Recensie 'Victoria'

Het verhaal dat regisseur Sebastian Schipper ons met Victoria voorschotelt, draait om de toevallige ontmoeting tussen een jonge Spaanse schone en vier Duitse vrienden in nachtelijk Berlijn. Wat begint als een gezellig halfdronken onderonsje, mondt in deze onconventionele film uit in een crimineel getint avontuur dat het ochtendgloren inktzwart kleurt.

Nieuwe vrienden

De film opent met de dreunende beats en stroboscopische lichteffecten van een nachtclub in Berlijn. In de dansende menigte ontmoeten we Victoria (gespeeld door Laia Costa). Victoria heeft haar opleiding aan het conservatorium in Madrid niet mogen afmaken en is als zoveel Spaanse jongeren gedesillusioneerd naar het buitenland vertrokken in de hoop haar leven een nieuwe impuls te geven. Ze heeft in Berlijn nog geen vrienden gemaakt en is duidelijk op zoek naar aanspraak. Op weg naar buiten komt ze in contact met Sonne (Frederick Lau, Die Welle) die ze even later op straat weer tegenkomt samen met zijn vrienden Boxer (Franz Rogowski), Blinker (Burak Yigit, Mustang) en Fuss (Max Mauff, Die Welle; The Reader). Verheugd eindelijk nieuwe vrienden te kunnen maken, besluit Victoria met de vier jongemannen mee te gaan. Onder invloed van alcohol en bedwelmd door een opkomende verliefdheid schuift Victoria haar gezonde verstand aan de kant en volgt ze Sonne in alles wat hij doet.

'Take one'

Wie op zoek gaat naar continuïteitsfouten, zal ze in Victoria niet vinden. De film bestaat uit één aaneengesloten opname van twee uur en een kwartier. Er is niet geknipt, er zijn geen special effects en er was zelfs geen script. De dialogen zijn volledig geïmproviseerd. Voor de acteurs en Schipper en zijn crew een uitdaging van de buitencategorie. Meer dan twee uur heeft de filmcrew de acteurs non-stop door nachtelijk Berlijn achtervolgd. Dit alles maakt de film rauw, ongepolijst en door het camerawerk voelt het alsof je er zelf bij bent. Het acteerwerk sluit daar naadloos bij aan. Door de geïmproviseerde dialogen en de keuze van de filmmakers om de Spaanstalige Victoria en de vier Berlijnse vrienden in enigszins gebrekkig Engels met elkaar te laten communiceren, lijken de acteurs niet te acteren maar 'zijn' ze hun personage. Een bijzondere prestatie waarvoor de filmmakers terecht zijn onderscheiden tijdens het filmfestival van Berlijn.

Keerzijde

Hoe technisch knap dat allemaal ook is, deze manier van filmen heeft ook een keerzijde. Het verhaal an sich kent weinig diepgang en de film leunt daardoor hoofdzakelijk op de wijze waarop het wordt gebracht. Niet iedere bioscoopbezoeker zal de ongepolijste stijl van Victoria kunnen waarderen. De film neemt een tergend lange aanloop en het is lange tijd niet duidelijk waar het verhaal toe leidt. De gekozen filmtechniek maakt de film bovendien onrustig om te volgen en opgeteld bij de flinke speelduur is dat niet voor iedereen een gemakkelijke zit.

Open armen

De doorgewinterde filmhuisliefhebber zal Victoria met open armen ontvangen. Voor wie doorgaans de voorkeur geeft aan de meer gestileerde films uit Hollywood krijgt met Victoria weliswaar een andere kant van de filmwereld te zien, maar loopt ook het risico op een kater.