Reacties

12-08-23 FHB IL PRIMO GIORNO DELLA MIA VITA
Bijzondere, intrigerende film over dood zijn, sterven en zelfdoding. Als directe of indirecte doodsoorzaak. Verbeeld via een tijdelijk hiernamaals. Voor een week na overlijden wordt dat stand gehouden. In een hotel in de stad Rome worden dagelijks de nieuwste zelfdoden opgevangen. De ene dag zijn dat er meer dan andere. Van de vier personen die op de eerste dag in de film het hotel binnenkomen is de individuele beleving van dood zijn uiteraard fundamenteel verschillend. Tijdens de zeven dagen van hun hiernamaals maken ze ieder dezelfde week mee, op dezelfde plekken, met dezelfde personen. Maar wat er gebeurt zorgt voor andere verwikkelingen. Dit fraaie uitgangspunt werd met een uitgesproken avontuurlijk scenario opgetuigd. Met als resultaat een prima en inspirerende film. Vanuit het hotel is er een raadsman, die de achtergronden van iedere zelfdoding van die dag volledig respecteert. Maar ook wijst naar een andere uitkomst. Zijn wijsheid voorziet op goede momenten en een allervriendelijkste sfeer in het open houden van deuren naar de Zin Van Het Leven in het algemeen. En die van de vier nieuwe zelfdoden in het bijzonder. Alle karakters zijn echt, en rond de verschillende intriges is de mening en diepgang van gesprekken prettig ingewikkeld. Maar niet drukkend. Misschien vereist het wel iets meer aandacht voor de ondertiteling tijdens het kijken. In de film wordt het leven gelijk gesteld aan moeite. Maar aan de film zie je dat niet af. Je maakt het gewoon mee. Op minstens vier verschillende manieren. Allemaal in Rome, wat de kans groter maakt dat de nieuwe zelfdoden van elkaars bestaan weten. Via familie of vrienden of zo. Ook dat is in het scenario meegenomen. De inventieve muziekkeuze werkt prima. Terwijl locaties, licht, camerawerk, dialoog, acteerprestaties, geluid en montage zorgen voor een inspirerende beleving van deze bijzonder fraaie film.
Mijn waardering XXXX uit 5 8 uit 10

06-08-23 FHB JUNIPER
Een ultra strak gedramatiseerd egodocument van een Nieuw Zeelandse scenarioschrijver-regisseur. Aan de hand van zijn belevenissen met zijn grootmoeder. In een periode dat het met hemzelf, nog in de puberleeftijd, helemaal niet zo goed ging. En dat alles in Nieuw Zeeland, de eilandengroep in het zuiden van de Stille Oceaan, die in de loop van de afgelopen 200 jaar bevolkt raakte met Europeanen uit diverse landen. En uitgegroeid tot een constitutionele monarchie met conservatieve signatuur. Met inmiddels King Charles III als staatshoofd. Het tijdsverschil met Europa is een halve dag in de winter, tien uur in de zomer. De seizoenen zijn andersom. Op dit moment is het er winter. Vergelijkbaar met de milde winters in West Europa. Het autoverkeer is links in plaats van rechts, en de volkse mentaliteit is eerder rechts dan links. In het scenario is een trits thema’s verwerkt: puberale depressie, pensionado-depressie, afscheid en sterven. Scenes lijken op zichzelf te staan, zonder veel betrekking met wat er nog meer speelt. Wel ontspint zich een verhaal rond Sam, zijn grootmoeder Ruth, zijn afwezige vader Robert, en Sarah, de vaste verpleegster van Ruth. Die niet van pan is om tijdens haar vakantie in Nieuw Zeeland ook maar een enkele gewoonte uit haar zwaar alcoholische leefwijze aan te passen. Terwijl Sam als puber de twijfels aan zijn levensperspectief in Nieuw Zeeland overschreeuwt. Maar het karakter van Ruth draagt het hele scenario en wordt weergaloos vertolkt. In een platte montage van het verder kale scenario spelen een paar intriges. Vanuit opstandigheid. Niet altijd even overtuigend toewerkend naar een slot in berusting. In een sfeer van stekeligheid waar de titel van de film naar verwijst: Juniper is een familie van naaldbomen en vaak stekelige struiken. Waaronder de jeneverbes. Als gif en als medicijn. Nauwelijks toeval.
Mijn waardering XXXX uit 5 7,6 uit 10

1-08-23 FHB sneak L'ULTIMA NOTTE DI AMORE
Zéér Italiaanse film over een oorlog tussen de maffia in Milaan en een Chinese misdaadorganisatie die daar voet aan de grond wil krijgen. Uiteraard ook gebruik makend van het politie personeel dat wil ‘bijverdienen’. Het uiterst inventief scenario begint met de voorbereiding van een surpriseparty. Het wachten is op Franco Amore, een rechercheur die op het punt staat om na vijfendertig jaar de politie te verlaten. Zonder noemenswaardige incidenten. Om te beginnen aan zijn pensioen. Zijn vrouw Viviana geeft familieleden, vrienden en collega’s de opdracht zich in het appartement te verstoppen. Zodat hun aanwezigheid voor Franco een verassing zal zijn. Dat is het ook, maar vanwege iets héél anders. Via een slimme reeks flashbacks wordt een doortrapt plan blootgelegd. Daar is Franco onder dwang van meedogenloze Chinese misdadigers in betrokken geraakt. Het plan mislukt op zijn allerlaatste werkdag nog eens jammerlijk. Twee doden. Een ervan is zijn collega van wie de zoon op het feestje aanwezig is. In een reeks spannende actiescenes worden de relaties tussen enerzijds zijn collega’s maar ook die van zijn Chinese bedreigers duidelijk. De laatsten met moordlustige bedoelingen. Als Franco voor zijn feestje thuiskomt is de schietpartij in een tunnel al achter de rug. Maar als enige weet hij wie, waar en hoe het in het in Chinese plan in elkaar zit. Met een paar familieleden en collega’s die thuis ook op zijn afscheidsfeestje aanwezig zijn. Een uitstekende rol van Franco, die in alle hectiek bescheiden blijft. Maar wel veel slimmer is dan zijn corrupte collega’s. En die domme Chinezen die tussen alle bedrijven door achter hem aan blijven zitten. Die worden door Viviane afgeleid. Een hecht plot, in alle opzichten vaardig verfilmd. En dat bijna ieder moment spannend blijft. Tot een brijante slotscene, die alsnog twijfel kan oproepen.
Mijn waardering XXXX uit 5 8 uit 10

