Recensie 'Drawing Lots'

In een kleine Georgische stad aan de kust staat een flatgebouw, met daaromheen wat lagere huizen. De binnenplaats tussen deze woningen dient als ontmoetingsplaats waar de bewoners samenkomen voor een gezelschapsspel, maar is ook het toneel voor ruzies, onbeantwoorde liefde en eenzaamheid. Hier komt alles samen, zelfs als het lijkt alsof er bijna niks gebeurt.

In Drawing Lots (2023) van de inmiddels overleden Georgische schrijver, filmmaker en hoogleraar Zaza Khalvashi worden we meegenomen naar deze buurt en krijgen we kleine stukjes verhaal voorgeschoteld. Samen met zijn dochter Tamta, die de film na zijn dood afmaakte, schetst hij in grijstinten de alledaagsheid van het bestaan. En dan met name het bestaan in een buurt waar iedereen elkaar kent. Er worden geen uitgebreide verhalen verteld in de film, we krijgen slechts een indruk van gebeurtenissen in korte scènes die elkaar in schijnbaar willekeurige volgorde afwisselen.

Dagelijkse beslommeringen

Zo zien we hoe iedereen samenkomt voor spelletjes, een man die zijn buren graag in de gaten houdt via de camera's die hij geïnstalleerd heeft, de tiener met liefdesverdriet, het koppel dat amper met elkaar praat, de dochter met een verboden liefde en een jongen die graag dramatisch gitaar speelt op het dak. De hoofdpersonen communiceren slechts af en toe met elkaar, maar de dialogen zijn minimaal en worden niet zo goed geacteerd. Woorden zijn niet het belangrijkst voor Khalvashi, die voor zijn film juist op zoek ging naar een amateur-toneelgezelschap. Het gaat hem vooral om het neerzetten van een sfeer.

Mooie plaatjes

En dat lukt hem best goed. De trage doelloosheid van de meeste dagen rolt van het beeld en het lage tempo zorgt ervoor dat je wegzakt in de bioscoopstoel. Echt nieuwsgierig wordt je niet gemaakt: de personages zijn nogal plat en ontwikkelen niet, en we komen ook maar weinig over ze te weten behalve hun naam, en zelfs dat niet bij iedereen. Meer dan een vaag gevoel van niksigheid weet de film niet over te brengen, maar mooi om naar te kijken is het wel. De simpele maar uitgesproken cinematografie maakt ieder shot tot een stemmig plaatje dat op zichzelf al het bekijken waard is.

Maar voor het plot hoef je het dus niet te doen. De scènes in de film zijn kort en vaak onsamenhangend, tussen veel personages is er geen duidelijk verband en we gaan op geen enkel moment de diepte in. Er is wel onderlinge intrige, een duister verleden van een aantal personages en emotionele spanningen, maar die blijven zodanig vaag dat het moeilijk is om je erdoor mee te laten slepen. Maar de beelden en de atypische soundtrack weten dat hier en daar wel te doen, wat het kijken van Drawing Lots toch tot een plezierige anderhalf uur maakt.