Recensie 'Miss Sloane'

Een onderhoudende politieke thriller met de nodige verrassende wendingen. Jessica Chastain zet een prachtige rol neer als de meedogenloze lobbyiste Elizabeth Sloane, die in Washington een aantal machtige mensen tegen de haren in strijkt.

Sommige films worden gedragen door de visie van de regisseur, de rijkheid van het bronmateriaal of het acteerwerk van een ster. En soms ligt de kracht van een film juist in het feit dat een aantal ingrediënten bij elkaar komt, zonder dat je precies kunt aanwijzen welke factor het eindresultaat zo geslaagd maakt. Dat laatste is het geval bij Miss Sloane. Zeker, Chastain zet hier een sterk portret neer van een lobbyiste op Capitol Hill die een nieuwe dimensie geeft aan de term 'meedogenloos'. En het is John Maddens soepele regie die ons moeiteloos door een in potentie ondoordringbaar verhaal leidt, waarbij we als kijker amper doorhebben dat we eigenlijk alleen naar pratende hoofden zitten te kijken. Maar Madden en Chastain werkten ook al samen in The Debt uit 2010, met een minder overtuigend resultaat. Het lijkt erop dat het ontbrekende puzzelstuk een sterk script was, hier aangeleverd door debutant Jonathan Perera. Zijn materiaal past perfect bij de toch enigszins gladde stijl van Madden en levert een enerverende politieke thriller op.

Mannenwereld

We beginnen de film als Miss Sloane moet verschijnen op een hoorzitting van het Amerikaanse congres om zich te verantwoorden voor haar praktijken als lobbyist. In deze eerste beelden worden we er als kijker subtiel op gewezen dat deze vrouw in een mannenwereld verkeert, zonder dat de film nu heel nadrukkelijk iets doet met dat gegeven. We springen vanuit de hoorzitting drie maanden terug in de tijd en volgen de gebeurtenissen die uiteindelijk tot haar penibele situatie hebben geleid. Dat begint ermee dat ze weigert in opdracht van de wapenindustrie te gaan lobbyen tegen een wet die het bezit van wapens aan banden legt, haar baan bij een prestigieus kantoor opzegt en gaat werken voor de tegenstander: een klein kantoor met jonge idealisten.

Wheelen en dealen

De kern van de film wordt gevormd door de pogingen van Sloane en haar team om het vereiste aantal senatoren achter de anti-wapenwet te krijgen. Dat wheelen en dealen in Washington hebben we eerder gezien (ik noem een House of Cards), maar met Chastain als middelpunt is het erg onderhoudend. Ze zet geloofwaardig een ongenaakbare top-professional neer waar haar jonge medewerkers voor door het vuur gaan, maar laat ook een kwetsbare, eenzame vrouw zien, waarvan we tot het einde van de film de drijfveren nooit helemaal zullen doorgronden. Daar helpt naast het spel van Chastain ook het script van Perera bij. Hoewel hij misschien net één plotwending te veel toepast, houdt hij de kijker wel bij de les door telkens onze verwachtingen op zijn kop te zetten. En te midden van dat alles houdt John Madden met zijn soepele regie het tempo er lekker in.

De filmmakers zijn er niet op uit om ons een boodschap over de politiek in Washington mee te geven. Van welke partij de senatoren zijn krijgen we nooit te horen en het Witte Huis blijft al helemaal buiten beeld. Ook het politieke issue waar het hier om draait (wapenwetgeving) had zo kunnen worden ingewisseld voor een ander. Dit is gewoon puur entertainment, met groot vakmanschap op het scherm gebracht.