Recensie 'Into the Woods'

In navolging van de recente trend van films die sprookjes in een nieuw jasje steken (denk bijvoorbeeld aan Maleficent of Snow White and the Huntsman), brengt Disney Into the Woods uit van regisseur Rob Marshall (Memoirs of a Geisha), gebaseerd is op de gelijknamige Broadway-musical. Opmerkelijk aan de film is dat het de happy ever after van de sprookjes laat zien. Hoewel de plot beter uitgewerkt had kunnen worden, maken de humor en de fantastische sterrencast de film toch een aanrader.

Een mix van sprookjes

Verschillende sprookjes van de Gebroeders Grimm lopen door elkaar in de film, zoals Assepoester, Roodkapje en Rapunzel. Deze worden verbonden door het verhaal van een bakker (James Corden, Begin Again) en zijn vrouw (Emily Blunt, The Devil Wears Prada). Zij willen niets liever dan een kind, maar daarvoor moeten ze eerst een vloek verbreken die een naburige heks (Meryl Streep, Mamma Mia!, August: Osage County) op hun familie heeft gelegd. Hiervoor trekken ze het bos in, waar ze verscheidene sprookjesfiguren tegenkomen die in het bezit zijn van de dingen die de heks nodig heeft voordat ze bereid is de vloek op te heffen. Ook deze sprookjesfiguren hebben allemaal een eigen wens, die ze in de eerste helft van de film in vervulling proberen te laten gaan. In de tweede helft van de film is vervolgens de happy ever after te zien, die toch niet over rozen blijkt te gaan.

Teleurstellende tweede helft

Hoewel het concept van deze tweede helft veelbelovend is – het doet denken aan de Shrek-reeks, waarin nog veel gebeurt na het 'traditionele' einde van de eerste film – stort de plot hier volledig in elkaar. Bepaalde personages verdwijnen gewoonweg uit het verhaal, en voornamelijk vrouwelijke personages, die in de eerste helft nog werden neergezet als slim en onafhankelijk, worden nu voor deze eigenschappen gestraft. Het is opmerkelijk dat de filmmakers duidelijk een poging hebben gedaan om een feministische boodschap over te brengen. Zo rennen er twee prinsen zingend en halfnaakt door een riviertje, en de vrouwelijke personages lijken in eerste instantie een stuk heldhaftiger dan de mannen. Toch wordt dit alles tenietgedaan in het tweede gedeelte, waarin alle vrouwen toch nog afhankelijk worden van mannen – of erger, terwijl de mannelijke personages overal mee weg lijken te komen. Be careful what you wish for geldt dus niet voor alle personages.

Aanstekelijke nummers

Ondanks het feit dat de film op dit gebied dus de mist ingaat, wordt hij nog enigszins gered door de sterrencast die aan alle verwachtingen voldoet. Vooral Meryl Streep blinkt uit door haar personage behoorlijk griezelig neer te zetten, terwijl ze toch sympathie opwekt. Zij is dan ook niet voor niets genomineerd voor een Oscar voor deze rol. Bovendien bestaat de film uit fantastische liedjes van Stephen Sondheim (Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street) die nog dagen in je hoofd blijven zitten.

Afgezien van het rare einde is het concept van Into the Woods verfrissend. Er zijn een hoop nieuwe elementen toegevoegd aan de traditionele sprookjes. Ook de (soms donkere) humor, het acteerwerk en de geweldige liedjes maken de film toch het kijken waard.