Recensie 'Back to Black'
'Back to Black' is een meer dan geslaagde film
Muziekfilms zijn in. Biopics zijn geliefd. Maar een combinatie van die twee is tegenwoordig een markt op zich. Recent verscheen er nog Bob Marley: One Love (2024) en iets langer geleden Elvis (2022), Rocketman (2019) en Bohemian Rhapsody (2018). Back to Black (2024) is de muziek-biopic waar nu het meest naar wordt uitgekeken en waar vooraf al veel om te doen is geweest.
De club van 27
In Back to Black zien we de opkomst en ondergang van één van Engelands meest gewaardeerde maar ook meest controversiële artiesten van de 21e eeuw: Amy Winehouse (Marisa Abela) die als jong meisje al graag zong en doorbreekt. De weg naar roem gaat niet zonder hobbels en haar verslaving aan alcohol en haar toxische relatie met Blake Fielder-Civil (Jack O'Connell) maken het allemaal niet gemakkelijker. Met haar overlijden in 2011 trad ze toe tot het illustere gezelschap van de club van 27, waartoe ook Jim Morrison (The Doors), Kurt Cobain (Nirvana), Janis Joplin en Jimi Hendrix behoren. Hoewel de afloop triest is, is de film levendig en boeiend en dat is in de eerste plaats te danken aan ster in wording Marisa Abela, die niet alleen veel weg heeft van Winehouse en haar maniertjes maar ook alles zelf zingt in de film. Dat doet ze niet onverdienstelijk. Ook O'Connell als haar vriend Blake is goed op dreef.
Toestemming van de familie
Regisseur Sam Taylor-Johnson kreeg de medewerking van de erven Winehouse om de film te mogen maken. Wat in haar voordeel werkt, is dat ze jarenlang goed bevriend is geweest met Amy en dat zie je terug in de film. Als we het levensverhaal van Amy ernaast leggen dan is de film trouw aan de werkelijkheid, al zal er hier en daar wel enige artistieke vrijheid in zitten. Maar de grote kracht van de film zit in de vertolking van Abela als Winehouse. Zelfs haar lengte komt in de buurt van de niet al te lange Winehouse (1.59 m). Abela heeft zo'n uitstraling en charisma over zich heen dat ze zich als leading lady meteen in de harten van de kijker speelt. Ongeacht of ze nu wel of niet op Winehouse lijkt. Haar hele voorkomen tilt de film meteen naar grotere hoogten. Ook de bijzondere band die ze met haar oma Cynthia (Lesley Manville) had, is een mooie toevoeging. Ze laat zo ontzettend veel kanten van zichzelf zien (die Winehouse ook had) en is daarmee gelijk de grote troef van de film.
Vooraf en op basis van een korte trailer op TikTok was er meteen kritiek uit het kamp van de Winehouse-fans. De film over haar leven zou veel te vroeg zijn - het is bijna 15 jaar geleden - en zou alleen maar exploitatie zijn. Dat is het zeker niet en er worden ook muziek-biopics gemaakt over levende popsterren; denk aan Elton John met Rocketman en binnenkort over Bruce Springsteen. Ook op de zang was van alles aan te merken maar het is juist te prijzen dat een actrice zelf zingt - en goed ook - en dat ze niet exact als Winehouse klinkt, is geen enkel probleem. De internationale pers is erg hard op deze film, maar onterecht. Ga deze film vooral kijken en oordeel zelf. Back to Black is een meer dan geslaagde film.
6.3