25-07-23 FHB sneak IL SOL DELL’AVVENIRE
Start met een briljante scene waarin de titel van de film levensgroot door (communistische?) activisten op de hoge muren langs de Tiber in Rome wordt gekalkt. Gevolgd door de viering in een ander district van Rome. Ter gelegenheid van het feit dat het district (met een communistische burgermeester) op het dan gloednieuwe elektriciteitsnet wordt aangesloten. Dit is het najaar van 1956. De eerste beelden van een film die nog in de maak is. Onder regie van een veteraan in het vak, in de zeventig. En met een reputatie dat hij nogal wat autofictie in zijn films verwerkt. Verfabelde vertellingen rond zijn eigen persoon. De film die hij aan het maken is grijpt terug naar de inval door de toenmalige Sovjet Unie van Hongarije. Beelden en opnamen voor een film in een filmraamvertelling maken het scenario er niet bepaald helder op. Het omvattende kader, ook in filmvorm concentreert zich op de regisseur, zijn gedateerde denk- en werkwijze op de filmset, en de opnamen die al gemaakt zijn van het Russisch circus dat op bezoek is. Maar ook op de slechte relatie met zijn echtgenote annex raadsvrouw. En ook nog eens de staking van het Russisch circus in solidariteit met het Hongaarse volk in opstand. Gesteund door de plaatselijke afdeling van de communistische partij. Voeg daarbij de belachelijke eisen die streamingdiensten stellen om de film af te kunnen maken. En het protest loopt het uit op een demonstratie tegen de communistische partijtop. In die demonstratie zijn een hoop acteurs en actrices herkenbaar uit eerdere films van de regisseur. De film eindigt in mild sarcasme rond de leukste communistische propaganda de die ik ooit heb gezien. De waarschijnlijk onvoorziene verwijzing naar de huidige stakingen in de Amerikaanse filmindustrie maakt dit toeval in de film nog leuker.
Mijn waardering XXXX uit 5 7,8 uit 10

04-07-23 FHB sneak FÆDRE & MØDRE
Over Deense ouders, hun kinderen, opvoeding en onderwijs. Hannah is twaalf en wordt door haar ouders meegenomen naar een introductiebijeenkomst op de school die het meest voor haar geschikt zou zijn. Met ervring op drie verschillende (basis?)scholen houdt ze zich als de beginnende puber naar haar ouders stil. Onzekerheid en ongemak straalt van haar gezicht als moeder Piv en vader Ulrik zich als nieuweling voorstellen in een oudergroep van de school. Het is een rommelige bijeenkomst omdat veel ouders het woord willen voeren over de kwaliteit van het onderwijs, de veelheid aan creatieve activiteiten en natuurlijk het jaarlijkse zomerkamp. Bijna alle ouders zijn gemotiveerd om hun diensten aan te bieden. Maar er zijn ook twijfels over paragraaf 20 van een nieuwe Deense onderwijswet waarin zaken als inclusiviteit en LHBTI+ meer aandacht zouden moeten krijgen. In een paar uitspraken wordt Hannah door haar ouders natuurlijk als hoogbegaafd en zeer sociaal aangemerkt. Tegelijkertijd leren we andere ouders en de staf ook een beetje kennen. De dialogen zijn net zo scherp als karikaturaal. Ietwat geforceerd wordt familiaire kameraadschappelijkheid tot norm verheven. Ouders kunnen op hun eigen manier bijdragen aan een goede sfeer en beleving. Alles voor en van de kinderen, natuurlijk. Terwijl Hannah nog maar nauwelijks met medeleerlingen is omgegaan komt ze met haar ouders als eerste aan op het zomerkamp. Vanaf dat moment staan in het scenario de ouders centraal. De wijze van verfilming blijft laveren tussen platte humor en plaatsvervangend ongemak. Het laatste natuurlijk voor iedereen die er niet direct bij betrokken is. Net zoals het publiek in de zaal. Deense doelbewuste overcompensatie van ouders mengt zich met het gênante gebrek aan invoelingsvermogen voor hun kinderen. Lollig ongemak in beschamende situaties. Of andersom? Rare lui, die Denen…
Mijn waardering XXX uit 5 5,6 uit 10

11-07-23 FHB sneak LE PARADIS
Wat cynische titel voor een film die zich afspeelt een Waalse jeugdgevangenis. Voor jongens die zijn veroordeeld door een strafrechter. Ze worden binnen het Belgisch rechtssysteem begeleid naar maatschappelijke re-integratie, zoals dat heet. Met iedere jongen hebben professionele krachten de beste bedoelingen. Joe, nog geen achttien zit in de laatste weken van zijn opgelegde straf. Zo goed en ze kwaad als hij kan werkt hij aan zijn brief voor de rechter. Daarmee wordt zijn vooruitgang in geestelijke gesteldheid mede beoordeeld. Maar dan komt William als nieuweling de gevangenis binnen. Ook met het nodige op zijn kerfstok. In een bijna woordeloos, dagenlang proces van aantrekking en afstoten komt het plotseling tot lichamelijk contact. Dat moet voor iedereen geheim blijven. Anders gaat Joe’s invrijheidsstelling zeker niet door. Dus beginnen Joe en William zich steeds meer terug te trekken. En dat valt op en wordt er in de groep voorzichtig geroddeld. In een niet al te inventief scenario wordt de kortstondige liefdesaffaire belicht. Behalve de seks blijft de verdere aard van die relatie duister. Nauwelijks onderling dialoog in een wisselende tempo van de scenes. Soms kort, krachtig maar ook ingehouden, de andere keer een minuten durende instelling rond de groep. Weergegeven in gedegen camerawerk. Scenes die er voor de beginnende liefdesrelatie nauwelijks toe doen Ongemakkelijke gemonteerd naar het slot. De verwarring rond het plotseling gedwongen afscheid de film voegt er dan ook geen enkele meerwaarde aan toe. Wat je doet beseffen dat voor het filmisch weergeven van nieuwe en diepmenselijke emoties toch meer nodig is. Nu kijk je naar iets dat weliswaar nieuw aanvoelt. Maar wat je ermee zou kunnen of zou moeten blijft in de achtergrond. Met het gedegen camerawerk en acteren wordt daarmee een centraal thema van de film alsnog versluierd.
Mijn waardering XXX uit 5 - 5,6 uit 10

