Recensie 'Les Olympiades'

In een wereldstad is altijd iets gaande. Mensen slapen, werken, dansen, koken, ze worden verliefd, boos, of verdrietig. In de Franse hoofdstad wonen meer dan 2 miljoen mensen, allemaal mensen die allemaal hun eigen tumultueuze leven hebben, langs elkaar heen en af en toe kruisend. In Les Olympiades (2021) zoomt Jacques Audiard in op drie van deze levens; drie jonge mensen die erg van elkaar verschillen maar wel iets bij elkaar vinden.

De film opent met een dromerig stadsbeeld. Wat we zien, in zwart-wit, is het dertiende arrondissement van Parijs, een van de stadsdelen van de wereldstad. Een stad waar ruim twee miljoen mensen wonen die allemaal hun eigen leven leiden en maar af en toe elkaars pad kruisen.

In deze mierenhoop leven ook Emilie, Camille en Nora. Les Olympiades geeft ons een inkijkje in hun leven en geeft drie van de talloze anonieme stadsbewoners op een zachte, menselijke manier een gezicht. Ze zijn alledrie tussen de twintig en dertig, maar verder hebben ze maar weinig overeenkomsten. Ze komen op een schijnbaar toevallige manier in elkaars leven terecht, en kunnen daar ook ieder moment weer uit verdwijnen. Althans, die luchtigheid lijkt de film te hebben. Maar hoe langer we de personages volgen, hoe sterker hun onderlinge band wordt.

Dagelijkse beslommeringen

De film raakt thematisch aan allerlei zaken waar vrijwel iedereen op een bepaalde manier mee in aanraking komt, zoals daten, werk en seks. De hoofdpersonen zijn ondertussen ook bezig met de relatie die ze hebben met hun familie, er komen allerlei verschillende gezinsvormen voorbij en er wordt nagedacht over (en geëxperimenteerd met) vrijblijvende liefde. De drie personages worden gespeeld door Noémie Merlant, Makita Samba en Lucie Zhang, die dat alledrie overtuigend doen. Hun dialogen zijn simpel, hun emoties af en toe klein en af en toe gigantisch en ze nodigen je van harte uit om je helemaal in hen in te leven.

Naast die herkenbare thema's verweeft Audiard ook nog wat maatschappijkritiek door zijn film. Zijn hoofdpersonages hebben, zoals veel twintigers en dertigers, helemaal niet zo'n rooskleurig toekomstbeeld. Ze zijn kritisch op de staat van het onderwijs in Frankrijk, verwachten weinig van de mensheid en hebben een allesbehalve rooskleurig toekomstbeeld. Die sfeer van uitzichtloosheid wordt aangedikt door het feit dat de hele film in zwart-wit is. Die cinematografische keuze is voor het vertellen van het verhaal niet echt nodig, maar het houdt het chaotische stadsleven wel wat rustiger.

Tragiek van tijdelijkheid

Les Olympiades is poëtisch en sexy, maar ook droevig en oprecht. Het plot is af en toe wel wat voorspelbaar en sommige motieven worden iets te lang gerekt, en daardoor wordt het verhaal op geen enkel moment echt spannend. De spanning krijgt de film van de zeer gevarieerde muziek van de Franse muzikant Rone. Hij brengt alle stemmingen van de film samen in een genre-overstijgende soundtrack die aanvoelt als het fundament van deze dramafilm. Zijn melodieën zijn catchy en meeslepend, maar niet overheersend. Audiard en Rone vertellen samen een verhaal over eenzaamheid, over hoe je nooit echt kan begrijpen hoe een ander zich voelt en over de zoektocht naar geborgenheid en intimiteit op een plek waar zo gigantisch veel mensen bij elkaar zijn.