Recensie 'A Weekend in Paris'

Nick en Meg zijn in Parijs om te vieren dat ze dertig jaar getrouwd zijn. Het weekend levert echter vooral vragen op over hoe ze verder moeten. Een ontmoeting met een oude studievriend van Nick stookt het vuurtje van ontevredenheid nog wat verder op.

Terwijl zijn vrouw Meg (Lindsay Duncan) slaapt, of in elk geval doet alsof, drinkt Nick (Jim Broadbent) in zijn eentje de minibar leeg en waggelt hij door hun hotelkamer, zachtjes meezingend met Bob Dylans Like A Rolling Stone op zijn iPod. Het romantische weekendje in Parijs om hun 30-jarige huwelijk te vieren pakt niet helemaal uit zoals gepland. Het echtpaar komt tot het besef dat ze op een kruispunt staan nu de kinderen al een tijdje het huis uit zijn. Wat is er eigenlijk over van hun relatie? Is dit het moment voor een nieuwe start? En hoe zou dat er dan uit moeten zien?

Betere versie

In dit stel is Meg duidelijk de bovenliggende partij. Zij is degene met de ideeën, degene die beslist hoe het verder gaat. Nick kan slechts volgen. Bij hem overheerst de desillusie over zijn leven. Die wordt nog eens versterkt als hij in Parijs Morgan (Jeff Goldblum) tegenkomt, een soort betere versie van hemzelf. Ze kennen elkaar van hun studie aan Cambridge, maar in tegenstelling tot Nick heeft Morgan wél die prestigieuze baan en heeft hij wél die bestseller geschreven. En als klap op de vuurpijl is hij onlangs voor de tweede keer getrouwd, met een jonge Française die in verwachting is van zijn kind. Hij is dus wél opnieuw begonnen.

Pantser

Hoewel Jim Broadbent altijd een genot is om aan het werk te zien – ook hier weer – is Jeff Goldblums rol als Morgan eigenlijk de echte attractie van deze film. Een man met een totaal ondoordringbaar pantser van opgetogenheid en sociale souplesse. Iemand die je met een schijnbaar diep gemeend enthousiasme begroet op zijn etentje en zich vervolgens weer met speels gemak tussen zijn gasten begeeft om overal een praatje te maken. Maar ook iemand die echt wel snapt dat zijn gedrag slachtoffers maakt: zijn zoon uit zijn eerste huwelijk, zijn ex-vrouw. Toch zal een openhartig gesprek daarover bij hem altijd stuiten op die blijmoedige buitenkant.

In vergelijking met Morgan zijn Meg en Nick eigenlijk wat onderontwikkelde personages. Er klopt iets niet in de dynamiek tussen dit tweetal. Hoewel beide acteurs mooi spel bieden voelt dit niet als een echtpaar. Zelfs niet als een echtpaar dat misschien op het punt staat om uit elkaar te gaan. Dat zorgt voor een zekere onverschilligheid bij de kijker wat betreft de afloop van dit verhaal. Het voelt daarnaast geforceerd dat regisseur Roger Michell en scenarist Hanif Kureishi proberen binnen de tijdspanne van dit weekend in Parijs tot een soort uitkomst te komen van de echtelijke strubbelingen. Zoals Before Midnight onlangs nog liet zien zou je een scherp portret van een huwelijk halverwege moeten kunnen loslaten.