18-07-23 FHB sneak SMALL, SLOW BUT STEADY
Zeer fraaie, verstilde film gebaseerd op een op een Japanse autobiografie van Keiko Ogasawara. Verstild, want zij was ondanks haar beperking -ze was doof geboren- de eerste Japanse vrouwelijke profbokser. Vanzelfsprekend is beperking de hele film belangrijk. Via een even geloofwaardige als indrukwekkende hoofdrol. Voor haar baantje als schoonmaakster in een hotel kan Keiko zich met gebarentaal redden. Zonder dat ze een woord spreekt weet die rol uit te drukken hoe gedrevenheid om te boksen gebruikt wordt om haar beperking te ontstijgen. Onder bezielende leiding van haar trainer/coach en in de allereerste -en dus oudste boksschool van Tokyo. In de eerste tien jaar van deze eeuw was dat een sleetse boel van een eigenaar die tegen de gevolgen van een niet aangeboren hersenletsel aan het lopen is. Maar wel meeleeft met het eerste en tweede succes van Keiko. Terwijl Keiko’s moeder haar twijfels over boksen maar moeilijk opzij kan zetten. In Het scenario is even subtiel als indrukwekkend. De verfilming net zo. Beelden, kadrering, beweging en montage concentreren zich op de gemankeerde beleving van Keiko. En op de mensen om haar heen. Dat alle opnamen werden gemaakt op analoge 16mm film mag inmiddels uitzonderlijk worden genoemd. Maar met digitaal opwaarderen en digitale montagetechnieken werd de film uiterst inventief in elkaar gezet. Voorzien van geluid voor dialoog en effecten. Met een even spontaan als soms voorspelbaar tempo. Wat ruimte laat om vanuit het verstilde hoofd van Keiko dingen soms wel, maar soms ook niet mee te beleven. Terwijl je het toch voor je ogen ziet gebeuren. Een film over boksen als karakterstudie van een persoon is niet nieuw. Maar deze boksfilm is ook een karakterstudie van film. Rond het heel eigen karakter van de hoofdpersoon.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

20-07-23 EYE prem. flmprj OPPENHEIMER
Onwaarschijnlijk fraaie, knappe en belangrijke film over het ontstaan van de atoombom. Bij de allereerste atoomontploffing in 1945 werd nog niet volledig uitgesloten dat de atmosfeer van de hele aarde zou meedoen aan de nucleaire kettingreactie die werd veroorzaakt. Niet het natuurkundig concept, maar de ontwikkeling ervan tot een kernwapen werd geleid door J.Robert Oppenheimer. In een speciaal daarvoor gebouwde en ultrageheime militaire basis, diep in Nieuw Mexico. Met op het hoogtepunt zo’n honderdduizend man personeel. Wetenschappers, technici, architecten, bouwers, dokters, juristen en kantoorpersoneel, veelal militairen. Voor kantoren, laboratoriumruimtes, vervoer, woningen, water, stroom, voedselvoorziening, afvalverwerking, veiligheid, interne communicatie, verslaglegging en toezicht op de geheimhouding. In de film zijn nagespeelde verhoren het uitgangspunt. Verhoren die een paar jaar na de succesvolle ‘Manhattan’ operatie werden gehouden. Over de loyaliteit van Oppenheimer aan het nieuwe politieke regime. Dat had zich meteen na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki gericht op verdere nucleaire wapenproductie. In de voorbereiding van de eerste test begon Oppenheimer zich de ultieme waanzin van atoomoorlog te realiseren. Wat dat voor de wereld kon betekenen. Via die ondervragingen maken we kennis met Oppenheimer als even briljant en ingewikkeld persoon. Tijdens de gebeurtenissen in zijn leven die leidden tot de benoeming tot leider van het Manhattan project. En tijdens de ontwikkeling van ‘de bom’. In een nagenoeg chronologische reeks van bijna perfect gefilmde scenes. Bij elkaar drie uur. Met personen die er direct of indirect bij betrokken waren. Waar in een sfeer van optimistische voortvarendheid en militaire precisie de oplossingen werden bedacht. Met de atoombom als resultaat voor de mensheid. Later, In de verhoren werd dat dat politiek en persoonlijk opportunisme. Dit alles is voorzien van angstwekkende flitsen uit knap nagemaakte ontploffingsscenes. Zeker in Eye spoorde dat extra bange verbeelding aan. Wat zeker ook de bedoeling was.
Mijn waardering XXXXX uit 5 9 uit 10

27-06-23 FHB sneak SISI & ICH
Ongetwijfeld een zeer vrije interpretatie van feiten zoals die meer dan een eeuw geleden werden opgetekend door Irma gravin Sztáray. De laatste hofdame van keizerin Elisabeth van Oostenrijk, koningin van Hongarije. Deze vrouw zou onder de naam Sisi een mythische status krijgen. Deels tijdens haar leven, later veel meer via een reeks films die erover werden gemaakt. Dit is er een van, even bijzonder als indrukwekkend. Het zijn de laatste jaren van haar leven, waarin ze van haar echtgenoot, keizer Franz Joseph en haar drie kinderen afstand heeft genomen. Om onder alle verplichtingen en persoonlijke depressies uit te komen. Een saai huwelijk na het verlies van een eerste kind en daarna verwaarloosd moederschap. Het moest ten volle gecompenseerd kunnen worden. Daarvoor moest ze van zichzelf ook altijd ‘aan’ staan. En schaamteloos egoïstisch keuzes te maken. In de grenzeloze decadentie die op alle gebied in de late jaren 1800 opgang maakte. Van de officiële hofhouding werd de schijn opgehouden maar voor haar reizen, liefde en luxe bestonden geen grenzen. Ze leefde uitsluitend voor en met haar lichaam. Dat altijd ‘aan’ moest staan. Voor drugs, seks en genot. Met meerdere mannen en vrouwen. Met haar hofdame Irma had ze jarenlang een knipperlichtrelatie. Die was wederzijds en intiem, maar vanuit Sisi met de ondubbelzinnige bedoeling om alles te laten ophouden. Altijd uit. Het indrukwekkende scenario is in alle weelde van die tijd verfilmd. In het begin wordt met de muziekkeuze de tijdgeest honderd jaar naar voren geschoven. Popmuziek uit het begin van deze eeuw. Niet altijd herkenbaar maar verbazingwekkend genoeg ook geen anachronisme. Dialogen zijn strak en effectief, aankleding fotografie en camerawerk is weergaloos en in de vele situaties zijn de rollen overtuigend. Een net iets te lange maar toch even fraaie als boeiende film.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,7 uit 10
https://www.imdb.com/title/tt14040054/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_8_nm_0_q_sisi%2520%2526%2520ich

