Recensie 'Madres paralelas'

De iconische Spaanse regisseur Pedro Almodóvar is terug, en met hem natuurlijk zijn muze Penelope Cruz. Madres paralelas (2021) gaat over twee vrouwen die allebei onverwacht zwanger zijn, maar dat is verder ook de enige overeenkomst tussen de twee. De 40-jarige fotografe Janis (Cruz) is dolblij met haar aanstaande kind. Ze is niet meer samen met de vader, maar dat is voor haar geen probleem. Tiener Ana (Milena Smit) bevindt zich daarentegen in een compleet andere situatie en heeft veel verdriet en spijt van haar zwangerschap.

Maar dat verandert voor Ana zodra haar dochter het levenslicht ziet. Ze kan haar geluk niet op en voegt zich helemaal naar haar nieuwe rol als jonge moeder. De vrouwen delen samen het geluk en het gedoe van het zorgen voor een pasgeboren kindje, en trekken een tijdje samen op. Als het tijd is om het ziekenhuis te verlaten, beloven ze elkaar om contact te houden. Maar het opvoeden van een kind kost een hoop tijd en energie en ze verliezen elkaar vrij snel uit het oog. Een ontluisterende ontdekking van Janis brengt de vrouwen een tijdje later weer bij elkaar. In een stereotypisch Hollywood-narratief zou deze plotwending leiden tot een strijd tussen de twee, maar Almodóvar pakt dat helemaal anders aan.

Veranderlijke intimiteit

Cruz komt uitstekend tot haar recht in de ideeënwereld van Almodóvar en is in Madres Paralelas wederom fenomenaal. Haar tegenspeler Smit is een wat nieuwer gezicht, maar doet absoluut niet voor Cruz onder. De dynamiek tussen de twee vrouwen is intrigerend. Hoe meer de film en de onderlinge relatie tussen hun personages ontwikkelt, hoe meer de chemie van het scherm spat. De relatie tussen de hoofdpersonages staat niet vast, maar is veranderlijk en fluïde. Tijdens hun bevalling in het ziekenhuis is hun band zorgzaam en zusterlijk, later als Janis Ana in huis neemt, ontstaat er een soort moeder-dochterrelatie, en weer later zou je de band tussen de twee eerder als geliefden omschrijven.

Over oorsprong

Almodóvar vertelt met zijn film een verhaal over geboorte, moederschap, intimiteit tussen vrouwen, over de relatie tussen moeders en dochters, en de onvermijdelijke band die je hebt met de plek waar je vandaan komt. Dat laatste komt op verschillende manieren terug: Janis zoekt naar de vader van het kindje dat ze opvoedt en doet tegelijkertijd ook onderzoek naar een oorlogsgebeurtenis in haar geboortedorp, waarbij veel mannen werden weggevoerd en vrouwen achterbleven met vragen. Ana denkt ondertussen na haar relatie met haar ouders en het schrijnende verhaal achter haar eigen zwangerschap.

Kleurrijk maar knus

Op het gebied van stijl is Almodóvar onovertroffen. De regisseur gebruikt in zijn decors felle kleuren die sterk met elkaar contrasteren. Dat doet hij zonder dat het daarmee te druk wordt; het geheel blijft warm en smaakvol. De dialogen voelen in het begin wat stijfjes aan, maar hoe meer het verhaal vordert, hoe meer de boel ontdooit. Dat verhaal wordt ondertussen begeleid door de sprookjesachtige muziek van Alberto Iglesias.

Madres Paralelas is een aangrijpend verhaal over identiteit, moederschap en familiegeschiedenis, vol indrukwekkend kleurgebruik en meeslepende muziek waarin je na de film nog even blijft hangen. De film gaat over vrouwen zonder mannen, laat zien dat liefde tussen twee mensen op heel veel verschillende manieren kan bestaan en herinnert ons hoe onze geschiedenis effect heeft op het leven, of we dat nou willen of niet.