Recensie 'The Wave'

De zogenaamde disaster films van de jaren zeventig waren gigantische spektakels met talloze explosies en steracteurs. Soms meer sterren dan explosies… Met The Impossible, San Andreas en Force Majeure lijkt dit vermoeide oude genre een comeback te maken en als dit films als The Wave oplevert dan is er weinig reden tot klagen.

Tien minuten

Geoloog Kristian en zijn gezin wonen in het kleine Noorse dorp Geiranger. Ze gaan spoedig verhuizen naar de grote stad, maar niet iedereen in het gezin kijkt hier hetzelfde tegenaan. Kristians vrouw Idun hoopt dat de verhuizing hun relatie versterkt, aangezien Kristian nogal geobsedeerd is met zijn werk, en zoon Sondre vreest dat hij geen nieuwe vrienden zal vinden. Kristian wil zich richten op de verhuizing, maar wordt in beslag genomen door een naar voorgevoel over de nabijgelegen berg Akerneset. Mocht een deel van de rotswand instorten, dan kan het kleine dorpje 'uitkijken' naar een tsunami van wel tachtig meter hoog. Aangezien dit een rampenfilm is, stort de bergwand natuurlijk in en hebben de dorpsbewoners tien minuten de tijd om aan deze ramp te ontkomen.

Klein budget, grote impact

The Wave is een Noorse rampenfilm met Hollywood-achtige ambities, maar een kleiner budget. Regisseur Uthaug weet dit goed te verbloemen door de grote golf kort maar krachtig in beeld te brengen. Hoewel je kunt zien dat de golf niet echt is (zoals zo vaak), is hier de emotionele impact van de dreiging onmiskenbaar. Hoe Uthaug en zijn cinematograaf de ontstane paniek filmen is bewonderenswaardig. De koelblauwe shots van het dorp dat 's nachts ruw ontwaakt door gillende sirenes, de massa's mensen in hun auto's, de file die onherroepelijk ontstaat, hoe ze allemaal uitstappen en rennen voor hun leven, alles maakt grote indruk.

Dit zou allemaal leeg vermaak zijn als de personages net zo 'echt' waren als de computergestuurde golf die op hen afstormt. Gelukkig zijn ze interessant genoeg om zelfs de langzame opbouw van het verhaal te rechtvaardigen. Als de golf zich eindelijk laat zien, is de emotionele impact des te sterker omdat we als kijker al veel tijd met deze mensen hebben doorgebracht en we dus meer voor hun leven vrezen.

Clichés en toevalligheden

Wel wordt hierdoor het lastige spanningsveld tussen spektakel en drama goed zichtbaar. Rampenfilms zitten boordevol clichés, clichés die regisseur Uthaug niet vermijdt. Hoewel de personages The Wave desondanks altijd interessant en spannend houden, bezwijkt de tweede helft van de film - waarin Kristian op zoek gaat naar zijn gezin - bijna onder het gewicht van alle clichés en toevalligheden die we inmiddels zo gewend zijn van dit soort rampenfilms. Bij een film als San Andreas ligt de lat toch al laag en maakt dit weinig uit, maar bij het veel geloofwaardiger The Wave doet dit toch iets meer pijn.

The Wave ontpopt zich nooit helemaal tot een waar psychologisch drama. Daarvoor is regisseur Uthaug te trouw aan de Hollywoodformule. Wel weet hij zijn film te voorzien van een goed opgebouwde verhaalstructuur met invoelbare personages die als normale mensen overkomen en passeert daarmee toch ruimschoots het 'niveau' van de gebruikelijke Amerikaanse rampenfilms. Hollywood, zo kan het ook.