20-06-23-FHB sneak LA REGAZZA DEL FUTURO
Beklemmend portret van de institutionele vrouwonvriendelijkheid zoals die op het Italiaanse eiland Sicilië heerste in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Ultra katholieke onderdrukking, verkleed in allerlei rituelen die mede door eerzame gelovigen in stand werden gehouden. Lia is zestien en werkt graag met haar vader op het land. Haar eerste belangstelling voor jongens loopt uit op een brute verkrachting door de zoon van de burgemeester, Lorenzo. Die heeft toch een oogje op haar en wil met haar wil trouwen. Maar ze weigert een ‘herstelhuwelijk’ waarin alle opgelopen schande en afgedwongen zwijgen voorgoed wordt weggemoffeld. Haar vader steunt zijn dochter die hij wil beschermen voor Lorenzo en zijn lompe, hooghartige familie. Het akkefietje met de burgemeester jaren geldeden werd ook niet netjes opgelost. Dus zijn de motieven van Lorenzo niet zuiver. Lia’s moeder krijgt bezoek van de priester die haar een schuldbesef aanpraat. Dat roept problemen op in het gezin, maar Lia houdt voet bij stuk. Ook als een advocaat zijn diensten aanbiedt. Maar Lia heeft een vriend die het klappen van de zweep kent en die haar helpt haar in de gerechtelijke procedures. Want het herstelhuwelijk wordt alsnog afgedwongen. Een proces dat twintig jaar zal duren. Delen ervan worden in beeld worden gebracht. Stuitende procedurele overwegingen komen daarmee als een wolk hypocrisie de bioscoopzaal in. Terwijl de regelrechte maffiapraktijken waarmee Lia’s vader door Lorenzo en zijn vriendjes onder druk wordt gezet ook niets aan duidelijkheid overlaten. Een relatief compact maar afgewogen scenario werd degelijk verfilmd. Heel bewust zonder nadruk op emoties. Prima karakters, heldere scenes, degelijk camerawerk, soms sturende muziek. De complexiteit van Italiaanse gerechtelijke procedures demonstreert ook nog eens hoe vrouwonvriendelijkheid misbruikt kan worden. Waarom heet deze film in veel landen trouwens ‘PRIMADONNA’? In plaats van ‘het toekomstmeisje’.
Mijn waardering XXX uit 5 - 7,5 uit 10
https://www.imdb.com/title/tt18295000

15-06-23 FHB kl.zaal BLUE JEAN
In de ‘gewoontewetgeving’ (common law, zonder grondwet) van het Verenigd Koninkrijk hoorden alle wetten rond ‘seksuele misdrijven’ bij het strafrecht. Met name anale seks werd met zware gevangenisstraffen bestreden. Dat het bestond, wist iedereen. Het bleef dan ook even ondergronds als onbesproken. Pas In 1967 werd het met een leeftijdsgrens van 21 en wederzijdse toestemming niet meer als misdadig aangemerkt. Echt veel veranderde dat niet. Begin jaren tachtig van de vorige eeuw werd er een wetsvoorstel voorbereid dat het bespreken van ‘afwijkende seksuele voorkeuren’ op scholen strafbaar maakte. Als aangenomen wet maakte sectie 28 seksuele opvoeding over alles buiten een huwelijk zo goed als onmogelijk. In die jaren speelt deze film. Alles ademt jaren tachtig: Het scenario, de karakters, de kleding de huizen en gebouwen met hun interieurs, het camerawerk, fotografie, en kleurstelling. Tot en met het beeldformaat waarop de film digitaal te zien is. Als verwijzing naar het analoge 16mm filmformaat. De digitale beeldkwaliteit is inmiddels wel stukken beter als toen. in Een oerdegelijk scenario, een prima cast met een fraaie hoofdrol van vrouwelijke gymdocent Jean. En twee middelbare school leerlingen Viv en Lois als even brutale als onzekere jonge vrouwen in een kleinsteedse omgeving. De onderliggende herkenning (als lesbisch) met bijkomende twijfel is in veel ontmoetingen overtuigend. Net zoals de benauwdheid in het ideologisch tijdsbeeld via bijrollen. Thuis, op school, op straat en in de pub waar ze elkaar en anderen ontmoeten. Vooral in toon zijn conversaties soms onbeheerst direct. En toch serieus, ingegeven door alle twijfel en onzekerheid die de jongeren in deze levensfase meemaken. In enkele situaties met onnodige nadruk neergezet. Wat het tijdsbeeld met toekomstvisie uit de jaren ’80 er met de kennis van nu zeker niet vrolijker op maakt. In deze verder innemende film.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,3 uit 10
https://www.imdb.com/title/tt8649344

