Reacties

11-05-23 FHB kl.zaal TCHAIKOVSKY'S WIFE
Zeer lange, zeer Russische film over de (v)echtgenote van Pyotr Ilyich Tchaikovsky (1840-1893). De wereldberoemde Russische componist van iconische Russische muziek. Onlangs las ik in een biografie uit 1967: “Er zijn zelfs biografen geweest die de componist afschilderden als praktiserend homoseksueel, waar echter geen enkel bewijs voor kan worden aangevoerd”. Maar dat wordt Inmiddels wel als feit aangenomen. Tchaikovsky leefde voor zijn muziek. En om in Moskou van gezeur en geroddel af te zijn stemde hij toe in een huwelijk met Antonina Miliukova. Een oudere studente op het conservatorium waar hij les gaf. Die leefde alleen voor ‘haar Pyotr’ en bleef jarenlang per brief eisen dat ze in alle opzichten als huwelijkspartner behandeld zou worden. De bewaard gebleven briefwisseling tussen haar en een jongere broer van de componist was waarschijnlijk de basis voor het scenario van de film. Met nagespeelde situaties en gesproken citaten en wordt een even langdurige als rechtlijnige intrige geschetst. Met als extra dikke laag de vele waarschuwingen tegen dit huwelijk. Maar ook de hoffelijke ontvangst door de componist en zijn omgeving. En de directe maar soms botte wijze waarop Antonina Miliukova de deur wordt gewezen. In een chronologische opvolging van lange scenes, met Tsjaikovski’s dood en aanstaande begrafenis als aanleiding. Ook als conclusie. In de combinatie van beeld, geluid, handeling, dialoog, karakters en muziek is Russische bangmakerij voor homoseksualiteit nauwelijks te missen. Even doortrapt als doeltreffend. Maar om na twee volle uren pijnlijke afwijzing Antonina Miliukova op stang te jagen met opzichtig blote bodybuilders op de donkere gang is nogal over de top. En zó potsierlijk dat alle context in deze omvangrijke Russische film definitief onderuit wordt gehaald. De afronding in eindtitels wordt daarmee een raar slot van twee en een half uur film rond een triest verhaal.
Mijn waardering XXX uit 5 - 5 uit 10

09-05-23 FHB sneak DIE MIDDAG - Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10
Kleine maar indrukwekkende film over Iraanse vluchtelingen in Nederland. Het scenario speelt zich af in het Farsi en Nederlands. De verfilming ervan is even inventief als dwingend. Het uitstekende acteerwerk van vooral de hoofdrol brengt haar verwarring, volharding en twijfel overtuigend de bioscoop in. In de binnenhal van een verdieping van een hoge woonflat belt Roya aan bij Nassim. De contactpersoon waar ze vanuit een asielzoekerscentrum naar toe is gereisd. Ze zoekt hulp met haar aanvraag voor een verblijfsvergunning. Maar Nassim doet niet open en is binnen bezig met zijn flat leeg te ruimen. Aan weerskanten van dezelfde deur ontvouwen zich situaties waarin de verschillen tussen de twee -allebei afkomstig uit Iran- tot het onmogelijke worden vergroot. Terloops doemen grotere thema’s op die via de taal, maar ook door reacties en handelingen worden opgeroepen. Nassim is niet de persoon waar Roya naar op zoek was. Praat hij zich aan de hand van Roya’s vragen onder zijn wanhoop uit? Terwijl Roya vastbesloten blijft om in Nederland te blijven. En nooit meer terug te willen naar het land waar ze opgroeide? Dialoog, fraai licht en verzorgde maar wisselende kadrering van de (enige) locatie blijft voor en achter de deur spanning oproepen. Die ook veel vertelt over de twee karakters. Met enkele snelle flashbacks wordt soms extra context gegeven. Terwijl aan de achtergrond en heel ergens anders- ook nog andere dingen meespelen die het verloop van de film bepalen. In een overdachte montage die niet traag aanvoelt, maar tijd laat om verschillende thema’s te laten inwerken. Een in alle opzichten verzorgde film met een niet al te eenduidig slot, en in passende lengte. Slechts een paar beelden zijn niet direct te verklaren, maar dat stoort nergens.

