Recensie 'Sinister 2'

Sinister 2 is het vervolg van de horrorfilm uit 2012. Net als zijn voorganger gaat ook dit deel over de demon Bughuul die het dit keer gemunt heeft op een moeder die met haar tweeling op de vlucht is voor haar mishandelende echtgenoot.

Storytime

Courtney Collins is een alleenstaande moeder gespeeld door Shannyn Sossamon. Samen met haar negenjarige tweeling Zach en Dylan (Robert en Dartanian Sloane) verhuist zij naar een afgelegen huis ergens in Illinois, waar haar agressieve man hun niet kan vinden. Intussen is de ex-hulpsheriff So & So uit het vorige deel (James Ransone) begonnen met zijn eigen onderzoek naar de gebeurtenissen uit het vorige deel. Na zijn ontslag is hij privédetective geworden en hij weet nu zeker dat Bughuul nog steeds bestaat. Hij is dan ook vastbesloten te voorkomen dat de tragedie zich herhaalt. Als zijn onderzoek hem naar het ondergedoken gezinnetje leidt, beseft hij dat ze in gevaar zijn en probeert hij ze te helpen voordat Bughuul kan toeslaan.

Een kinderhand..

Het origineel had een paar dingen die dit deel mist: het verrassingselement in het verhaal en grote namen in de cast zoals Ethan Hawke. Na het zien van het eerste deel is de intentie van de demon bekend. Bughuul heeft het voornamelijk op de kinderen gemunt en daar ligt dit keer veel nadruk op. Het probleem met dit gegeven is dat de jonge acteurtjes die in deze film spelen niet veel talent hebben en hun personages erg veel dialogen hebben. Hawke kwam erg goed over in Sinister, terwijl de film destijds niet echt hoge ogen gooide. Sossamon en Ransone maken een hoop goed, maar de slechte acteerprestaties van de kinderen vallen hierdoor nog meer op. Sommige personages maken vreemde keuzes, waardoor het niet makkelijk is om enige connectie met ze te voelen. De nieuwe invalshoek is echter toch best aardig gevonden en is noodzakelijk geweest om het verhaal te vertellen zonder dat het een exacte kopie werd van het origineel.

Kiekeboe

Horrorfilms zijn er in alle soorten en maten. Als kijker kan het heerlijk zijn om adrenaline te voelen tijdens een schrikmoment in een film. Maar als de film alleen maar vertrouwt op dit soort momenten wordt dit trucje al heel snel saai en goedkoop. Sinister 2 zit vol met deze schrikmomenten en dat is prima als je hiervan houdt. Maar het mist de opbouw van spanning en het psychologische aspect dat ervoor zorgt dat de film je nog nachten wakker zal houden. Zelfs in de geluidsediting van de film zitten deze schrikmomenten verwerkt en hoor je deze duidelijk van mijlen ver aankomen. De film was waarschijnlijk veel enger geweest als het merendeel van de scènes geen soundtrack of andere onnodige geluidseffecten had. Sommige schrikmomenten waren zelfs bijna precies hetzelfde als in het vorige deel.

Sinister 2 slaagt er niet in om verrassender te zijn dan het origineel. De afwezigheid van psychologische spanning en geloofwaardige acteerprestaties van de kinderen maken dit een nogal saai vervolg.