13-06-23 FHB sneak THE ETERNAL DAUGHTER
Psychologische thriller rond een dochter filmmaker en haar moeder. Een begin in spookachtige sfeer, aangezet met alle mogelijkheden die film daarvoor biedt. Het hotel waar bijna alles zich afspeelt is een perfect gerestaureerd landhuis in Wales. In de tijd dat het tot een ruïne aan het vervallen was kwam Rosalind hier regelmatig op familiebezoek. Dochter Julie heeft dat niet meegemaakt, maar wil aan een scenario beginnen over haar moeder. Over wie ze bitter weinig weet en haar daarom heeft meegevraagd. Zijn ze de enige gasten in een even gigantisch als luxueus hotel met prachtige kamers? Maar wel eigentijdse (2022) en daarom veel soberder ontvangst. En een bediening die bijna onzichtbaar aan alle wensen van hotelgasten kan voldoen. Zoals het serveren van exquise maaltijden in het fraaie restaurant met uitzicht op de levensgrote tuin met oprijlaan en vijver, het doorgeven van boodschappen en roomservice voor het ontbijt. Zelfs Louis, de hond van Rosalind is mee en kan verzorgd worden. Behalve het uitlaten, dat wordt overgelaten aan de gasten. In dit geval meestal dochter Julie. In hun onderling bijna formele relatie op z’n Brits laat Rosalind weinig los over de achtergrond van haar herinneringen. De logeerpartijen zijn immers meer dan zeventig jaar geleden. Voor Julie blijft het moeilijk om aan de verhouding met haar moeder iets te veranderen. Terwijl ze dat graag zou willen. Zeker hier. Zelf is ze geen moeder. Iets wat tussen hen in blijft staan. Zoals alle conversaties even oppervlakkig als afstandelijk blijven. En beide karakters elkaar steeds meer in weg gaan zitten. Beide rollen worden weergaloos gespeeld. Julie komt nauwelijks aan haar filmplan toe. Totdat het slot van de film laat doorschemeren dat het misschien toch de film is die je aan het bekijken bent. Prachtige, indrukwekkende filmpsychologie.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

8-06-23 FHB kl.zaal PACIFICTION
Bij het zien van de titel in de bioscoop zag ik dat ik die tot op dat moment verkeerd had gelezen als PACIFICATION. Uit het Frans zou ‘vredemakerij’ een Nederlandse vertaling kunnen zijn, maar dat was het dus niet. Deze film duurt bijna drie uur en speelt op Frans Polynesië. Een overzees gebiedsdeel dat bestaat uit meer dan honderd eilandjes midden in de stille oceaan. De pacific. Tussen Nieuw Zeeland en Mexico op het Zuid Amerikaanse continent. Sinds 1946 wordt het hele gebied met zeer Franse hand bestuurd via een hoge commissaris vanuit het eiland Tahiti. Tot begin 1996 werden twee onbewoonde atollen gebruikt voor het testen van atoombommen. Met in totaal 142 nucleaire explosies werd een blijvend stralingseffect veroorzaakt. In Pacifiction moet de hoge commissaris de bewoners van de diverse eilanden overtuigen dat het hardnekkig gerucht over nieuwe kermproeven op een misverstand berust. Het is nepnieuws, en waar het vandaan wordt in de film nauwelijks onderzocht, laat staan opgehelderd. De experimentele werkwijze die de maker hanteerde om tot deze film te komen is zeker niet nieuw. Precies hetzelfde gebeurde al in de jaren zestig van de vorige eeuw. Op analoge film, met een enkele camera en een beperkte hoeveelheid film. Maar wel met meerdere karakters. In geïmproviseerde rollen voor scenes met sluimerende maar herkenbare onderliggende thema’s. In de bioscoop met een lengte onder de 100 minuten. In Pacifiction niets van dat alles. Met twee, soms drie camera’s werden geïmproviseerde dialogen en andere scenes opgenomen. Rond obscure thema’s waarvan de feitelijke inhoud verborgen blijft. In een nagenoeg standaard cameravoering en montage. Karakterloze rollen, wankele acteerprestaties en veel minder spectaculaire locaties dan je in Polynesië zou verwachten. De pretenties van deze film walmden mij een goed deel van 2uur en 45 minuten schaamteloos tegemoet.
Mijn waardering X uit 5 - 2 uit 10

Dit zijn wel erg veel spoilers in een ontevreden toon :-((

06-06-23-FHB sneak ALLELUJAH
Niet de allerbeste adaptie van een zeer succesvol toneelstuk door een zeer bekende Engelse toneelschrijver. Over het Britse instituut NHS -de Nationale Gezondheid Dienst- zoals die 75 jaar geleden werd opgericht. Als openbaar instituut voor iedere Brit die professionele medische zorg nodig had. Betaald uit belastinggeld en gecoördineerd door een viertal regionale ministeries. Het begin van een pseudo geprivatiseerde gezondheidsindustrie die decennialang alleen maar dacht in ruimere schaalvergroting. En daarmee eens de zoveel jaar tegen limieten moest lopen. Met een overvloed aan dokters in een woud van specialisaties. Onder directe invloed van steeds grotere, hooghartige, pseudo-commerciële beheersorganisaties. Die hun politieke vergrijzing net zo hard bleven ontkennen als die van het al jaren vergrijzende patiëntenbestand. Zodat alleen het uitvoerend personeel de menselijke schaal kon behouden en waarmee nog op een menselijke manier hulp werd geboden. Voor alles. Op één cruciale aandoening na: doodgaan. In het scenario wordt een bejaardenkliniek gekenschetst die zal worden wegbezuinigd. Aan de hand van enkele verpleegkundigen, een aankomend verpleegkundige en een jubilerend afdelingshoofd. Zij verzorgen de laatste zorg en hulp aan patiënten op hoge leeftijd. In veel gevallen de allerlaatste. Ook via een paar bezoekers waaronder een politiek inspecteur komen verschillende thema’s langs. In een wisselende toon. Van bloedserieus tot milde spot in vaak geestige dialoog. Maar ook verzwegen wanhoop. Daarvoor sluit de dagelijkse praktijk van verpleegkundigen veel beter aan bij wat hun patiënten verwachten. Tot en met het einde. En deze keer met een schokkend vervolg. Op een verkeerd moment ook nog een kritische epiloog op het Britse instituut als slot. Als even afgewogen als onhandige bezwering van de onverschillige massaliteit die vooral verpleegkundigen in de gezondheidszorg van veel landen met veel onmogelijke noodzakelijkheden opscheept. In een overigens prima film, gedragen door veel Britse ster-acteurs, op leeftijd.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 7,7 uit 10

