken in Miami. Zij nodigt hem uit om samen met haar op te treden in Miami. Andrés is enthousiast en schrijft een liedje speciaal voor Marta. Helaas overlijdt hij de dag voor vertrek, waarop Vivo, die in eerste instantie tegen de reis was, de taak op zich neemt om het liedje naar Marta te brengen. De reis naar de grote stad is er een vol avonturen, tegenslagen en gevaar. Gelukkig wordt hij geholpen door Gabi (Ynairaly Simo), een ondeugend nichtje van Andrés.

Oost west, thuis best

Vivo is in eerste instantie vooral bedoeld als een vrolijke, kleurrijke feelgoodfilm met Zuid-Amerikaanse muziek, aspecten van deze rijke cultuur en mooie animatiebeelden van de koloniale gebouwen in het gemoedelijke Havana. Contrasterend zijn de beelden van Miami met de feestelijke, bijna kermisachtige verlichting. Tegelijkertijd is het ook een nostalgische film met een maatschappelijke boodschap. Het verhaal herinnert ons eraan dat migranten of vreemde kinkajoes, niet graag familie, vrienden en hun thuis achterlaten, maar dat dit gebeurt uit noodzaak. Daarnaast is er ook een kleine politieke knipoog naar het Trump-beleid als bewoners van Miami menen dat Vivo in quarantaine moet om vervolgens teruggestuurd te worden naar Cuba.

Hol vermaak

Voor volwassenen komt het plot algemeen over, verhaaltechnisch is deze film niet erg sterk. Er is weinig diepgang en de personages zijn oppervlakkig uitgewerkt. Vivo zal voor hen absoluut geen blijvende indruk achterlaten. Voor kinderen, een gemakkelijk te amuseren doelgroep, is dit een vermakelijke film vooral door de muziek en levendige beelden. De liedjes zijn passend bij het verhaal en ondersteunen de film goed. De muziek bepaalt de sfeer, uit de emoties van de karakters en hun innerlijke verlangens. Vooral het laatste liedje van Marta vat goed samen waar de film over gaat: liefde is eeuwig en blijft bestaan ook al scheidt het lot ons.

De film heeft een pakkend begin en concluderend einde, maar Vivo's missie verliest vaart en toevoeging in het middenstuk. De karakters maken op hun reis niets mee waarvan ze geleerd lijken te hebben of waardoor hun karakters verder ontwikkelen. Wellicht is dit voor een kinderfilm ook niet nodig en is dit een ingebakken verwachting omdat we dit vaak zien in Disney-animaties, maar het is op z'n minst opmerkelijk. Al met al is Vivo niet teleurstellend, maar wel prima te missen en gemakkelijk te vergeten.