Recensie 'Napoleon'

Na Gladiator (2000) en Kingdom of Heaven (2005) waagt Ridley Scott zich wederom aan een historisch epos. Dit keer over een van de succesvolste militaire leiders ooit: Napoleon. Joaquin Phoenix mag 23 jaar na Gladiator weer een keizer spelen. Alleen dit keer is het wél de hoofdrol. Lukt het Scott om in ruim 2,5 uur een goed portret neer te zetten van de man waar wij onder vele andere dingen ons burgerlijk wetboek aan te danken hebben?

Mindere komaf

In 1769 werd Napoleon Bonaparte geboren op Corsica. Al snel is het eiland te klein voor hem en komt hij via het Franse leger uit in Parijs. Men ziet hem door zijn komaf toch niet overal voor vol aan en dit maakt zijn ambities alleen maar groter. Hij blijkt een goede legerleider en klimt snel op. Na een belangrijke slag gewonnen te hebben op de Engelsen in Toulon, gaat het snel met zijn reputatie en ontpopt hij zich tot een groot dictator. Uiteindelijk leidde dit tot zijn benoeming tot keizer van de Fransen in 1804.

Liefdesrelatie

Scott kiest ervoor om de relatie tussen Napoleon en zijn eerste vrouw Josephine (Vanessa Kirby) in de film centraal te stellen. Het is echter de vraag of dit de juiste keuze is geweest voor deze film. Naast de grote veldslagen haalt deze verhaallijn helaas een hoop tempo uit de film. Uiteraard moet er een degelijke afwisseling zijn tussen veldslagen en biografische vertelling, maar door de gemaakte keuzes krijg je het gevoel dat je iets mist.

Geen CGI

Logischerwijs wordt de film gedragen door Phoenix, die wederom een klasse acteerprestatie neerzet. Ook de chemie met Kirby helpt hier mee. Kirby grijpt de kans met beide handen aan om ook haar talent een mooie showcase te geven. De trend om steeds minder CGI te gebruiken in het filmproces heeft Scott ook bij deze film goed toegepast. De veldslagen zijn sterk in beeld gebracht en bijna helemaal het resultaat van de afwezigheid van CGI. En daarom is het ook zonde dat er in de 2,5 uur durende film niet nog meer focus ligt op de briljante strategische keuzes in de vele veldslagen door Napoleon, die ruim 34 oorlogen voerde. Na de openingsscènes van de Franse Revolutie en de Slag bij Toulon zakt de film wat in. En je zit daardoor bijna te wachten op nieuwe gevechten.

Nuance

Al met al is Napoleon (2023) een prachtig document over een bijzondere man die veel voor Europa betekend heeft. Wat Scott goed doet, is een duidelijk nuance geven bij de grote successen van deze Franse dictator. De grote successen gingen uiteindelijk gepaard met ruim 3.000.000 gestorven Franse soldaten. De zegetocht in Rusland spande daarbij de kroon. Van het gigantische Franse leger van ruim 466.000 soldaten dat Rusland introk, overleefden er maar 40.000.

Met Napoleon zet Scott weer een prachtig historisch epos neer. Helaas overheerst er toch een gevoel dat een ander tempo en wellicht meer focus op de militair Napoleon deze film nog beter hadden kunnen maken. Maar dit alles doet niks af aan het feit dat deze film terecht een van de betere bezochte films dit najaar gaat worden.