02-06-23 FHB filmclub UTAMA
Een groot beeld voor een klein verhaal met brede strekking. Tweede speelfilm van een ervaren cameraman die in spetterende fotografie de Boliviaanse hoogvlakte laat zien. En onder de strak blauwe en gortdroge lucht het belangrijkste thema van de film onmiskenbaar laat opdoemen: klimaatverandering. Virginio en Sisa hebben alle jaren ervan meegemaakt in dit uitgestrekt grensgebied tussen de Andes bergen van Peru en Bolivia. Ze horen tot de Quechua bevolking, die er al eeuwen woont en behalve een gebrekkig mondje Spaans een dialect spreekt van een taal die al voor de Europese ontdekking van Amerika in 1492 gangbaar was. Virginio en Sisa zijn op leeftijd, tegen de zeventig. Hun kinderen zijn al jaren geleden naar een naburige stad vertrokken, en inmiddels is er een volwassen kleinzoon met de naam Clever. Voor zijn grootouders zijn ruimte en tijd hetzelfde geworden. Het hoeden van een kudde lama’s in de wijde omgeving en wat groente verbouwen zijn de belangrijkste en enige en bezigheden. Alles afhankelijk van het weer. Maar dan moet het wel regenen. En dat laat steeds langer op zich wachten. Als knorrige oude baas houdt Virginio nog altijd van Sisa. Samen kunnen ze zich in leven houden. Plichtsgetrouw aan elkaar, terwijl overleven per dag moeilijker wordt. Zeker nu de enige waterpomp in de buurt krijgt geen grondwater meer naar boven krijgt. In een warm en liefdevol portret zijn de twee hoofdrollen in beeld gebracht. Afgewogen geluid en muziek zorgen voor subtiele accenten. Pas als kleinzoon Clever op de motor weer eens op bezoek is, komt de onontkoombare eindigheid van hun bestaan echt aan het licht. Clever wil zijn grootouders naar de stad laten verhuizen. Tot en met het slot van de film wordt in de prachtige verbeelding van het oersimpele scenario nauwelijks iets gemist.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 7,8 uit 10

01-06-23 FHB kl.zaal TAX ME IF YOU CAN
Zeer Franse film over de verdienmodellen in internationale belastingindustrie. Even luchtig als overtuigend uitgewerkt in de vorm van een solide televisieprogramma. Franse humor met schema’s, animaties en gesproken verklaringen. Met heldere analyses van spijtoptanten, anekdotes., doortrapte uitspraken van CEO’s, uitleg over lucratieve verschillen tussen belastingparadijzen en in internationale gremia. Daarnaast nog fragmenten uit rechtszaken en een puntje geschiedenis. Het geheel gemonteerd rond sardonische commentaren waarin eigenlijk alleen maar misstanden worden benoemd. Met als uitgangspunt een citaat uit 1981 van Ronald Reagan als beginnend president van de Verenigde Staten van Amerika: “De regering is niet de oplossing voor problemen, het probleem is het land zelf.” Daarmee konden alle kerntaken van regeringen geprivatiseerd worden. Zodat vrijheid en geluk niet anders beleefd kon worden dan alleen met geld. Kerntaken van overheden schoten door in marktwerking. Behalve belasting en rechtspraak is in veel landen gezondheidszorg, financiën onderwijs, veiligheid, voorzieningen voor water, energie en communicatie, geliberaliseerd in private verdienmodellen. Tot en met openbare orde. En hoe vaak zijn nut en noodzaak ondergeschikt gemaakt aan het genereren van nog meer geld? Met en voor zo weinig mogelijk mensen. Voor Nederlandse bioscoopgangers eist deze film veel. Een pittig tempo, Frans als voertaal voor de uitleg van complexe zaken, doorspekt met fragmenten in Engels en Duits. Daarvoor met de concentratie hoog blijven. Terwijl de ondertiteling soms tekort schiet. Zeker voor taalgevoelige mensen bestaat de kans voor plotselinge verwarring. Ondanks alle luchtigheid en soms geestige vondsten in beeld of geluid, stemt het overkoepelend thema niet direct vrolijk. Belastingconcurrentie als mede oorzaak voor het steeds grotere verschil tussen superrijk en straatarm is op zich al een bizar gegeven. Dat de ‘Dutch sandwich’ daarin een hoofdrol speelde is ronduit beschamend. Ga maar kijken!
Mijn waardering XXX uit 5 - 7 uit 10

25-05-23 FHB UNE BELLE COURSE
Even vriendelijke als voorspelbare Franse film. Over Madeleine die op haar 92e in Parijs verhuist naar een instelling voor hoogbejaarden. De taxichauffeur die daarvoor op het laatst van zijn dienst wordt opgeroepen is Charles. Tegen de vijftig en via zijn mobiel ook bezig met de nalatenschap van zijn vader. Met tegenzin haalt hij Madeleine op en gaat met haar op weg naar de andere kant van de stad. Vanaf dat moment gaat de film over vriendschap, Parijs en het verleden van zijn passagier op de achterbank. Gespeeld door een Franse filmdiva van inmiddels hogere leeftijd dan van haar rol. Net eens zo lang geleden per vergissing in de Franse media als overleden aangekondigd. Aanvankelijk is de verhouding met Charles -ook een uitstekende rol overigens- nogal stroef. Maar als hij voldoet aan een eerste langgekoesterde wens van Madeleine wordt hij nieuwgierig naar meer. Er volgt er urenlange zwerftocht in zijn taxi door Parijs. Dat is de film met de allergrootste zorg verfilmd. Vanuit de auto, deels opgenomen in de studio met digitale achtergrondprojecties. In de voorruit en zijramen met aparte rijopnamen worden specifieke Parijse locaties en verkeerssituaties als overtuigend geheel neergezet. Gesprekken met vriendelijke tegeltjeswijsheden maken de onderlinge verhouding allengs beter. In het karakter van Madeleine komen dingen naar voren die zeker in de vijftiger jaren van de vorige eeuw de eerste barsten maakten in een glazen plafond. Decennia later zou dat nog altijd bestaan. Charles hoort het allemaal aan en raakt onder de indruk. Voor tal van situaties heeft hij een heel eigen, vaak geestige oplossing. In een even vriendelijk als soepel tempo gaat de film door naar het voorspelbaar slot. Zonder dat er een spoor van overbodige nadruk voor nodig is geweest. Zodat de film een bijna voelbare sympathie meekrijgt.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 7,6 uit 10

