Recensie 'Unhinged'

In Nederland hadden we de razend spannende film Bumperkleef (2019) van regisseur Lodewijk Crijns over agressie in het verkeer en de gevolgen daarvan. In Amerika hebben ze Unhinged (2020) van regisseur Derrick Borte. In deze film ligt de focus meer op het geweld in algemene zin en minder op de psychologische kant ervan.

Rachel (Caren Pistorius) is een alleenstaande moeder die zich verslaapt en in alle haast haar zoon op school moet afzetten en naar werk moet. Het verkeer in Los Angeles staat helemaal vast. Het is duidelijk dat het haar allemaal niet meezit. Als ze de afslag neemt en aansluit achter een zwarte SUV, kan ze op dat moment niet bevroeden dat dit alles zal veranderen. Als het verkeerslicht op groen springt en de auto niet optrekt, kan ze zich niet inhouden en drukt hard de toeter in. Ze scheurt de auto voorbij en rijdt verder. De bestuurder stopt even later naast haar en spreekt haar zoon in de auto aan. Dat had mamma vast niet zo bedoeld, houdt hij hem voor. Dat had ook een klein, voorzichtig toetertje mogen zijn. Als zij haar excuses maakt is er verder niets aan de hand en rijden ze beiden verder. Maar zij maakt geen excuses. Dat pikt de bestuurder niet. 'Ik zal je een lesje leren,' vertelt hij haar. Dat is het begin van een ware nachtmerrie.

Wat drijft een man tot waanzin? Of wat maakt het dat een man zo losgeslagen tekeer kan gaan? De opening van de film moet dat duidelijk maken. Het is een gruwelijke scène en doet het ergste vermoeden van wat nog moet gaan komen.

Weinig diepgang en veel geweld

Het is vooral bruut geweld wat de film en het hoofdpersonage drijft. Dat hij haar en haar dierbaren één voor één zal tergen en ergeren, is vanaf de scène na het verkeerslicht duidelijk. Unhinged is daarmee niet zozeer een psychologische thriller, maar meer een brute actiethriller. Het geweld in de film zal sommigen verafschuwen, anderen zullen ervan smullen. Het geeft de film daarmee weinig diepgang maar de spanning is er niet minder om. De naamloze bestuurder (Russell Crowe) is een grote, bonkige kerel die er alleen al vanwege zijn omvang dreigend uitziet. Crowe speelt hem met verve, soms bijna 'over the top' en het zal ongetwijfeld een van de rollen zijn die een acteur graag wil spelen.

Korte lontjes

Regisseur Derrick Borte, een Duitser, heeft een weinig indrukwekkende CV op zijn naam staan. Doorgaans B-films in uiteenlopende genres. Toch weet hij mede dankzij de intense rol van Crowe en een degelijke Caren Pistorius een behoorlijke film af te leveren. Aan het begin van de film zien we echte beelden van dashcams en verkeerscamera's van mensen die veelal op de weg te maken krijgen met geweld en intimidatie. Borte lijkt te willen zeggen dat iedereen op een dag een man als Crowe kan tegenkomen en dat het allemaal wel iets genuanceerder en subtieler op de weg mag.

Bumperkleef overtuigd meer op het psychologische vlak, omdat de motieven van de man die het jonge gezin op de snelweg opjaagt in Unhinged niet duidelijk worden en er minder expliciet geweld wordt toegepast. Unhinged mist de psychologie, maar het levert wel een spannende en gewelddadige film op.