Recensie 'Coup de chance'

In een chique Franse wijk woont de succesvolle advocate Fanny met haar rijke man Jean in een gigantisch huis. De twee worden door hun omgeving beschouwd als het voorbeeld van een perfect koppel en zijn graag geziene gasten op benefietdiners en andere gelegenheden waar veel geld mee gemoeid is. Achter de schermen is het bij de twee echter wat minder rozengeur en maneschijn en als er een oude liefde opduikt, wordt de situatie voor Fanny langzaam onhoudbaar.

Woody Allen in Frankrijk

Coup de chance (2023) is de 50ste film van de omstreden Amerikaanse regisseur Woody Allen, die deze keer heeft gekozen voor een Franse setting én een volledig Franse cast. Een prima keuze, want hoofdrolspelers Lou de Laâge, Melvil Poupaud en Niels Schneider zijn minstens zo overtuigend als de Amerikaanse sterren die Allen bij andere films op zijn set heeft staan. Voor Poupaud is het de tweede keer in korte tijd dat hij een bezitterige, sociopatische echtgenoot vertolkt (we zien hem ook in L'amour et les forêts (2023), dat komend voorjaar verschijnt) en dat kan hij angstaanjagend goed.

Ongeïnspireerde liefdesthriller

Ook de andere twee spelen prima, maar het wordt de drie wel moeilijk gemaakt. Het scenario van dit liefdesdrama dat in een saaie thriller verandert, is voorspelbaar en onrealistisch tegelijk. Sommige scènes zijn zo plat en clichématig dat het me niet zou verbazen als ze geschreven zouden zijn door Chat GPT. De wendingen die het verhaal neemt, zijn nogal dramatisch en hebben iets weg van een sprookje, maar zonder de magie. Daarnaast worden de personages volledig platgeslagen en lopen ze over van seksistische stereotypen.

Platte personages

Coup de chance is zo'n verhaal dat volledig in elkaar zou donderen als de personages gewoon één keer eerlijk tegen elkaar zouden zijn, maar dit lijkt geen enkel moment bij Allen op te zijn gekomen. Fanny weet niet eens wat Jean, met wie ze al jaren getrouwd is, voor werk doet. Jean weet dan weer niks van haar schooltijd, en Alain (het personage van Schneider) komt niet veel verder dan het archetype van de artistieke sloeber, die vooral de tegenpool van Jean moet belichamen.

Tijd voor iets anders

Voor de soundtrack is er gekozen voor jazz die niet zou misstaan in een reclamespot voor chique Franse auto's of horloges, en hetzelfde geldt eigenlijk voor het kleurgebruik. Het lijkt af en toe alsof de cinematograaf een geel of groen filtertje voor zijn lens heeft geschoven. De rest van de cinematografie kijkt overigens wel lekker weg: er is gekozen voor trage, verhalende beelden die niet snel vervelen. En dat is fijn, want van de rest van de film moeten we het niet hebben. Coup de chance is oninspirerend en plat, een hap-slik-weg-film zonder diepgang die je meteen weer vergeet. Ik snap best dat als je al 49 films op je naam hebt staan, je die 50ste ook nog even aan wil tikken. Maar het wordt tijd dat Woody Allen het filmmaker aan anderen over laat.