Recensie 'All Is Lost'

Robert Redford speelt een solozeiler die midden op de oceaan in de problemen komt. We volgen hem nauwgezet in zijn pogingen om zijn boot weer op koers te krijgen. En dat is ook alles wat we te zien krijgen in deze compromisloze film van regisseur J.C. Chandor.

Misschien heeft het iets te maken met het feit dat ik geen zeiler ben, maar tijdens een groot deel van All Is Lost zat ik me af te vragen wat onze man (verder naamloos, gespeeld door Robert Redford) nu weer van plan was. Wat is dat goedje dat hij aan het mengen is? Oh, een soort van lijm om iets te doen aan het gat in de romp van zijn jacht, dat er zit na een aanvaring met een verdwaalde container vol sportschoenen. Waarom klimt hij in de mast? Wat gaat hij nou weer doen met die accu en die zeekaarten? En misschien wel de belangrijkste vraag: wat doet deze oude man eigenlijk in zijn eentje op de Indische Oceaan?

Gebiologeerd

Die laatste vraag wordt niet beantwoord, maar veel van het plezier van All Is Lost zit in het gebiologeerd kijken naar iemands verrichtingen. Regisseur J.C. Chandor is een gewaagd experiment aangegaan met deze film. Na zijn indrukwekkende debuut Margin Call dat vrijwel alleen bestond uit pratende hoofden wordt in All Is Lost amper een woord gesproken. We volgen een man die tijdens een solozeiltocht steeds verder in de problemen raakt. De overeenkomsten met Gravity springen in het oog, maar dit is een veel compromislozere film. In Gravity praatte Sandra Bullock tenminste nog tegen zichzelf of tegen George Clooney en wisten we dus wat ze moest doen om zich uit haar benarde situatie te bevrijden. De spanning zat 'm vervolgens in de vraag of dat ging lukken. In All Is Lost kunnen we alleen maar raden wat onze man denkt of voelt.

Achtergrondverhaal

De hoofdpersoon krijgt geen achtergrondverhaal en er is geen enkele scène die zich niet op volle zee afspeelt. Er is geen flashback, geen familie aan land, niets. Regisseur Chandor heeft er zelfs voor gezorgd dat de muziek ons amper aanwijzingen geeft over welke momenten van belang zijn. Hij vroeg expliciet aan Alex Ebert om de piano te vermijden in de muziek die hij voor deze film schreef, omdat die te nadrukkelijk bepaalde emoties oproept. Nu zijn de gedempte, ronkende tonen vaak amper te onderscheiden van het kraken van de boot.

Daarmee rest ons als kijker niets anders dan gefascineerd te volgen hoe Redfords personage vrij methodisch en schijnbaar zonder zelfmedelijden alle mogelijkheden afloopt om zijn boot gerepareerd en op koers te krijgen. De camera blijft zo dicht bij zijn verweerde kop dat het opvalt als we een keer uitzoomen naar het uitgestrekte water waarop hij ronddobbert. Maar de reddeloosheid van de titel – nog verder benadrukt door de opening van de film – drukt op alles wat we onze man zien doen. Zelfs onder de strakblauwe luchten die we in het begin nog zien, krijgen we al snel het vermoeden dat het allemaal tevergeefs zal zijn.