Recensie 'Ma Rainey's Black Bottom'

Ma Rainey's Black Bottom (2020) speelt zich af in de jaren twintig van de vorige eeuw en toont de frustraties van zwarte artiesten in een blanke samenleving die hen niet als volwaardig ziet. De film is, anders dan de trailer doet verwachten, meer gefocust op acteerprestaties dan op muziek. Je kunt dan ook van alle acteurs vertolkingen van de bovenste plank verwachten.

Ma Rainey (Viola Davis), mother of the blues, een legende van de jaren twintig van de vorige eeuw, neemt een nieuwe plaat op in Chicago. Zij wordt begeleid door een vierkoppige band bestaande uit Cutler (Colman Domingo), Toledo (Glynn Turman), Slow Drag (Michael Potts) en Levee (Chadwick Boseman). Zowel Ma Rainey als trompettist Levee zijn getekend door het moeizame leven van Afro-Amerikanen. De bittere Levee twijfelt niet aan zijn talent en toekomst. Hij weet de bandleden en producent Irvin (Jeremy Shamos) te overtuigen zijn versie van Ma Rainey's lied op te nemen. Waar Levee zich in vergist is dat Ma Rainey's wil wet is. Ma weet dat zolang de opnames niet afgerond zijn, zij de macht heeft om de mensen om haar heen naar haar pijpen te laten dansen. Iets dat Levee ook zou willen. Anders dan Ma zelf, schijnt Levee niet in te zien dat Ma enkel getolereerd wordt vanwege haar goede stem en dat dit slechts zal duren tot aan haar zang niets meer te verdienen valt. De spanning in de studio stijgt en Levee's pijn verandert langzaamaan in woede. Zal hij Ma's positie evenaren of zal zijn ongeduld hem parten spelen?

Van het toneel, naar Netflix

Ma Rainey's Black Bottom is geregisseerd door George C. Wolfe die voornamelijk bekend is als schrijver en regisseur voor toneel en zo nu en dan ook films maakt. Het verhaal, voor het toneel geschreven door August Wilson in 1984, maakt deel uit van een reeks van tien toneelstukken met als onderwerp het leven van Afro-Amerikanen. Dit is niet de eerste keer dat een van Wilsons toneelstukken verfilmd wordt. Eerder verscheen de film Fences (2016), gebaseerd op zijn gelijknamige toneelstuk, met in de hoofdrol Davis die hier een Oscar voor ontving.

De film doet op meerdere manieren denken aan een toneelstuk. Het verhaal speelt zich af op een beperkt aantal locaties, voornamelijk in de opnamestudio. De studio donker, bloedheet, rokerig en toneelachtig belicht, trekt je mee in een sfeer die authentiek lijkt voor die tijd. Door middel van de lange gesprekken en monologen, die wat geforceerd overkomen, krijgt de kijker inzicht in de verschillende denkwijzen van de personages. Dit geeft de acteurs een uitstekende kans om te laten zien wat zij kunnen. De in augustus aan darmkanker overleden acteur Boseman draagt een groot deel van de film en de Oscar lijkt hem al bijna te zijn toegezegd. Dan het antwoord op de grote vraag: is het echt Davis die we horen zingen? Ja! Althans, in één nummer, maar dat maakt haar vertolking er niet minder op. Ook Davis kan naar alle waarschijnlijkheid een Oscarnominatie verwachten.

Misschien had de kijker iets meer getrakteerd willen worden op Ma Rainey's prachtige blues muziek. Afgezien daarvan lijkt de film een goed beeld te schetsen van hoe de verschillende karakters omgaan met de onderdrukking in de jaren twintig en hoe zij zich als artiest staande proberen te houden.