Recensie 'The Promised Land'

In 1755 bestaat het Deense Jutland voor het overgrote deel uit onvruchtbare heidegrond. De hoge heren in Kopenhagen laten het gebied al jaren links liggen, totdat de ambitieuze kapitein Ludvig Kahlen (Mads Mikkelsen) bij ze aanklopt. Hij zal de grond bewerken, voedsel verbouwen en een nederzetting stichten op het onontgonnen gebied. De sceptische heren laten zich niet makkelijk overtuigen, maar Kahlen mag uiteindelijk aan zijn project gaan beginnen. En dan begint het gedoe pas echt.

Mikkelsen in zijn element

The Promised Land (2023) is het nieuwe kostuumdrama van de Deense regisseur Nikolaj Arcel. Arcel wist Mikkelsen al eerder in rokkostuum te hijsen voor A Royal Affair (2012), en reist nu opnieuw terug in de tijd met de steracteur. Een goede keus, want niemand speelt de rol van getergde einzelgänger zo goed als hij. Dat doet hij dan ook vlekkeloos, al moet hij er door het niet al te sterke plot soms wel hard voor werken. Zijn tegenspelers zijn de wat minder bekende Amanda Collin, Simon Bennebjerg en Kristine Kujath Thorp (Sick of Myself), die het ook allemaal lang niet gek doen.

Het beloofde land

De ambitieuze, koppige Kahlen reist na de indirecte toestemming van de Deense koning af naar het kale Jutland, waar hij maandenlang bivakkeert en onderzoek doet. Hij is volhardend, want er staat voor hem veel op het spel. Hij wil zijn eigen nederzetting en de titel en vrijheid die daarbij hoort, en al het andere zal daarvoor moeten wijken. En die houding loont, in ieder geval in het begin. Met hulp van een bevriende monnik, twee illegale arbeiders en een stel vogelvrij verklaarden harde werkers gaat hij aan de slag. En dat blijft niet onopgemerkt op het nabije landgoed.

Strijd met de adel

Kahlen moet in The Promised Land niet alleen strijden tegen de natuur, maar ook tegen de bureaucratie en vooral tegen de onrechtvaardige manier waarop de adel omgaat met de wereld om hen heen. De landheer uit de buurt heeft helemaal geen zin in een nederzetting in zijn achtertuin, en accepteert ook geen 'nee' als antwoord. Al snel blijkt dat deze man over lijken gaat, waardoor het conflict (en de film) verhard. De sfeervolle cinematografie van heide, bossen en bewolkte luchten wordt vanaf hier afgewisseld met bloedvergieten en martelarij, maar echte gruwel blijft ons als kijker toch bespaard.

En dat is een beetje de valkuil van deze film. De regisseur had een hoop goede ideeën, maar heeft te veel verschillende zaken en genres bij elkaar gepropt. Hierdoor wordt de film te lang en verliest hij zijn boodschap, en daarmee de aandacht van de kijker. Als Arcel wat meer had geleund op het talent van zijn hoofdrolspeler in het neerzetten van een getroebleerde antiheld, was het verhaal wellicht beter uit de verf gekomen. Desondanks is de film bij vlagen behoorlijk spannend en interessant genoeg om twee uur je aandacht vast te houden. Voor liefhebbers van kostuumdrama's, aardappelen en Mads Mikkelsen.