02-05-23 FHB filmclub NO DOGS OR ITALIANS ALLOWED
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,7 uit 10
Even bijzonder als fraai vormgegeven familie-epos over drie generaties Italianen, goeddeels in de eerste helft van de vorige eeuw. Een prachtig scenario van de maker rond zijn eigen familie, volledig uitgevoerd in ambachtelijke stopmotion. En dat in een vrolijk gestileerd decor, opgebouwd uit alleen maar herkenbare materialen en voorwerpen. Dat geldt ook voor de personages die nauwelijks als karakter worden neergezet. Maar soms wel de gang van zaken beïnvloeden met een observatie of mening die ze in voice over wordt meegegeven. Op een aantal momenten komt de Italiaanse geschiedenis om de hoek kijken. Voor, in en na de tweede wereldoorlog en dat grotendeels vanuit het piepkleine bergdorp ten noord westen van Turijn. De grensstreek tussen Italië, Frankrijk en Zwitserland. De andere kant van dezelfde berg is een ander land. In veel ontwikkeling daarvan spelen Italianen een bepalende rol. Het waren er dan ook veel. Eerst als naïeve en daarom uitgebuite dwangarbeiders aan omvangrijke bergprojecten. Maar gaandeweg ook praktijkbewuste uitvinders met simpele oplossingen voor eenvoudige zaken. Zoals bijvoorbeeld de zakdoek om je neus af te vegen. En dat allemaal tijdens ontwikkelingen waainr de internationale wereldpolitiek ook nog eens de regio binnensluipt. Een wilde, maar coherente verzameling scenes, ontleend aan de herinneringen van de grootmoeder die als vrouw ook een ontwikkeling doormaakte. Tegen veel regels in kent het scenario nauwelijks conflict. Wel barst het van de rake visuele observaties en terugkerende subtiele beeldgrapjes als briljant montagemoment. Zelfs in spannende momenten blijft de sfeer luchthartig. Vannaf het eerste beeld ademt de film de ambachtelijkheid waarmee alles in iedere scene is gemaakt. En op juiste plaats, tempo en toon in de film terecht is gekomen. Het geheel is een uiterst plezierige kijkervaring van 70 minuten waarin onwaarschijnlijk veel te beleven valt.

02-05-23 FHB sneak METRONOM
Middelmatige en trage film over een groep jongeren in het Boekarest van 1972. Vanuit de oppermachtige communistische partij in Roemenië was Nicolai Ceaușescu al een paar jaar absolute dictator aan het worden. Narcisme, corruptie, en elkaar in de weg lopende geheime diensten hielden de bevolking in een ijzeren greep. Contact met en reizen naar het buitenland was voorbehouden aan een trouwe elite. Jongeren hadden nauwelijks keuze. Stiekem richten ze zich op nieuwe en hoopvolle muziek uit Amerika die een uur in de week op radio kon horen. Als enig alternatief voor alle propagandistische pseudorock van eigen bodem. In een plat scenario wordt het psychologisch staatsgeweld geschetst rond een aantal scholieren in hun eindexamen jaar. Jongens en meisjes met aspiraties waar ze niets mee op kunnen. In de eerste lange scene hebben Ana en Sorin met elkaar afgesproken bij het monstrueuze herinneringsmonument aan de tweede wereldoorlog. Een ontmoetingsplek voor jongeren in het centrum van de stad. Ondanks hun verliefdheid is het onderling ongemak bijna voelbaar. De tijd die de film daarvoor neemt roept vagen op. Is Ana zwanger?, of niet?, wil Sorin het uitmaken?, of Ana? Of is het een geheim afscheid? Zullen ze vanavond elkaar weer zien op een samenkomst over muziek? Wat volgt is aan elkaar geplakt toneel. In chronologische volgorde wordt in veel te lange scenes het feestje en het verdere verloop weergegeven. Hooguit adequaat in beeld gebracht, met net iets beter acteerwerk van de belangrijkste personages. Het draait allemaal uit op een obligaat onthutsende film over volwassen worden in een uitgekiend politiek systeem dat geen middel onbenut laat om systematisch en overal achterdocht te organiseren. En wat uiteindelijk in generaties lijkt voort te woekeren. Een bange constatering die als wankel slot van de film aan de toeschouwer wordt overgelaten.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10