Recensie 'RoboCop'

Als Nederlanders benaderen we een remake van een film van Paul Verhoeven natuurlijk met een gezonde dosis scepsis. Want waarom zou je met je tengels aan de Hollywoodklassiekers willen komen van de grootste regisseur die ons land ooit heeft voortgebracht? En in het geval van Total Recall kregen we onlangs gelijk. Het origineel met Arnold Schwarzenegger en Sharon Stone bleef 22 jaar later fluitend overeind in vergelijking met het prul dat regisseur Len Wiseman opleverde. Maar RoboCop is een ander verhaal.

Ik kan niet anders constateren dan dat deze reimagining (om het juiste Hollywood jargon te gebruiken) het origineel uit 1987 op alle fronten overtreft. Dit is een bijzonder intelligente actiefilm en een zeer overtuigend Hollywooddebuut van José Padilha. De Braziliaanse filmmaker had met zijn Tropa de Elite en het vervolg daarop (de best bezochte Braziliaanse films ooit) al laten zien een actiefilm met een onstuimig tempo te kunnen afleveren waarin ook nog een poging wordt gedaan om een aantal ideeën aan de kijker over te brengen.

Extrapolatie

Was de notie van een symbiose tussen mens en robot een kleine dertig jaar geleden echt pure sciencefiction, op dit moment zitten we er griezelig dichtbij. Vanuit de huidige stand van de techniek leidt slechts een kleine extrapolatie ons naar de vragen over verantwoordelijkheid, vrije wil en identiteit die RoboCop aan de orde stelt als in de film een grote onderneming een zwaar gewonde politieagent als kans ziet om een nieuw type vechtrobot in de markt te zetten.

Goed gedoseerd

Maar laat ik niet de verkeerde indruk wekken. RoboCop blinkt eerst en vooral uit als actiefilm. Padilha heeft zijn Hollywoodbudget nu eens niet aan een overvloed aan lawaaierige special effects besteed (hoewel er best het een en ander ontploft), maar aan goed gedoseerde actiescènes en vooral aan het laten zien van zaken die het verhaal verder verdiepen. Zo is er het fantastische moment waarop agent Alex Murphy (gespeeld door Joel Kinnaman) voor het eerst ontwaakt in het RoboCop harnas. Verhoeven deed dat ook al erg mooi in het origineel, maar door het voortschrijden van de techniek kan Padilha de worsteling van Murphy in deze versie nog wat extra diepte en kracht geven.

Drijvende kracht

Naast het werk van regisseur Padilha en zijn team is dit vooral een geslaagde film geworden door de bijdrage van scenarist Joshua Zetumer. Hij heeft een aantal basisgegevens van het originele script gebruikt om een heel nieuw bouwwerk op te tuigen. Op de juiste momenten neemt hij wat meer de tijd dan in het origineel (bijvoorbeeld in het neerzetten van Alex Murphy als personage, inclusief zijn gezin) en op andere momenten snijdt hij een bocht af omdat we als kijkers het tussenliggende zelf wel kunnen invullen. Door dit slimme scenario in combinatie met Padilha's temperamentvolle stijl zit er een enorme drijvende kracht in deze film.

We beginnen en eindigen RoboCop in de futuristische tv-studio waar Samuel L. Jackson als Pat Novak gedurende de film met heerlijke platitudes commentaar levert op het gebeuren. Dat spel met onze beeldcultuur en nieuwsmedia waar Verhoevens Hollywoodfilms zo door werden gekenmerkt heeft Padilha gelukkig behouden en misschien wel verder verfijnd. Kijk, als je met zo veel visie, zorg en respect het werk van onze Nederlandse grootmeester behandelt, dan kunnen we daar weinig op tegen hebben.