Recensie 'City of Violence'

Forest Whitaker en Orlando Bloom spelen een detectiveduo in Kaapstad dat een moord moet oplossen die hen naar de hogere regionen van de samenleving leidt. De plot is voorspelbaar en de personages zijn wandelende clichés, maar de twee hoofdrolspelers houden de film op de been.

De Franse regisseur Jérôme Salle heeft tot nu toe vooral naam gemaakt met de verfilming van de Belgische stripboekenserie Largo Winch. Dat leverde twee James Bond-achtige films op waarin Largo – erfgenaam van een zakenimperium – exotische locaties aandoet, vrouwen verleidt en de slechteriken te slim af is. Salle's nieuwe film City of Violence – gebaseerd op een boek van Caryl Férey – speelt zich af in Kaapstad en lijkt, naast het bieden van actie, de pretentie te hebben iets te zeggen over de Zuid-Afrikaanse samenleving. Maar verder dan een discussie tijdens een barbecue waarbij Mandela even geciteerd wordt, komt het niet. Er wordt in de plot weliswaar een link gelegd tussen de misdaden die moeten worden opgelost en de recente geschiedenis van het land, maar dat lijkt er nogal met de haren bijgesleept. In feite dient Zuid-Afrika hier slechts als de achtergrond voor een standaard politiethriller.

Pijnlijk verleden

Ali (Forest Whitaker) is een wat norse rechercheur met een pijnlijk verleden, waarvan we in de beginbeelden van de film een glimp te zien krijgen. Op weg naar een nieuwe zaak – jonge vrouw dood aangetroffen in de botanische tuinen – belt hij zijn partner Brian (Orlando Bloom). Die neemt niet op want hij ligt met een kater in bed naast een vrouw van wie hij de naam niet meer weet. Naast zijn drankprobleem en zijn charmes heeft Brian ook nog een lastige ex-vrouw, draagt hij altijd hetzelfde leren jack en rijdt hij rond in een oud, maar stijlvol barrel. Nee, van originele personages moet deze film het niet hebben.

Erg standaard

Ook als politiethriller kan City of Violence zich niet echt onderscheiden. De plot leidt op vrij voorspelbare wijze van de moord op een jonge vrouw via het drugsmilieu naar de hogere regionen van de samenleving. En bij elke tussenstop kunnen we concluderen dat dit soort verhalen al eerder veel indringender verteld zijn, in bioscoopfilms maar ook in tv-series. Hier blijft het allemaal erg standaard: een paar uitbarstingen van extreem geweld, een aantal halfnaakte vrouwen en personages die worden opgeofferd om het wraakmotief lading te geven.

Net als in de Largo Winch-films worden er meerdere talen gesproken in City of Violence, maar helaas zijn de dialogen ook hier in elke taal even houterig. De twee hoofdrolspelers houden de film echter op de been en het is leuk om Orlando Bloom een keer in een minder frisgewassen rol te zien. Dat gaat hem prima af. Als City of Violence zijn opstapje blijkt te zijn naar interessanter repertoire, dan kunnen we daar vrede mee hebben.