23-05-23 FHB sneak MASCARADE
Ingewikkelde film met een rechtszaak rond oplichterspraktijken aan de Franse Côte d’Azur als uitgangspunt. In ultra platte decadentie lopen filmsterren, vastgoedbazen, restaurantuitbaters en maîtresses elkaar in die zaak eigenlijk voor de voeten. Het gekunsteld scenario volgt de zaak aan de hand van verfilmde getuigenissen. Zo nu en dan onderbroken met beelden uit de rechtszaal. Gaandeweg moet duidelijk worden hoe twee vrouwen in een even welbewust als welluchtig spel van geldzucht, seks en liefde het voor elkaar krijgen om op een verkeerde manier aan de goeie partner gekoppeld te worden. En dat er ook nog eens twee middelbare witte mannen achter de tralies laten belanden. Daarvoor worden allerlei bedoelingen, bedrog en belangen gemaskeerd. Ook in de rechtszaal. In hoeverre getuigenissen daar overeenkomen met de getoonde filmwerkelijkheid blijft vaag. Margot is een jonge maîtresse die voor een paar middelbare mannen met veel geld Zijn versleten huwelijk. Adriën is de vaste gigolo voor Martha die er als filmster een dure levensstijl op na moet houden. Het zijn de enige twee rollen die in de loop van de film die wat reliëf mee krijgen. De rest is nogal clichématig neergezet. De chronologie van de rechtszaak lijkt In de film te zijn aangehouden. Terwijl in een komische, thrillerachtige sfeer veel scenes geestig en soepel in beeld worden gebracht. In andere scenes wordt dialoog rond exorbitante rijkdom nogal plichtmatig neergezet. Om je met Franse nadruk vanuit de rechtszaal te laten ervaren hoe verwarrend het allemaal is. In de nodige vaart lijken ontwikkelingen elkaar snel op te volgen. Dat een dergelijke rechtszaak jaren geduurd moet hebben, wordt pas achteraf duidelijk. Het dwingende keurslijf van de scenario-opzet maakt dat deze film te uitgebreid, ultraplat en ook te lang blijft.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

Als het je lukt moet je de film 'The Music Lovers' van Ken Russell uit 1972(?) een keer bekijken. Succes!

18-05-23 FHB kl.zaal BEAU IS AFRAID Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,2 uit 10
Lange en licht verpletterende verfilming van doodgaan. In drie uur -met pauze- wordt in meerdere delen de subjectieve beleving van het timide karakter in de hoofdrol uit de doeken gedaan. Dit begint met een therapie sessie. De ochtend daarop wordt Beau, rond de zestig, in zijn armtierig stadsappartement uit bed gebeld met het bericht dat zijn moeder aan het overlijden is. Na de bizarre nacht wil hij er zo snel mogelijk naar toe. En vanaf dat moment begint bijna alles fout te gaan. Iedere kleine mislukking wordt een korte, heftige angstdroom. Het krankzinnig scenario toont een paranoïde karakter. En een reeks ongerelateerde herinneringen uit zijn leven. Behalve zijn zeer veeleisende moeder komt ook zijn eerste vriendinnetje een paar keer voorbij. Het lijkt op beelden die je volgens veel verhalen als film aan je voorbij ziet gaan voordat je definitief het loodje legt. Humor ontbreekt niet. Er volgt een deel in kleurrijke animatie dat je als fictief ervaart. En waar alles rozengeur en maneschijn is. Maar na een vrijpartij met zijn vriendinnetje slaat alles weer om naar schuld, onontkoombaarheid, miskenning en frustratie. Dar woord ‘schuld’ is al eerder gevallen, maar tijdens een publiek tribunaal gaat het er juist om. Een dominee-achtig figuur als rechter licht de aanklacht, aangespannen door Beau’s moeder toe. Zij beschuldigt haar zoon voor het redeloos ongeluk dat hij haar met zijn bange levenshouding heeft bezorgd. Beau’s psychiater is getuige décharge. Gekker wordt het niet. Ook met de aangeroerde heftige thema’s zijn de beelden en dialogen drie uur lang spannend genoeg om te blijven volgen. Om tegelijkertijd soepel te mijmeren over wat je te zien krijgt. Alles is even verzorgd als inventief gedaan: Locaties, camerawerk, dialogen, muziekkeuze en montage. En niet de vergeten de overtuigende acteerprestaties in de grote en kleine (dubbel)rollen.

16-05-23 FHB sneak WAR PONY Mijn waardering XXX uit 5 - 5,6 uit 10
Wat rommelige film die een glibberig midden probeert te houden tussen speelfilm en overmatig gedramatiseerde documentaire. Noodzakelijk zoekwerk levert informatie over kleine etnische minderheden in het geografische midden van de Staten. Ook in Zuid Dakota wordt hun zelfgekozen isolement door de staat zorgvuldig in stand gehouden. Dat heeft tot zover alleen maar blijvende armoede opgeleverd. Maatschappelijke normen van de overige bevolking zijn eerder westers georiënteerd. En dat levert een scenario op rond Bill en Matho in het Indianenreservaat Pine Ridge. Bill is eenentwintig, vader van een zoontje en sjachert er onbesuisd op los. Matho is dertien en beginnend drugsdealer. Alle twee platte karakters die alleen kleur krijgen in de vrolijk anarchistische sfeer die het begin van de film tekent. Situaties met vergelijkbare karakters waarvan ze zich nauwelijks onderscheiden. Zodat de gesloten saamhorigheid onbedoeld wordt benadrukt. In het scenario is een reeks alledaagse situaties rond Bill en Matho in elkaar geknoopt die in westerse ogen allesbehalve alledaags zijn. Met zeer ongewenst gedrag als gevolg. En zonder dat daar een waardeoordeel over wordt gesuggereerd. Gaandeweg voelt dat steeds vlakker aan en dringt zich een gevoel van meewarigheid op. Misschien is dat juist de bedoeling. Maar om in bijna twee uur via een hele trits verschillende personen aan te sturen op aandacht voor bizarre leefstijl die misschien verloren zou kunnen gaan, is wel héél mager. Zeker als daarmee een gesloten gemeenschap in stand gehouden wordt die blijft drijven op lethargie, druggebruik, bedrog, misdaad en oplichterij. Een behoorlijk percentage van die gemeenschap wordt in de aftiteling als medewerker vermeld. Misschien verklaart dat het fundamentele gebrek aan visie en structuur in het scenario. Omdat de ronduit saaie manier van verfilming net zo documentair als gedramatiseerd aandoet, wordt het resultaat even gekunsteld als onwaarschijnlijk. Vermoedelijk is dat onbedoeld.

