Recensie 'The Paradise Suite'

Zelden is Amsterdam met grotere allure gefilmd als in The Paradise Suite, de nieuwe speelfilm van Joost van Ginkel na 170Hz (2011) die daarvoor alleen wat korte films op zijn naam had staan maar met dit werk zijn meesterproef heeft afgelegd en er terecht de Nederlandse inzending voor de Oscars mee heeft binnengesleept.

Hij verloochent zijn achtergrond als maker van korte films overigens allerminst, gezien de compositie als mozaïekfilm waarin een aantal episodes zijn samengevoegd rond het thema “vreemdelingen in Amsterdam”. Bekende mozaïekfilms zijn Boccaccio ’70 en Magnolia van Paul Thomas Anderson uit 1999. En ook de documentaire Amsterdam Global Village van Johan van der Keuken uit 1996.

Menselijke relaties

De film, in première op het laatste NFF, begint met de relaties van de hoofdpersonen. We zien een vrouwelijke arts, Seka, uit Bosnië, die een zoon heeft verloren door Servische strijdkrachten en in Amsterdam probeert te overleven. Ze is een wat onwillige relatie begonnen met een Nederlandse collega-arts die gefrustreerd raakt door haar terughoudende gedrag. Vervolgens wordt Jenya geïntroduceerd, een mooi en levenslustig Bulgaars meisje dat zich met een stel vriendinnen laat overhalen naar Amsterdam te komen om als fotomodel te werken. Haar episode valt samen met die van Ivica, een Servische oorlogsmisdader die de zoon van Seka heeft gedood en hoofd is van een kartel in Amsterdam dat op de Wallen in de vrouwenhandel actief is en achter de uitnodiging van het fictieve modellenbureau zit. Jenya is één van zijn slachtoffers, die hij met bruut geweld onder de duim houdt. Toch wordt hij bij zijn introductie in de film getoond als een buitengewoon liefdevolle en zorgzame vader van een baby.

Illegale immigrant

Dan zien we Yaya, een grote en zeer gelovige illegale immigrant uit een Afrikaans land, die probeert het hoofd boven water te houden door te werken in een bloemenkas en zich ontfermt over een buurvrouw uit hetzelfde land die, met twee kleine kinderen, het huis uitgezet dreigt te worden wegens een huurachterstand. Een jong zwart meisje tracht in hetzelfde pand wat bij te verdienen door prostitutie.

Ten slotte is er de episode met Lukas, een gevoelig Zweeds piano-wonderkind met indringende, kwetsbare ogen, die op school gepest wordt wegens het in de broek plassen. Zijn vader is een beroemde Zweedse dirigent die we in het Concertgebouw het Requiem van Mozart zien repeteren en weinig tijd voor hem heeft. Zijn drukbezette moeder verblijft in Tokyo, waarmee hij via Skype contact heeft.

Poëtische schoonheid

De nachtelijke scènes met Lukas op de Nieuwmarkt, wanneer hij van huis is weggelopen na onheus gedrag van zijn vader en ook koppig geweigerd heeft naar de uitvoering van het Requiem te komen, zijn van een grote poëtische schoonheid. En confronteren zijn vader met wat werkelijk belangrijk is in het leven. Zijn inzicht breekt door nadat hij na afloop van het concert wordt uitgenodigd mee te gaan naar een chique sexclub op de Wallen. Dat is The Paradise Suite waar de filmtitel naar verwijst, maar die ook op metaforische wijze zou kunnen slaan op de zoektocht van álle protagonisten. De film boeit van begin tot het onthutsende einde, en er wordt door een grotendeels onbekende, internationale cast overtuigend in geacteerd. De Nederlandse bijdrage wordt geleverd door o.a. Jeroen Spitzenberger, Raymond Thiry, Sigrid ten Napel en Dragan Bakema.