18-04-23-FHB sneak ALMA VIVA
Diepgeworteld bijgeloof beheerst de magisch realistische werkelijkheid van een paar families in een armoedig en bijna verlaten bergdorp in het oosten van Portugal. In deze film komt geen normaal mens voor. Of het moet de negenjarige Salomé zijn die zoals ieder jaar vanuit een stedelijke omgeving haar grootmoeder bezoekt. Plaatselijke inteelt hebben haar ouders weten te ontlopen. En Salomé is de favoriete kleindochter van haar oma Avó. Die vult het traditioneel katholiek geloof aan met oude wijsheden rond nog levende zielen in het dorp. Waar de animositeit tussen families welig tiert via onverklaarbare
verwijten. Die worden per familie als erfelijk gezien. Dus bestaan er nog steeds heksen. In het (semi auto-) biografische scenario komt dat in diverse familieleden naar boven. En daar krijgt Salomé daar ook het een en ander van mee. Zij het op een liefdevolle manier van haar oma Avó. Maar als die overlijdt moet er een begrafenis worden geregeld. Dat kan niet meteen, omdat er nog nabestaanden van ver moeten terugreizen. In een beheerst scenario kijkt de film met de verbaasde, gevoelige, maar soms ook angstige blik van Salomé naar de verwikkelingen in de families. In een kalme, fraaie verbeelding van het landschap, karakters en dialoog. Situaties en personen worden soms wat extra aangezet. Het slot dat daarmee geconstrueerd wordt, mag dan even wreed als bizar zijn. Veel knap gesuggereerde bovennatuurlijkheden worden op soepele wijze vertaald naar menselijk gedrag. Hoe Salomé dit beleeft hoeft dan niet verder verduidelijkt te worden. Het blijft bij een wonderlijke verfilming rond een vreemde combinatie van levensbeschouwelijke betekenissen. En dat bewijst weer eens hoe goed film zich leent om niet alledaagse belevingen inclusief emoties over te brengen naar een groter publiek. Bijna altijd kan dat binnen twee uur.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 7,6 uit 10

20-04-23 FHB kl.zaal RETURN TO SEOUL
Een drukke wat rusteloze film over afkomst, adoptie en identiteit volgt Fréderique, geboren in Korea. Ter adoptie afgestaan aan Franse ouders, die haar liefdevol hebben grootgebracht. De film speelt in 2016, als Freddie, zoals ze genoemd wil worden, 25 is en in Parijs woont. Voor haar haar werk reist ze over de wereld. Op de terugweg naar huis en vriend strandt het vliegtuig waarmee ze reist in Seoul, de hoofdstad van Korea. Voor de eerste keer sinds haar geboorte is ze weer in het land waar ze eigenlijk vandaan komt. Even impulsief als ondernemend besluit ze daar vrienden te maken met onbekenden en naar haar natuurlijke ouders te gaan zoeken. Het scenario laat in chronologische episodes zien hoe ze in een cultuur moet meelopen zonder de taal te kennen, niets te kunnen lezen en met gewoonten die thuis (=Frankrijk) toch anders worden gewaardeerd. Gelukkig wordt Tena, die Frans spreekt en kan tolken vanaf dag een haar vaste vriendin. In sommige gesprekken moet zij de Franse bewoording van Freddie’s krasse uitlatingen voor haar Koreaans verpakken. In taal waarvan toon, maar soms ook de inhoud niet strookt met wat er gezegd is. Freddie is vooralsnog een ongeleid projectiel die door haar natuurlijke vader als dochter erkend wordt. Verdere toenadering wijst Freddie resoluut af. Als ze de jaren erop een paar keer weer terug is, gaat ze er wel even langs. Maar vanuit een hotelletje in het centrum leidt ze een eigentijds en wild leven. Met een nieuwe vriend lijkt ze een definitieve draai ook niet te kunnen vinden. Het blijft een intense film rond het complexe karakter van Freddie. In een complexe wereld om haar heen. Uiteindelijk zeer bezienswaardig, maar als film rond dit dynamisch karakter toch (weer!) te lang.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,5 uit 10

25-04-23 FHB sneak CAIRO CONSPIRACY
In een flinterdunne parabel verpakte spionagefilm die speelt in de Al-Azhar univeristeit in Cairo. Een van de oudste ‘universiteiten’ ter wereld waar vanuit de islamitisch-soennitisch godsdienst hoofdzakelijk de Koran wordt bestudeerd. Daarin zijn politiek, bestuur en godsdienst onderling verweven in de vele wetten. Die in de praktijk wel letterlijk opgevolgd moeten worden. De film volgt Adam, die vanuit een arm Egyptisch vissersdorp wordt toegelaten aan het prestigieuze instituut waar bijna alles waarvoor gezag nodig is vanuit een streng islamitische leer wordt benaderd. Het immense gebouw met centrale hal, galerijen met ronde bogen en honderden kleine kamertjes voor duizenden studenten wordt in de film fraai neergezet. Het ingewikkelde scenario heeft een minstens zo ingewikkelde intrige. De dood van een groot-Iman zorgt voor schimmige machinaties rond zijn opvolging. Dialoog is in het Arabisch en zonder het te weten wordt Adam een pion in dit politieke spel. Een reeks nauwelijks gekarakteriseerde personages probeert in wisselende samenstelling zeggenschap over de vrijgekomen positie te bemachtigen. Het onderscheid tussen staat en religie blijft troebel. Alles gaat alleen om macht. Argumenten van wetteksten in gebeden doen er nauwelijks meer toe. Daarvan wordt in de ondertiteling de vertaling niet gegeven. Zodat achterliggende motieven van personen die er zich mee bemoeien onduidelijk blijven. Context rond rituelen en islamitische exegese ontbreekt, terwijl Adam onder steeds grotere druk komt te staan. De verfilming van de spionage intrige ademt een Amerikaans sfeer. Op een breed filmbeeld (2.39 : 1) wordt met heldere kleuren en kadrering, simpel acteerwerk en een veelheid aan sfeermuziek per scene spanning opgebouwd. In een voorspelbare maar soms ook ongemakkelijke montage ploegt de film moeizaam naar een eind. Adam komt weer naar huis en de parabel sluit met alle verwarring die hij aan de Al-Azhar universiteit heeft opgedaan.
Mijn waardering XXX uit 5 - 7 uit 10